Μέρες των γυναικών

Εντάξει, χθες είχε 8 Μαρτίου και γιορταζόταν η Μέρα της Γυναίκας. Ακούσαμε πάλι για δικαιώματα, ισότητα των φύλων και τους ύμνους για τη μάνα, αδελφή, φίλη, σύζυγο και ερωμένη. Θυμήθηκα με την ευκαιρία κάποιες επώνυμες, που θέλουν να κυβερνήσουν τον τόπο, να δυσφορούν με το φεμινιστικό κίνημα, άλλες να αποστρέφουν το βλέμμα από το παρελθόν, όταν γυναίκες έκαιγαν τα σουτιέν τους και κήρυτταν τον πόλεμο στα ανδρικά σκουλήκια (μεταφορικά και κυριολεκτικά), η καταδίκη εκείνης, της ακραίας εκδοχής του φεμινισμού, θεωρείται σήμερα σαν μια αναγκαστική δήλωση μετανοίας, γιατί προέχει η συμφιλίωση ανάμεσα στους ανθρώπους και τα φύλα, γιατί οι γυναίκες τα κατέκτησαν όλα και, όπως φωνάζει και πρωινός εθνικός ζηλωτής, είναι αδικία οι γυναίκες να συνταξιοδοτούνται στα πενήντα.

Μια ακόμα αντίφαση: Από τη μια πλευρά, η μέρα της γυναίκας, με την επαναλαμβανόμενη ρητορεία που χρόνια τώρα μοιάζει να έχει χάσει τη διεκδικητική και προωθητική της ουσία. Και από την άλλη, η υποχρέωση που αισθάνονται όλες οι επιτυχημένες (;) κυρίες να απαρνούνται ένα κίνημα, που, μαζί με το εργατικό, το φιλειρηνικό, το αντι-αποικιοκρατικό και το οικολογικό, καθόρισε τους δύο τελευταίους αιώνες.

Δεν ξέρω αν η ουσία του φεμινισμού βρίσκεται μόνο στη θεσμική ισότητα των φύλων -βεβαίως και δεν κατοικεί αποκλειστικά εκεί. Δεν ξέρω, επίσης, αν η σεξουαλική απελευθέρωση -ένα επίσης συκοφαντημένο κίνημα- στέρησε από τις γυναίκες την ιδιότητά τους να είναι τα αιώνια θηράματα του άνδρα-κυνηγού και να γίνουν αμαζόνες, ανταλλάσσοντας έτσι τους πανάρχαιους ρόλους. Αυτό που ξέρω είναι πως η σημερινή γυναίκα διαρκώς αποσύρεται από τη φεμινιστική της κατάκτηση. Πέρασαν τόσα χρόνια και επανήλθαν, με άλλους τρόπους, τα σκεύη ηδονής, που είτε είναι next top model είτε μαύρες κόρες της Αφρικής στους άθλιους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων του κόσμου. Η γυναίκα-αντικείμενο, όσο παρωχημένο κι αν ακούγεται, κυριαρχεί πάλι στις αγορές, αιώνια αγοραίο θήραμα.

Έχουν φροντίσει για το πισωγύρισμα και τη διάψευση σοβαρές κυρίες που απεχθάνονται τον φεμινισμό, περιοδικά που πουλάνε σάρκες και, κυρίως, η απίθανη ισοπέδωση και ανθρωποφαγία που παρακολουθούμε κάθε μέρα από τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Η γυναίκα που διεκδικούσε τη δουλειά, τον σεβασμό, τον οργασμό, την αγάπη και την επιλογή συντρόφου είναι πια μια ξεπερασμένη εικόνα. Αυτήν τη γυναίκα οι κύριοι και οι κυρίες του σημερινού glamour χαρακτηρίζουν ανέραστη και γεροντοκόρη.

Στους δύσκολους καιρούς, πέφτουν πολλά κάστρα, τίποτα δεν είναι αυτονόητο και κατακτημένο. Η εργασία, η γνώση, η υγεία, τέλος πάντων όλα εκείνα για τα οποία εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν και μόχθησαν, δεν είναι πια δεδομένα. Αλλά η επίθεση είχε αρχίσει νωρίτερα και είχε αρχίσει ακριβώς από την απαξίωση του φεμινιστικού κινήματος. Η πολιτική των αγορών, που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, στηρίχθηκε στις γυναίκες που φορτώνονται ακριβά στολίδια, που είναι γατούλες και κατασκευασμένα ποθητές, που προσπαθούν να σταματήσουν τον χρόνο με πλαστικές. Όλη η βιομηχανία, σε κάθε μορφή κατανάλωσης, στηρίχτηκε, στο μεγαλύτερο ποσοστό, στην αγοραστική δύναμη των γυναικών. Οι άλλες γυναίκες, όσες δεν ήταν τυχερές να διαθέτουν πιστωτικές κάρτες, σπρώχτηκαν στο περιθώριο και εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη μιζέρια του οικογενειακού μικρόκοσμου, θύματα και θεατές ξανθιών παρουσιαστριών της τηλεόρασης.

Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια κρίσιμη και καθοριστική ήττα. Όταν γιορτάζεται η μέρα της γυναίκας, εδώ και χρόνια, με πιάνει η ίδια μελαγχολία με τις άλλες γιορτές που υπενθυμίζουν αλλοτινές ελπίδες και οι οποίες σήμερα δεν είναι παρά οδυνηρές διαψεύσεις.