Σταύρος Λιβαδάς, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2008-12-28
Οι αριστεροί, στις ανά την ιστορία αναφορές μας, συχνά καταφεύγουμε στον κώδικα των γενιών για τον συνοπτικό χαρακτηρισμό πολιτικοκοινωνικών κινημάτων και την απόδοση των βασικών ιδεολογικών σταθερών της φυσιογνωμίας τους.
Γενιά του ’30, γενιά του ’40, γενιά της Εθνικής Αντίστασης, γενιά του 114, γενιά των Λαμπράκηδων, γενιά του Πολυτεχνείου, γενιά της Μεταπολίτευσης, γενιά των 700 ευρώ...
Όταν πριν από 20 ημέρες, στην επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη, μιλούσα στους μαθητές του Λυκείου του Πειραματικού Αμπελοκήπων και τους καλούσα για «της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία», κανείς μας -ακροατές/τριες και ομιλητής- δεν φανταζόμασταν, μετά τη δολοφονία του Αλέξη, την οργή και τον θυμό που θα κατέκλυζε το κέντρο της Αθήνας αλλά και τις άλλες πόλεις ως έκφραση μιας γνήσιας νεανικής ριζοσπαστικής αμφισβήτησης στα κοινωνικά δρώμενα ...
Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην πολιτική της αριστεράς, είναι χρήσιμες η ιστορία και η θεωρία. Και η ιστορία των θεωριών. Φωτίζουν τα γεγονότα. Στη συζήτηση λοιπόν που διεξάγουμε για τη νεανική έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου, θα δοκιμάσω να δω διαχρονικά τον ρόλο της βίας στην πολιτική της αριστεράς και την απάντηση της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου.
"Έμπρακτη κάθαρση" και όχι "ανώδυνες αντικειμενικές ευθύνες" ζητά ο Νίκος Τσούκαλης για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής και με ορατή την πρόταση για προανακριτική επιτροπή. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της εξεταστικής, διάβασε δεκάδες χιλιάδες σελίδες πρακτικών και άκουσε δεκάδες μάρτυρες. Το πολιτικό του συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική ευθύνη φθάνει "μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο".
Ελίζα Παπαδάκη, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2008-12-28
Η Ελλάδα δοκιμάζεται από τη διεθνή κρίση έχοντας σοβαρές εσωτερικές στρεβλώσεις που κλείνουν τον δρόμο στην ανάπτυξη. Χρειάζεται ένα μακρόπνοο πρόγραμμα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, στην ουσία ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, τονίζει στην τελευταία του έκθεση το ΙΟΒΕ. Την επομένη της ψήφισης του προϋπολογισμού αναδεικνύει το ανησυχητικό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και ανασκευάζει όλες τις κυβερνητικές εκτιμήσεις για την υποτιθέμενη αντοχή της ελληνικής οικονομίας.
Ο Λεωνίδας Κύρκος συνδέεται με πολλές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας, για μας τους Ρηγάδες όμως ο Κύρκος δεν είναι η ΕΠΟΝ και η Κατοχή, η ΕΔΑ και το 1-1-4, ή ο σημερινός κήρυκας της Κεντροαριστεράς, ο δικός μας Κύρκος είναι ο Κύρκος του ΚΚΕ εσωτερικού. Για αυτόν θέλω να σας μιλήσω σήμερα, δηλαδή θέλω ουσιαστικά να μιλήσω για το ΚΚΕ εσωτερικού και τον Ρήγα.
Πριν από σαράντα οχτώ χρόνια ο Φεντερίκο Φελίνι γύρισε την «Dolce Vita», τη «γλυκιά ζωή» που βυθίζεται στην ανία και τη φθορά, στην παραίτηση και την έκπτωση. Ο μεταπολεμικός κόσμος είχε βγει πια από τα ερείπια, ο άνεμος της καινούργιας αισιοδοξίας ήταν δυνατός και ορμητικός, η υψηλή, εισοδηματικά και κοινωνικά, τάξη της Ευρώπης επανακτούσε την πολυτέλεια στη σπατάλη αισθημάτων, χρήματος και ζωής
Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης, κυριολεκτικά μέσα στον αιφνίδιο χειμωνιάτικο ελληνικό Μάη που ανέδειξε με δραματικό, δυναμικό και βίαιο τρόπο ένα γενεακό ρήγμα που σοβεί στην ελληνική κοινωνία, επανέκαμψαν, εν ονόματι της οικονομίας, και τα συναινετικά σενάρια.
Στο 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα διαμορφώθηκαν τα τρία βασικά ρεύματα της αριστεράς: το αναρχικό, το σοσιαλδημοκρατικό και το κομμουνιστικό. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους τους αριστερούς σήμερα. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα το αναρχικό ρεύμα περιθωριοποιήθηκε, το κομμουνιστικό ρεύμα επικράτησε σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της υφηλίου, πριν καταρρεύσει, και το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα έμεινε τελικά κυρίαρχο στο χώρο της αριστεράς.
Η ταχύτητα με την οποία συσσωρεύτηκαν σύννεφα οικονομικού ζόφου πάνω από την παγκόσμια οικονομία υπήρξε εντυπωσιακή σε όλο τον κόσμο. Η αλλαγή ήταν όμως ιδιαίτερα αιφνίδια στις δύο χώρες με τους μεγαλύτερους πληθυσμούς: την Κίνα και την Ινδία.
Η συζήτηση για τον Ελαιώνα είναι τουλάχιστον παράδοξη. Θα έλεγα μάλιστα ότι περιλαμβάνει και μια μεγάλη δόση κακοπιστίας. Βάζει κατά μέρος πολλά δεδομένα.
... O ΣΥΝ πρέπει με σταθερότητα να μιλήσει και να πράξει αριστερά, να πει στα αγωνιζόμενα νιάτα πως χρειάζεται προστασία ο πολιτικός τους αγώνας, πως τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά και η καμένη πόλη δεν οδηγούν παρά στην ακόμα μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, σε ακόμα μεγαλύτερη κρατική καταστολή. Να τους ζητήσει να απομονώσουν την κουκούλα της καταστροφής και όσους τη φοράνε ως εχθρούς της Δημοκρατίας και της Αριστεράς....
