Χρειάζεται, πιστεύω, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό αποφάσεων, ειδήσεων και σχολίων, και των συγχύσεων που αναγκαστικά δημιουργούνται στην κοινή γνώμη, να γίνει μια προσπάθεια αποσαφήνισης της καλούμενης «ποινικής ασυλίας» που απολαμβάνουν οι βουλευτές. Διότι εκεί ελλοχεύουν, κατά τη γνώμη μου, σοβαρές παρανοήσεις και βρίσκουν έρεισμα συμπεριφορές υβριστικές ως και εγκληματικές.

Δεν σας κρύβω ότι το περασμένο Σάββατο αισθάνθηκα πολύ μεγάλη ικανοποίηση, όπως φαντάζομαι και κάθε δημοκράτης πολίτης. Τα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες, είναι η απόδειξη πως η Δημοκρατία μας λειτουργεί. Πάντως, την πλήρη ικανοποίηση θα την νιώσουμε όλοι όταν τελειώσουμε οριστικά με αυτό το άθλιο φαινόμενο του ναζισμού. Θέλει χρόνο, όμως νομίζω ότι πλέον έχουν μπει τα θεμέλια.

Τον Ιούνιο του 2014 οι Ευρωπαίοι θα μας δώσουν την τελευταία δόση που μας οφείλουν από το δανειακό πακέτο των 240 δισ. και θα απομείνουν οι μικρές δόσεις από το ΔΝΤ που εξαντλούνται στα τέλη του 2016.

Βιώνουμε μία κρίση με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Οι Ελληνες αισθάνονται εξαπατημένοι και σε πολύ μεγάλο βαθμό απορρίπτουν στις συνειδήσεις τους το έως τώρα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Την αγανάκτηση και την απογοήτευσή τους εισέπραξε το κόμμα της Χρυσής Αυγής, που από το μηδέν και κάτι έφθασε να καταγράφει υψηλά ποσοστά προτιμήσεων με αυξητική τάση.

Από μία άποψη είναι θετικό το γεγονός ότι όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Χρυσής Αυγής αρνήθηκαν κάθε σχέση με τον ναζισμό. Σύμφωνοι! Ψέματα έλεγαν, όπως ψεύδονταν όταν ισχυρίζονταν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον Γ. Ρουπακιά, ο οποίος ομολόγησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Είναι σίγουρα μεγάλη ανακούφιση που έσπασε επιτέλους το απόστημα των νεοναζί. Που επιτέλους κυβέρνηση, Αστυνομία και Δικαιοσύνη έκαναν αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει ήδη από καιρό. Οσες ενστάσεις κι αν υπάρχουν για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι έστω και καθυστερημένα οι θεσμοί αυτοπροστασίας της Δημοκρατίας λειτούργησαν.

Από τότε που το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής άρχισε να αυξάνει την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία και η επιρροή αυτή μεταφράστηκε σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και δημοσκοπική άνοδο, άρχισαν και οι περισπούδαστες αναλύσεις για τα αίτια του φαινομένου.

Η Χρυσή Αυγή, από τη στιγμή που άρχισε να γιγαντώνεται, βρέθηκε τυλιγμένη σε ένα βολικό γι’ αυτή πέπλο παραλλαγής, το οποίο της ύφαναν άλλοι με υλικό τα νήματα δύο μύθων. Ο πρώτος μύθος ήταν ότι επρόκειτο για άλλο ένα ευρωπαϊκό ακροδεξιό κόμμα, ανάμεσα στα πολλά που υπάρχουν σήμερα σχεδόν παντού στην ήπειρο, απλώς λίγο πιο «ζωηρό».

Οι εικόνες του Κασιδιάρη, άρτι αποφυλακισθέντος, να κλωτσά έναν φωτορεπόρτερ και να γκρεμοτσακίζει δύο κάμεραμεν προβλήθηκαν ξανά και ξανά στους τηλεοπτικούς δέκτες και προκάλεσαν, φυσικά, αποστροφή. Ωστε αυτός, που δεν διστάζει να φέρεται έτσι σε κοινή θέα μέσα στο προαύλιο των δικαστηρίων, δεν κρίθηκε ύποπτος να κάνει άλλα, τρισχειρότερα από αυτά που ήδη του αποδίδονται, όταν βρεθεί ελεύθερος και αθέατος; αναρωτιόταν ο σοκαρισμένος τηλεθεατής.

Το ότι χάθηκε ένα παλληκάρι, για να γίνει ό,τι έγινε με τη ΧΑ αυτές τις μέρες, είναι, όσο νάναι, ένα τεράστιο άγος για όλη την ελληνική κοινωνία. Κάποιοι ευθύνονται περισσότερο από άλλους, αλλά συνολικά μιλώντας, αυτή είναι η κατάσταση κι ας μην κρυβόμαστε, μεταξύ μας. Αν στη ΝΔ επικράτησαν την άνοιξη του 2013 οι απόψεις ότι χρειάζεται με ήπιο τρόπο να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της ΧΑ, είναι θέμα που αφορά και το σύνολο και κανείς δεν πρέπει να χαίρεται. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ επικράτησαν οι απόψεις ότι χρειάζεται να καταθέσει χωριστό "αντιρατσιστικό", τον Μάιο του 2013, για να μην ταυτιστεί με τους κυβερνητικούς!!, είναι θέμα που αφορά το σύνολο και κανείς δεν πρέπει να χαίρεται.

Από την πανηγυρική της είσοδο στο κοινοβούλιο με τις περσινές δίδυμες εκλογές, η Χρυσή Αυγή δεν έπαψε να προβληματίζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ωστόσο, αυτό που προβλημάτιζε την πολιτική και τη δημοσιογραφική νομενκλατούρα δεν ήταν βέβαια τόσο η πραγματική δράση του ναζιστικού μορφώματος, τα συστηματικά περίπολα των μαυροντυμένων «ταγμάτων εφόδου» στο κέντρο της Αθήνας και οι εκατοντάδες αιματηρές επιθέσεις τους στους άτυχους «λαθρομετανάστες» που θα συναντούσαν στον δρόμο τους.

Το θεσμικό σύστημα στις ΗΠΑ προβλέπει αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης αν κατά την έναρξη του δημοσιονομικού έτους την 1η Οκτωβρίου δεν έχει ψηφιστεί ο νέος προϋπολογισμός. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, είχε ξαναγίνει το 1996 για έξι μέρες, και παλαιότερα. Τώρα οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες, καθώς η αμερικανική οικονομία μόλις αρχίζει να συνέρχεται από τη μεγάλη κρίση. Αλλά κρίσιμη ημερομηνία είναι η 17η Οκτωβρίου.