Ανάσα για τέσσερις μήνες; Ισως. Ο στόχος της μη άμεσης εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη επετεύχθη. Η κυβέρνηση επιμένει ότι η τρόικα είναι παρελθόν. Τώρα, ισχυρίζεται, υπάρχουν μόνο οι «θεσμοί», δηλαδή η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ας μη χαλάσουμε από τώρα το όνειρο.
Η κυβέρνηση κατέθεσε τις προτάσεις της για τη φοροδιαφυγή, την πάταξη της διαφθοράς και τη διοικητική μεταρρύθμιση. Ανεξάρτητα από τον βαθμό αποδοχής τους και πολύ περισσότερο από τον βαθμό υλοποίησής τους, δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως το δημοσιονομικό κενό μετά τις εκλογές αυξάνεται και τα προτεινόμενα μέτρα ίσως δεν αρκούν για να το καλύψουν.

...Η κυβέρνηση διαπράττει σοβαρό σφάλμα με την επιμονή της για λόγους επικοινωνιακούς να προσπαθεί να εμφανίσει ότι η Συμφωνία της 20/02/15 είναι σε ευθεία αντιστοίχιση με την προεκλογική ρητορική της κατάργησης των Μνημονίων, του κουρέματος του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Η συνέχιση της ρητορικής του λαϊκισμού, πέραν των εσωκομματικών δυσκολιών στο κυβερνητικό πλέον κόμμα, θα δυσκολέψει, αν δεν ακυρώσει, τη ρεαλιστική στροφή σε πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν χρόνια και τη διασφάλιση σταθερής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Δεν θα είναι ξανά υποψήφιος για τη θέση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στο συνέδριο του κόμματος ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος δήλωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την ηγεσία, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ήττα του κόμματος στις εκλογές.

«Προσωπικά, νοιώθω την ευθύνη της ήττας. Μένω στη θέση μου έως το συνέδριο ώστε να λειτουργήσουν οι προβλεπόμενες εσωκομματικές διαδικασίες και το κόμμα να πορευτεί συντεταγμένα. Δεν θα θέσω υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου» είπε.

Ο Φ. Κουβέλης στην ομιλία του στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ έκανε αυτοκριτική για την εκλογική ήττα του κόμματος, αν και τόνισε την ανάγκη η ΔΗΜΑΡ να παραμείνει ενεργή και να προχωρήσει σε επανεκκίνηση.

Ολόκληρη η ομιλία του στην ΚΕ

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, είμαστε εδώ, όπως έλεγε και το σύνθημά μας στις εκλογές, μετά από ένα πολύ αρνητικό και επώδυνο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά, “έξω από τα δόντια”, χωρίς δεύτερες σκέψεις και τακτικισμούς. Είναι απαραίτητο να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή. Γιατί δεν πρέπει να φθάσουμε στο σημείο, αν δεν έχουμε ήδη φθάσει, όπου θα θεωρούμε ότι “εάν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με εμάς τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα”. Πρέπει να δείξουμε με τις πράξεις μας ότι κατανοούμε τι έχει συμβεί στο κόμμα, στη χώρα και στην κοινωνία και ποιο είναι το νέο πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί.

Η μεγάλη μας περιπέτεια μόλις αρχίζει. Θα είναι ένα κολασμένο τετράμηνο που καμία επικοινωνιακή αλχημεία δεν μπορεί να το μετατρέψει στην παραδείσια χώρα των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι είπαν ψέμματα μετά γνώσεως, άλλοι μέσα από την ιδεολογική εμμονή μιας συγκεκριμένης Αριστεράς, που ενώ παγκοσμίως ηττήθηκε στην Ελλάδα νομίζει ότι μπορεί να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα

Τελικά σε πρώτη φάση επικράτησε η σύνεση και στις δυο πλευρές. Η ελληνική κυβέρνηση και οι ευρωπαίοι εταίροι δείχνουν να ακολουθούν τη λογική του συμβιβασμού. Μια λογική που υπό πάρα πολλές προϋποθέσεις, ίσως ανοίξει και τον δρόμο για μια μελετημένη κοινή ευρωπαϊκή έξοδο από τα αδιέξοδα των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας και του στασιμοπληθωρισμού.

Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται μόνο στις διαφωνίες για την αναγκαία κυβερνητική «κυβίστηση». Είναι στην ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ήδη ο ένας εκ των εταίρων, οι ΑΝΕΛ, έσπευσε να ζητήσει εξεταστική επιτροπή για τον τρόπο που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο. Για τέτοιες ενέργειες μας προϊδεάσουν και ανάλογες αναφορές του Πρωθυπουργού.

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, ιδρύσαμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστερά. Το πρώτο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε λίγον καιρό αργότερα, επικύρωσε την ύπαρξή του και η ιδρυτική του διακήρυξη παραμένει ένα από τα σημαντικότερα αριστερά ντοκουμέντα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα.

Από τα πρώτα του βήματα όμως το κόμμα μας άρχισε να υπονομεύεται και μάλιστα από ανώτερα στελέχη του. Πολλά στελέχη του κόμματός μας είτε προέρχονταν από τον Συνασπισμό, είτε από άλλα πολιτικά κόμματα και ομάδες, είτε από το χώρο των ανένταχτων, δεν είχαν σαν στόχο την οικοδόμησή του, αλλά πως θα το οδηγήσουν από την αρχή σε άλλες κατευθύνσεις, δηλαδή σε άλλους πολιτικούς χώρους!

Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ στο πλαίσιο της παράτασης του μνημονίου όπως περιγράφεται στο email του κου Βαρουφάκη αποτελεί μια συνέχεια της πολιτικής λιτότητας, καθόσον δεν περιέχει την παραμικρή πρόταση μείωσης φόρων ή φορολογικών συντελεστών ή την οποιαδήποτε αναφορά σε καθαρή αύξηση δημοσίων δαπανών. Παράλληλα, δεν προβλέπει για αλλαγή στις χρηματοπιστωτικές συνθήκες στη χώρα που θα περιόριζαν το κόστος χρηματοδότησης ή θα βελτίωναν την πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό. Κατά τα άλλα, συνιστά ένα ευχολόγιο μεταρρυθμίσεων σε κατευθύνσεις ευρωπαϊκής συνολοκλήρωσης της οικονομίας, χωρίς ωστόσο σχεδιασμό εφαρμογής και τον οποιοδήποτε υπολογισμό για το σχετικό χρόνο-κόστος, ενώ σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις υπεισέρχεται σε κάποια συγκεκριμενοποίηση.

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη.

Η συμφωνία με το Eurogroup την περασμένη Παρασκευή είναι μια σημαντική εξέλιξη. Συντηρεί την χώρα στην Ευρωζώνη και απομακρύνει τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεοκοπίας. Σύμφωνα με πληροφορίες αν δεν είχε γίνει αυτό το βήμα σήμερα ήταν πιθανό να ήταν κλειστές οι τράπεζες .
Φυσικά οι χειρισμοί που έχουν γίνει έχουν θέσει σε μεγάλη αβεβαιότητα την εικόνα της ελληνικής οικονομίας και έχουν επαναφέρει το Grexit στο τραπέζι. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε σε μια πολύ μεγάλη στροφή από τις προεκλογικές της διακηρύξεις.Το μνημόνιο δεν καταργήθηκε με ένα νόμο, σε μια μέρα, ούτε φυσικά σκίστηκε! Αντίθετα το 70% κρίθηκε μη τοξικό. Ούτε τελειώσαμε με τα μειλ και την τρόικα που μετονομάστηκε σε “θεσμοί”.

Αν στις προεδρικές εκλογές του 2017 στη Γαλλία κερδίσει η Μ. Λεπέν, τότε θα έχει συμβεί μια ιστορικής σημασίας καταστροφή για την ΕΕ, ασύγκριτη προς οποιαδήποτε οικονομική παρενέργεια της κρίσης. Το Βερολίνο επιμένει στο οικονομικό δόγμα που έχει επιβάλει στην ευρωζώνη με τη θεωρία ότι η σταθερότητα εξαρτάται από τη μείωση των χρεών και των ελλειμμάτων, όμως ο πραγματικός κίνδυνος είναι πολιτικός και βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας.

Οι δραματικές στιγμές που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες δεν είναι οι τελευταίες. Θα υπάρξουν κι άλλα δύσκολα ραντεβού με τους «εταίρους». Και η τύχη της χώρας, όπως και του εγχειρήματος της αλλαγής, θα κριθεί σε ένα μακρύτερο χρονικό διάστημα και κυρίως από το έργο της κυβέρνησης. Όμως οι πρόσφατες εξελίξεις επιτρέπουν κάποιες πρώτες σκέψεις και συμπεράσματα, παρόλο που η κατάσταση είναι ευμετάβλητη και τα όσα λέγονται σήμερα δεν αποκλείεται να μην ισχύουν αύριο.
1. Η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έριξε τη χώρα στα βράχια, όπως προεξοφλούσαν τρομοκράτες και τρομοκρατημένοι κατά την προεκλογική περίοδο. Μολονότι υπό αφόρητη πίεση, ο Τσίπρας δεν επέλεξε τη φυγή προς τα μπρος. Έδειξε πως είναι σταθερός στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και έχει τελικά επίγνωση του συσχετισμού των δυνάμεων.