Ο κίνδυνος της νοσταλγίας

Επειδή το πηγάδι όλο και βαθαίνει, επειδή πρέπει από τον Μπουκάλα μέχρι τον Στάθη να υπενθυμίζουν στον Απίθανο ότι η ομολογία ενοχής δεν συνεπάγεται και αθωότητα, επειδή κανένας από τους θυμωμένους δεν μας λέει πού υπηρέτησε ο ίδιος και υπό ποιες συνθήκες, επειδή πάλι όλοι ανακαλύπτουν ότι η επαρχία έχει και άγριες πλευρές, επειδή ο Πολύδωρας αισθάνεται γλωσσοπλάστης ενώ είναι απλά περικοκλάδας, έχω την αίσθηση πως μας έχει όλους χτυπήσει στο κεφάλι μια βαριάς μορφής εξιδανίκευση του παρελθόντος.

Κοιτάζουμε προς τα πίσω και όλα είναι άμεμπτα. Δεν μας πλησίασε εμάς κάποιος σιχαμένος και δυστυχής ταυτόχρονα παιδεραστής, δεν μας γάζωσαν τα μυαλά οι δάσκαλοι για την ένδοξη ιστορία των προγόνων, δεν μας κυνήγησαν αστυνόμοι, δεν μας τρομοκράτησαν οι παπάδες για την κακή συνήθεια του Αυνάνος. Ζήσαμε μες στις γαζίες και τα γιασεμιά, με γείτονες όλο καλοσύνη, με σχολεία που μας μάθαιναν το Δαρείου και Παρισάτιδος και νομίζαμε όλοι πως έτσι κατακτούσαμε την αρχαία σοφία. Κυριακή πρωί πηγαίναμε στην εκκλησία, όπου, κοντά στα άλλα, από άμβωνος οι ιεροκήρυκες μας διαβεβαίωναν ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, οι χριστιανοί και τα μιάσματα.

Ξαφνικά λοιπόν κάτι χάλασε, έστριψε μια βίδα και από καλοί χριστιανοί και Έλληνες μεταμορφωθήκαμε στα σημερινά τέρατα, που προκαλούμε τόση οργή στον Χριστόδουλο, τον Ψωμιάδη, έναν νεόκοπο θυμωμένο, ονόματι Άδωνι, και τους λοιπούς καθαρούς; Να επιστρέψουμε πού, αγαπητοί; Στην εποχή του χωροφύλακα ή, ας γίνω και ενοχλητικός, στην αυταπάτη του κόκκινου ουρανού;

Η νοσταλγία για την αθωότητα του παρελθόντος, όταν μες στην απελπισία νομίζουμε πως στη σημερινή ατζέντα γράφει μόνο ο καθαρός Δημοσιογράφος, είναι η θλιβερότερη εκδοχή. Νομίζω πως υπάρχει κάπου και ένας άλλος χώρος, που ανοίγει τα βιβλία και τα κομπιούτερ του, βλέπει τις ταινίες, ακούει τις μουσικές του. Μπορεί ακόμα να μην φωτίζεται από τη δημοσιότητα και να μην πετυχαίνει να αναστρέψει τα πράγματα. Κι ας πάψουμε όλο να κλαιγόμαστε σαν τους παρωχημένους εραστές.