Έτσι … χωρίς αρίθμηση

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας κρίσης οικονομικής τέτοιας που δεν έχει γνωρίσει από την μεταπολίτευση. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση(Ε.Ε.), που έχει κλυδωνισθεί από την παγκόσμια κρίση, που οι ασθενέστερες χώρες του Νότου δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πορεία των πρώτων βημάτων ανάκαμψής της και που επιπλέον απειλούνται, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, από τις επιθέσεις των πιο άγριων κερδοσκοπικών κεφαλαίων.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζονταν και οδήγησαν στην κρίση και οι οποίες, μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την κορύφωσή της, υποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους σε παρεμβατικές πολιτικές των κρατών και μέτρα διάσωσης τραπεζών και επιχειρήσεων, έχουν επανέλθει ακάθεκτες για να οδηγήσουν ξανά στην «ανάκαμψη».

Όμως ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα εκατομμύρια των ανέργων και των αποκλεισμένων δεν μπορούν να αποδεχθούν τέτοιες δοκιμασμένες και ουσιαστικά ατελέσφορες κοινωνικά επιλογές. Αυξάνεται η δυσπιστία, η δυσαρέσκεια και η εναντίωση στην Ε.Ε.. Όχι απλά ενάντια στις πολιτικές που ακολουθούνταν ή/και στις πολιτικές οικογένειες και κυβερνήσεις που συνολικά τις προωθούν, αλλά και ενάντια στο ίδιο το οικοδόμημα της Ε.Ε.

Θα ήταν σημαντικό λάθος να μην αναγνωρισθεί ότι ένας έντονος ευρωσκεπτικισμός, αναπτύσσεται, χωρίς εναλλακτικές λύσεις και αντιπροτάσεις, σε όλους τους λαούς της Ε.Ε.

Αυτήν ακριβώς την περίοδο στη χώρα μας και κυρίως στον χώρο της εκτός ΚΚΕ αριστεράς αναπτύσσονται θέσεις ακραίας πολιτικής αμφισβήτησης του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης(ΣΣΑ), του «ζουρλομανδύα» -κατά Ρ. Πρόντι. Φυσικά ο εν λόγω «ζουρλομανδύας» αναφέρονταν σε μια ανολοκλήρωτη και κυρίως τρελή θέσμιση της Ε.Ε., όπου προωθούνταν το ενιαίο νόμισμά της χωρίς την πολιτική ολοκλήρωσή της.

Η αμφισβήτηση και απόρριψη παίρνει και τον χαρακτήρα του διαγωνισμού κορυφαίων στελεχών του ΣΥΝ και της αντισυστημικής αριστεράς, του ποιος είναι πιο «σκληρός» –βλέπε αρθρογραφία της περασμένης Κυριακής και συνεντεύξεις τύπου της Δευτέρας. Καλούνται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να κόψουν ως νέοι Μεγα-Αλέξανδροι τον «γόρδιο δεσμό» του ΣΣΑ χωρίς να υπάρχει έστω και μία λέξη που να αναφέρει από εκεί και πέρα τι; Ποια ακριβώς θα είναι η νέα μάχη. Σε ποια «Ισσό» μας καλούν να αναμετρηθούμε!

Λανθάνουν όμως και το ερώτημα και η απάντηση. «Τελικά να φύγουμε από το ευρώ;» Ή ακόμη περισσότερο. « Να μείνουμε στην Ε.Ε.;»

Επί της ουσίας τώρα. Η «απελευθέρωση της ευρωπαϊκής κοινωνίας από τις εντολές του Συμφώνου Σταθερότητας» μπορεί να είναι βήμα στο κενό αν δεν υπάρχει από την πλευρά των δυνάμεων της αριστεράς η αντιπρόταση, εντός φυσικά του πλαισίου της Ε.Ε.

Όταν επικυρώνονταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο ΣΥΝ ψηφίζοντας υπέρ, αναδείκνυε την απόλυτη αναγκαιότητα της προώθησης της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. καθώς και της συμπλήρωσης του ΣΣΑ και με άλλα κριτήρια.

Στο Διαρκές Προγραμματικό Συνέδριο του ΣΥΝ, πριν ένα χρόνο, στο κείμενο της μειοψηφίας, που κατατέθηκε από την Ανανεωτική Πτέρυγα, πέραν της πολιτικής ενοποίησης και της ανάγκης της Ε.Ε. για κοινοτικό προϋπολογισμό πενταπλάσιο του ανεπαρκέστατου 1%, για απόκτηση Συνταγματικής Συνθήκης, ζητούσαμε: «αντικατάσταση του δημοσιονομικού «κορσέ» του ΣΣΑ με ένα Σύμφωνο το οποίο θα συνυπολογίζει, όχι μόνο τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το χρέος, αλλά και την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Πρώτο βήμα η εξαίρεση των επενδύσεων από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος.»

Σε κείμενό της η Ελίζα Παπαδάκη στα ΝΕΑ(10/02/10) μας θύμισε ότι ο Ιταλός Τομάσο Πάντοα-Σκιόπα, μέλος του πρώτου προεδρείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπογράμμιζε ότι μόνο προσωρινά μπορεί η Κεντρική Τράπεζα να διαμορφώνει τη νομισματική πολιτική για τη ζώνη του ευρώ, χωρίς να υφίσταται ενιαίος προϋπολογισμός και δημοσιονομική πολιτική. Ένας βασικός λόγος ήταν ότι σε περίπτωση κρίσης, είτε περιορισμένης σε κάποια περιοχή, αυτό που είχε ονομαστεί «ασύμμετρο σοκ», είτε και πολύ ευρύτερης, σαν αυτή που αντιμετωπίζουμε σήμερα, το νομισματικό εργαλείο χωρίς το δημοσιονομικό δεν αποδίδει, καθώς επίσης και ο Ζαν Κλοντ Τρισέ,

για να αιτιολογήσει την εμμονή του στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του ΣΣΑ, έχει υποστηρίξει ότι το ΣΣΑ υποκαθιστά τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και τη δημοσιονομική πολιτική που δεν διαθέτει η ζώνη του ευρώ.

Τώρα πλέον ευρύτερες δυνάμεις πέραν της Αριστεράς αντιλαμβάνονται ότι το ΣΣΑ δεν μπορεί να δίνει απάντηση στις ανάγκες ισόρροπης λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Αν πραγματικά διεκδικούμε –και η ανανεωτική αριστερά διεκδικεί- να αναζητήσουμε μια αριστερή πολιτική για την Ευρώπη στηριγμένη και σε μια κινηματική διάσταση είναι προφανές ότι η στόχευση δεν μπορεί να είναι ούτε ο …μπαμπούλας του Μάαστριχτ ούτε η δημοψηφισματική απομάκρυνση του ΣΣΑ.

Το βάρος πρέπει να είναι στην πρόταση. Φεύγει το ΣΣΑ. Καλώς. Τι δομικές αλλαγές προτείνουμε για την Ε.Ε.; Η «μή πρόταση», για να συσπειρώνονται δυνάμεις από ποικίλες προελεύσεις, ή ακόμη και η γενική πρόταση για «επαναθεμελίωση μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής σε εντελώς καινούργιες προοδευτικές και σοσιαλιστικές βάσεις» μπορούν πραγματικά να διαμορφώσουν προγραμματική πρόταση που μπορεί να συσπειρώσει και κινήσει τις σημερινές δυνάμεις κοινωνικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα και στην Ε.Ε.;»

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ, προφανώς σε μια μορφή ομοσπονδίας, σήμερα πλέον δεν αποτελεί απλώς μια εμμονή των αριστερών που πίστευαν και πιστεύουν στην αναγκαιότητα και στο μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Η πολιτική ενοποίηση, με μια νέα Συνταγματική Συνθήκη, σημαίνει προφανώς ότι το ενιαίο νόμισμα δεν θα παραμένει απροστάτευτο, ούτε και οι χώρες μέλη απροστάτευτες αλλά ούτε και ασύδοτες. Σημαίνει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έχει ουσιαστική ισχύ, η ΕΚΤ θα υπόκειται σε πολιτικό έλεγχο από την «ευρωπαϊκή Κυβέρνηση», ότι θα υπάρχει κοινοτική στήριξη και ότι για τις χώρες θα υπάρχει ο «δανειστής της ύστατης στιγμής», ότι τα ευρωπαϊκά Ομόλογα θα αποτελούν αυτονόητη τραπεζική λειτουργία ρουτίνας, σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός θα είναι πολλαπλάσιος, κλπ κλπ…