Την ώρα που ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με την «Τρόικα» οδηγούν τους εργαζομένους και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα στην πτώχευση, τη χώρα στο χάος και στην εκποίηση έναντι πινακίου φακής, την ώρα που το παρόν και το μέλλον για τη νεολαία είναι ζοφερό και αδιέξοδο, την ώρα που η ντόπια και η αλλοδαπή οικονομική ολιγαρχία ετοιμάζονται να μοιράσουν τα τελευταία ιμάτια της διαλυόμενης κοινωνίας, αυτήν την ώρα προβάλλονται από χώρους της - οργανωμένης και μη - Αριστεράς όλο και πιο συστηματικά, όλο και πιο αποκαλυπτικά και επίμονα, ορισμένες απόψεις που σε κάνουν να διερωτάσαι αν το να είσαι ‘υπεύθυνος’ και ‘σύγχρονος’ αριστερός σημαίνει να έχεις πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική

Το επιχειρησιακό σχέδιο της Αστυνομίας για την αντιμετώπιση εκτρόπων καταστάσεων στην ευρύτερη περιοχή της Πλατείας Συντάγματος είχε ως το αποτέλεσμα να παραδοθεί ακόμη μια φορά το κέντρο της πόλης στη βία και την καταστροφή.

Το θεμελιώδες δικαίωμα της δημόσιας διαμαρτυρίας καταλύθηκε πλήρως, διότι η Αστυνομία, στην αποτυχία της να διασφαλίσει το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώσουν ειρηνικά, μετέτρεψε την περιοχή της Πλατείας Συντάγματος σε θάλαμο αερίων, δείχνοντας ένα πρόσωπο απάνθρωπο και βίαιο, προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες στη χώρα και στην εικόνα της.

Τα χημικά, μέσα από τον αθώο τίτλο « δακρυγόνα» , τα οποία χρησιμοποιούνται ευρύτατα αυτές τις μέρες στο κέντρο των Αθηνών, είναι στην ουσία πολεμικά μέσα ,τα οποία απαγορεύονται ακόμα και στα πεδία των μαχών.
Έχουν εξαιρετικά βλαπτικές και επικίνδυνες επιπτώσεις, όχι μόνο στα μάτια και στον αναπνευστικό βλεννογόνο, αλλά και στον εγκέφαλο και σε όλα τα όργανα του οργανισμού. Πολλά από αυτά έχουν καρκινογόνα δράση ,ενώ έχουν καταγραφεί ακόμη και θάνατοι, όταν «έσκασαν» κοντά στο πρόσωπο διαδηλωτών ή περαστικών.
Η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί για την κατάργησή τους ,αλλά δυστυχώς στην πράξη κάνει τα εντελώς αντίθετα.
Ζητούμε την πλήρη και οριστική κατάργησή τους

Αν είναι αλήθεια ότι, σε πείσμα των καιρών και των σημείων, ζούμε σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη χώρα που (θέλει να πιστεύει ότι) έχει αφήσει πίσω της πρακτικές και εικόνες άλλων εποχών, η εικόνα ντροπής της 29ης Ιουνίου στην Πλατεία Συντάγματος –εικόνα που, παρεμπιπτόντως, έκανε σε live αναμετάδοση το γύρο του κόσμου– μόνο κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θυμίζει. Μια εικόνα που γυρίζει το ρολόι του δημοκρατικού χρόνου στη χώρα μας πολλές δεκαετίες πριν…

Τον τελευταίο μήνα οι Έλληνες πολίτες βρήκαν το κουράγιο, βγήκαν από το σπίτι τους και πλημμύρισαν τις πλατείες. Ο καθένας από εμάς είχε τη δική του προσέγγιση για το συμβάν. Άλλοι χάιδεψαν, άλλοι προσπάθησαν να αναλύσουν, άλλοι προσπάθησαν να αξιολογήσουν, να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα. Ένα, όμως, είναι γεγονός, ότι αυτό που έγινε κυρίως χθες, δεν άξιζε σ’ αυτό που ζούσαμε όλες αυτές τις μέρες στις πλατείες.
Σε ένα κράτος δικαίου δεν ζητάς απολογισμό, δεν ζητάς ευθύνες απ’ αυτούς οι οποίοι είναι στις παρυφές και προκαλούν επεισόδια. Οι ευθύνες σε ένα κράτος δικαίου αναζητούνται απ’ αυτούς που είναι επιφορτισμένοι να προστατεύουν την κοινωνία και να σέβονται τη νομιμότητα.

Το συγκεκριμένο άρθρο είναι ένα από αυτά που θέλω καιρό να γράψω. Παρόλα αυτά λίγο το γεγονός ότι πάνω κάτω όλα έχουν ειπωθεί, λίγο το γεγονός ότι ήλπιζα (ο αφελής…) η τρόικα (προσοχή δεν λέω η κυβέρνηση – δεν είμαι τόσο αφελής) να θελήσει να βάλει λίγο το χεράκι της στο βάζο με το «ιερό» μέλι με έκαναν να το αναβάλω συνεχώς. Ο καιρός όμως πέρασε, από το μνημόνιο 1 πάμε εντός των ημερών στο μνημόνιο 2 και το ιερό μέλι συνεχίζει να διανέμεται και να αναπαράγεται εντός μονών , εκκλησιαστικών μκο και offshore / real estate εταιριών.

Η ΔΗΜΑΡ καταγγέλλει τον απαράδεκτο αυτό νόμο που τινάζει στον αέρα τις κατακτήσεις του κράτους δικαίου, αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος που απορρέουν από το ευρωπαϊκό δίκαιο και ανοίγει τον δρόμο για τη νομιμοποίηση της τσιμεντοποίησης των πάντων, της διάλυσης της ελληνικής φύσης και των μοναδικών τοπίων που έχουν απομείνει και την κατάλυση των διαδικασιών δημοκρατικού ελέγχου των κατασκευών και χωροθετήσεων.

Πώς είναι δυνατόν μια ομάδα ανθρώπων να εισβάλλει με την ησυχία της στον αυστηρά φυλασσόμενο χώρο της Ακρόπολης για να κρεμάσει ανενόχλητη δύο τεράστια πανό από τα τείχη; Αραγε οι φύλακες τους ρώτησαν πού πάνε, τους ζήτησαν ενδεχομένως να πληρώσουν εισιτήριο, ή μήπως, κρίνοντας πως το θέμα είναι πολιτικό, επικοινώνησαν με την ηγεσία του υπουργείου και από εκεί τους ζητήθηκε να παρακολουθήσουν διακριτικά το επεισόδιο; Οντως, η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό απορρίπτεται ως αφελής.

Ο κ. Ανθιμος εξανέστη στο τακτικό κήρυγμά του της Κυριακής, από του άμβωνος της ΕΤ3, διότι το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που στήθηκε στα Σκόπια είναι ίσο με οκταώροφη πολυκατοικία και ζήτησε να απαντήσουμε, να φτιάξουμε προφανώς μια δεκαώροφη στη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης - γιατί στην ανατολική έχουμε.

Μια σημαντική έκκληση δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ZEIT - Online στις 23 Ιουνίου με τίτλο: «Για μια στενότερη πολιτική Ένωση» και υπότιτλο «… Ανοιχτή επιστολή κατά των συνεχώς νέων πακέτων λιτότητας και υπέρ της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» Η επιστολή υπογράφεται από εξέχουσες προσωπικότητες, πολιτικούς, οικονομολόγους, φιλοσόφους όπως οι Giuliano Amato (πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας), Zygmunt Bauman , Ulrich Beck, Alfred Gusenbauer (πρώην ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας), Jürgen Habermas, Henning Meyer, Poul Nyrup Rasmussen (πρώην πρωθυπουργός της Δανίας και πρόεδρος του κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών PES), Martin Schulz (πρόεδρος της σοσιαλιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) κλπ.

Με αγωνία παρακολουθήσαμε τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες για την εξασφάλιση της 5ης δόσης και το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Ως γνωστόν, σε μια διαπραγμάτευση τα μέρη προσέρχονται με στόχους, ισχυρά χαρτιά και αδυναμίες. Ο διαπραγματευόμενος έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει τη διαδικασία σε ευνοϊκή κατάληξη όσο περισσότερο έχει συνείδηση της δικής του θέσης και των στόχων των απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι οι εταίροι μας είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων, δηλαδή να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει ισότιμο μέλος σε μια Ευρώπη μιας ταχύτητας, οι αυταπάτες τους έχουν διαλυθεί από τη διαχείριση της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση.

Εντύπωση προκάλεσε τη νύχτα της Τρίτης, τότε που η νέα κυβέρνηση λάμβανε εντός του κοινοβουλίου ψήφο εμπιστοσύνης, η στοχευόμενη «αμνησία» του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, αναφερόμενος στην περίοδο εφαρμογής της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το 1981. Ήταν μια αναφορά, μια ελλειμματική ιστορική αναδρομή, που αποσκοπούσε να ερεθίσει την μείζονα αντιπολίτευση και να την αποπροσανατολίσει. Χαλκεύοντας τον σημαντικότερο κοινοβουλευτικό διάλογο. Αντιδρώντας η αξιωματική αντιπολίτευση, με κίνηση «νηπιακής» συμπεριφοράς, αποχώρησε από το Κοινοβούλιο