Εδώ και μήνες, παρακολουθούμε –με κομμένη την ανάσα, δεν θα το έλεγα– τις εξελίξεις στους κόλπους της Κεντροαριστεράς ή του ριζοσπαστικού Κέντρου ή της Σοσιαλδημοκρατίας ή τέλος πάντων διαλέξτε εσείς πώς θα τους πείτε.

Αν όμως αυτά συμβαίνουν στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι ανάλογο παρατηρείται και στην αντίθετη πλευρά. Κάτι που έχει περάσει σχεδόν ασχολίαστο. Εννοώ την αδυναμία ή την απροθυμία των «πραγματικά» αριστερών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑ.Ε. και Πλεύση Ελευθερίας) να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο για να μη μείνουν εκτός Βουλής, όπως έγινε στις προηγούμενες εκλογές.

Η σύγκρουση ΔΝΤ και Σόιμπλε μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία το ελληνικό πρόγραμμα. Γι’ αυτό πρέπει να τρέξουμε. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είχε συμφωνήσει ότι μόλις ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, θα αρχίσει η συζήτηση για την ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Τώρα, υποστηρίζει ότι αυτή μπορεί να περιμένει, διότι, όπως είπε, το χρέος δεν συνιστά πρόβλημα για την επόμενη 10ετία. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και, προκειμένου να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα, θέτει ως προϋποθέσεις τη λήψη πρόσθετων μέτρων και την αναδιάρθρωση του χρέους μας. Και ο κ. Σόιμπλε, πρώην αταλάντευτος θιασώτης της παραμονής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, τώρα κάνει δεύτερες σκέψεις.

Η κοινωνία βοά. Η κρίση δεν βαθαίνει απλά. Παγιώνεται και αποκτά χαρακτηριστικά μιας μόνιμης πραγματικότητας που τίποτα στα μάτια των πολιτών δεν φαίνεται να μπορεί να την αλλάξει.

Προϋπόθεση για την υπέρβαση της κρίσης είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς πολιτικής. Να υπάρξει σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και βιώσιμη ανάπτυξη για να υπάρξει εκκίνηση της οικονομίας και της επενδυτικής δραστηριότητας. Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση έχει υποβαθμίσει όλα αυτά τα ζητήματα, δεν έχει προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις σε κανένα τομέα πολιτικής και δεν έχει ούτε καν παρουσιάσει κανένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους για να καταστεί βιώσιμο. Αλλά ας μην υπάρχουν νέες αυταπάτες, ακόμη και να ρυθμιζόταν το χρέος, γρήγορα θα φτάναμε στο ίδιο σημείο εάν δεν υιοθετηθεί ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο.

Εμείς, ως Δημοκρατική Αριστερά είμαστε σταθερά υπέρ της συγκρότησης μιας μεγάλης προοδευτικής, σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.

Η δική μας πρόταση είναι σταθερή για έναν σύγχρονο ενιαίο φορέα που θα ενώσει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς. Για αυτό μένουμε σταθεροί στην ανάγκη ενός Συνεδρίου για τον ενιαίο φορέα για την συγκρότηση οργάνων με σεβασμό στα κόμματα και στις κινήσεις, με αντιπροσωπευτικότητα και αναλογική εκπροσώπηση τόσο στο Συνέδριο όσο και στα όργανα για να υπάρχουν κίνητρα συμμετοχής και όχι αποκλεισμοί. Το Συνέδριο αυτό προτείνεται να γίνει αρχές της άνοιξης του 2017.

Παρ’ ότι επί ενάμιση χρόνο ζούμε καταστάσεις απολύτως πρωτότυπες, πολλά από αυτά που έχουν συμβεί ήταν προβλέψιμα, αν όχι ως βέβαιες εξελίξεις, τουλάχιστον ως πιθανές εκδοχές του μέλλοντος

Πρώτον: Είναι διάχυτη η άποψη ότι η επώδυνη κατάληξη της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εγκαίρως επεξεργασθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο, ένα Plan B. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω: Αυτό που κατά τη γνώμη μου έλειψε, δεν ήταν το Plan B, αλλά κυρίως το Plan A.

Οι νέοι κουράστηκαν από τις θεωρητικολογίες, τις αδιέξοδες πολιτικές και τον λαϊκισμό. Δεν αναζητούν κάποιον που θα τους δείξει το δρόμο εκείνον απ’ όπου η ελπίδα έρχεται. Αλλά ούτε και κάποιον που θα τους παρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα για να τους πείσει ότι κατανοεί τα προβλήματά τους και να μιλήσει ΓΙΑ αυτούς. Αναζητούν κάποιον που θα μιλήσει ΜΕ αυτούς. Αναζητούν κάτι που θα τους εμπνεύσει, θα τους κινητοποιήσει να γίνουν συμμέτοχοι στην επίλυση των σύνθετων προβλημάτων της χώρας.

Δική μας ευθύνη είναι να ανταποκριθούμε σε αυτές τις σύγχρονες απαιτήσεις των καιρών. Να βάλουμε τη νέα γενιά μπροστά στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις

Η υποχώρηση της κυβέρνησης, από τη θέση για αναβάθμιση των θρησκευτικών σε μάθημα θρησκειολογίας, έρχεται να μας υπενθυμίσει τη διαχρονική απροθυμία του πολιτικού συστήματος να εκσυγχρονίσει το δημόσιο σχολείο και να ανανεώσει το περιεχόμενο των ανθρωπιστικών σπουδών στην εκπαίδευση, προσδίδοντάς του οικουμενικό και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, ώστε να συμβαδίζει με τις σύγχρονες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις. Παρά το γεγονός ότι η διαμάχη για τα θρησκευτικά ήταν μικρής έντασης και διάρκειας, εμφανίζει κοινά σημεία με τους συμβολικούς πολέμους που κατά καιρούς έχουν ξεσπάσει με αφορμή το μάθημα της ιστορίας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περίπτωση του αποσυρθέντος εγχειριδίου της Στ’ Δημοτικού.

Αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να εξαντλήσει την τετραετία λόγω τάχιστης απώλειας της κοινωνικής πλειοψηφίας. Δεν αποκλείω επίσης να προκληθούν και πρόωρες εκλογές εντός του 2017 από την κυβέρνηση για να αποφύγει τα χειρότερα που θα έχει προκαλέσει με την πολιτική της. Εξάλλου μόνη της προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές και το 2015 για καθαρά εσωκομματικούς λόγους. Η δημοσκόπηση στην οποία αναφερθήκατε δείχνει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό δεν θέλει κυβέρνηση ούτε με κορμό τη ΝΔ ούτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Λύση για την χώρα συνεπώς δεν είναι η νέα αυταπάτη Μητσοτάκη όπως ήταν η αυταπάτη Τσίπρα. Για αυτό εμείς ζητάμε σταθερά κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης.

Αυτή η κυβέρνηση όπως όλα δείχνουν θα καταρρεύσει. Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις (ακόμα και της ΑΥΓΗΣ). Είναι η εικόνα από τις καθημερινές συζητήσεις και συναναστροφές. Το πρόβλημα είναι ότι η κατάρρευση αυτή θα συμπαρασύρει και πολλές από τις αξίες της Αριστεράς και των προοδευτικών αναζητήσεων δίνοντας τη «σκυτάλη» σε συντηρητικές αντιλήψεις και στον κοινωνικό Δαρβινισμό.

Η νέα τάξη πραγμάτων που θα διαδεχτεί το αποτυχημένο «αριστερό πείραμα» θα επαναφέρει βασικές αντιλήψεις του νεοφιλελευθερισμού. Το μίσος για το δημόσιο χώρο, τη θεωρία ότι «οι φτωχοί φταίνε οι ίδιοι» γιατί δεν επιλέγουν την κοινωνική κινητικότητα, τη φοβία για την Ανοιχτή κοινωνία, τη φετιχοποίηση της καταστολής.

Πριν έρθω στα εξειδικευμένα θέματα του νομοσχεδίου, να δούμε λίγο σε ποιο περιβάλλον συζητάμε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Η κατάσταση στην οικονομία, η κατάσταση στην κοινωνία πάει προς το χειρότερο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η κοινωνία βοά. Μας παρακολουθεί, μας βλέπει. Τα νοικοκυριά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα αυτή τη στιγμή, διότι η μόνη οικονομική πολιτική που ασκείται είναι φόροι πάνω στους φόρους. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα. Κανένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης εδώ και είκοσι μήνες δεν έχει αναπτυχθεί από τη Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων -κανένα!- κι η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται. Παρουσιάζεται μια τεχνητή πραγματικότητα, δείχνετε ορισμένες μόνο θέσεις μερικής απασχόλησης που δημιουργούνται, οι οποίες δεν λύνουν το πρόβλημα.

Μιλώντας  στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ(εκπομπή Γεωργίου -Πίκουλα) 06/10/16, υπογράμμισε:

«Ο προχθεσινός διχαστικός λόγος του κ. Ιερώνυμου, όπου καταδίκαζε ιδέες ιδεολογίες και κόμματα της αριστεράς, δυστυχώς υπήρξε.

Μακάρι να μη βρει συνεχιστές.

Η χώρα μας δεν πρέπει να ξαναζήσει την εποχή Χριστόδουλου.

Οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, όπως στη σύγκρουση για τις ταυτότητες, πρέπει να είναι ανοικτές και για την αναμόρφωση του μαθήματος των θρησκευτικών και για τον χωρισμό κράτους –εκκλησίας.

Οποιαδήποτε κυβερνητική υπαναχώρηση σε αυτή την κατεύθυνση είναι λάθος…»

Τα όσα έγιναν με το λεγόμενο Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας) δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει με καμιά άλλη κυβέρνηση παρά μόνο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στο Ταμείο αυτό έχει ενταχθεί για 99 χρόνια το σύνολο σχεδόν της ελληνικής περιουσίας εκτός του... Παρθενώνα (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, Αττικό Μετρό, ΔΕΗ, ΕΛΒΟ, κτιριακές υποδομές κ.ά.) με στόχο την αποκρατικοποίηση/ιδιωτικοποίησή τους - όπως κι αν ονομασθεί.