Στη Δημοκρατική Αριστερά, που αποφάσισε συνέδριο το φθινόπωρο, υπάρχει μια πλειοψηφία και μία μειοψηφία που επιβεβαιώθηκαν από όλα τα όργανα και στο προηγούμενο συνέδριο και ξανά σήμερα. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις του κατασυκοφαντημένου “Φώτη”, που δεν είναι … Ζαχαριάδης, έχουν δημοκρατικά συζητηθεί και εγκριθεί από την πλειοψηφία.

Η μειοψηφία δεν θέλει να αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν έχει πείσει τα μέλη της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από μέρους των ανώνυμων “ψηφοφόρων”, με την αμέριστη ως παθιασμένη συμπαράσταση των ΜΜΕ, έστω κι ας μην έχει χαράξει η μειοψηφία και ο υποτιθέμενος αρχηγός της ο κ. Λυκούδης, μια συγκεκριμένη γραμμή για να μάθουμε τι θα κάνουν και που θα πάνε αφού δεν θα πάνε στο συνέδριο.

Μπορεί να κυβερνήσει για πρώτη φορά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς την Ελλάδα; Το ερώτημα αυτό, που έχει τεθεί σε διάφορους τόνους κατά και μετά τις τελευταίες εκλογές, είναι κατά την άποψή μου παραπλανητικό ως προς το ένα σκέλος του. Το ζήτημα δεν ανέκυψε για πρώτη φορά τώρα αλλά μετά τη Μεταπολίτευση, με την εμφάνιση και στη συνέχεια την εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο τότε ήταν ένα ιδιότυπο κόμμα της σοσιαλιστικής Αριστεράς, με πολλούς οπαδούς της προδικτατορικής ΕΔΑ στις τάξεις του, με έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και με ρηξικέλευθες θέσεις που υπερακόντιζαν κατά πολύ, σε όλα τα επίπεδα, τις σημερινές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς κατά τη μονοήμερη συνεδρίασή της ενέκρινε κατά πλειοψηφία την εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής για το εκλογικό αποτέλεσμα και την πορεία της ΔΗΜΑΡ.

Η Κεντρική Επιτροπή, εν όψει του Εκτάκτου Συνεδρίου του κόμματος, όρισε επίσης Επιτροπή Θέσεων, Επιτροπή Οργανωτικού και Επιτροπή Καταστατικού.

Ολόκληρη η Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής

Τα μέλη των τριών επιτροπών

Μετά το πολύ κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει ανοίξει ένας κύκλος περίσκεψης και αναζήτησης των αιτιών. Διατυπώνονται όπως είναι λογικό, ερωτήματα, απόψεις και προτάσεις για το μέλλον της Δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι μια διαδικασία αυτή επίπονη και φορτισμένη, όμως ταυτόχρονα αναγκαία. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει με τρόπο συντεταγμένο, νηφάλιο και ενωτικό. Με τρόπο που να επιδιώκει τις συνθέσεις και όχι τις διαιρέσεις.

Η ανάλυση των αιτιών πρέπει να αποφύγει τις μονοδιάστατες προσεγγίσεις και την περιπτωσιολογία, τις προσωπικές αναγνώσεις. Δεν πρέπει να χάσουμε το θάρρος μας, δεν πρέπει να κυριαρχήσει το προσωπικό άγχος έναντι της συμβολής μας στη συλλογική μας υπόθεση.

Πολύ πριν τις ευρωεκλογές, αλλά πολύ περισσότερο μετά και τα εκλογικά αποτελέσματα, στον «χώρο» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η αναγκαιότητα της παρουσίας μιας συγκροτημένης πολιτικής έκφρασης των υπαρκτών κοινωνικά και πολιτικά υποκειμένων είναι πρόδηλη. Για να σηματοδοτήσει και να επιχειρήσει να βάλει τη σφραγίδα της στην πορεία στην ύστερη μνημονιακή περίοδο και κυρίως στη μετάβαση στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Αναφέρομαι στη πολυσυζητημένη ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Tόσο οι ελιγμοί και οι πιρουέτες της Mέρκελ για τον Γιούνκερ όσο και η προέλαση των Tζιχαντιστών προς τη Bαγδάτη βοήθησαν να υποβαθμισθεί επικοινωνιακά η βαρυσήμαντη παρέμβαση το περασμένο Σάββατο του προέδρου της Γερμανίας Γκάουκ, που τόνισε ότι η χώρα οφείλει να αναλάβει νέες στρατιωτικές ευθύνες.

Είθισται η κουβέντα για τον ζητούμενο εναλλακτικό πόλο που επικράτησε να ονοματίζεται κεντροαριστερά να γίνεται φιλολογικά και μακροσκοπικά. Πόσο καλή είναι η ενότητα, η συσπείρωση των προοδευτικών ευρωπαϊστών, η ευθύνη για τη χώρα μπροστά στην κρίση, τα συμφέροντα του λαού και άλλα τέτοια. Συνέχεια αυτού του γενικόλογου προσδιορισμού είναι η γεωγραφική προσέγγιση επί του προσανατολισμού μιας ενδεχόμενης συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ ή η παραγοντική, που εξαντλείται στα πρόσωπα που θα υλοποιήσουν τη συνεργασία στο όνομα νεφελωδών ιδεολογημάτων.

Είναι αδιανόητη η μονομερής κατάπαυση του πυρός από τον Ποροσένκο, με εγγυητή του διαφαινόμενου συμβιβασμού Μόσχας – Κιέβου το Βερολίνο: για όποιον θα είχε αμφιβολία ο διορισμός τού μέχρι χθες πρέσβη της Ουκρανίας στη γερμανική πρωτεύουσα Πάβελ Κλίμκιν στο αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών τη διαλύει.

Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα προκαλούσε, το λιγότερο, καχυποψία στους κόλπους όλων των εκδοχών της Αριστεράς (κομμουνιστογενούς, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής). Ανεξάρτητα από τις ιστορικές και ιδεολογικές αιτίες γι’ αυτήν την καχυποψία, νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ εν συντομία στο τι διαφορετικό κόμισε αυτή στην πολιτική ζωή της ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Η διαμορφούμενη ακόμη από την εποχή του Μπερνστάιν Σοσιαλδημοκρατία απέρριψε τον οικονομισμό, ο οποίος ήταν η κυρίαρχη σκέψη στην Αριστερά της εποχής. Ιστορικά η Σοσιαλδημοκρατία δεν αποτέλεσε κάποιο συμβιβασμό μεταξύ του Φιλελευθερισμού και του Μαρξισμού, αλλά μια νέα πρόταση για το πρωτείο της πολιτικής έναντι της οικονομίας.

Τα μέσα επικοινωνίας που αποκαλύπτουν τις κυρίαρχες τάσεις του ελληνικού καπιταλιστικού μορφώματος οργανώνουν την επανάκαμψη της «Μεγάλης Ιδέας» του 2000 περί τους «εθνικούς πρωταθλητές». Με βάση αυτή τη θεωρία, πολιτική και οικονομία (βλέπε φορολογούμενοι), καλούνται να συμπράξουν ώστε να στηρίξουν συγκεκριμένες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις κατά κλάδο ώστε αυτές να αποκτήσουν το ικανό εκείνο μέγεθος που θα τις κατατάξει ανάμεσα στις σημαντικές επιχειρήσεις σε ευρωπαϊκό και ίσως παγκόσμιο επίπεδο. Και μετά η οικονομία στο σύνολο της θα αναπτυχθεί γύρω από τις επιχειρήσεις – «πρωταθλητές» που θα εξασφαλίζουν την ευμάρεια όλων στο βαθμό που όλοι θα εξασφαλίσουν την ευμάρεια των «πρωταθλητών».

Η συζήτηση για το μέλλον της πολύπαθης Κεντροαριστεράς άρχισε με έναν μάλλον περίεργο τρόπο, αφού ήδη προεξοφλεί το τέλος της. Βουλευτές, κομματικά μέλη, ομάδες ή ακόμη και τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων που συναπαρτίζουν τον προοδευτικό χώρο προτείνουν, υπονοούν και συχνά υποδεικνύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως προκαταβολικό στρατηγικό σύμμαχο, σε μια επόμενη κυβέρνηση με κορμό τη ριζοσπαστική Αριστερά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι αυτό το σενάριο είναι θεμιτό και νόμιμο, ιδίως για κόμματα που έχουν διακηρύξει (και έχουν αποδείξει) πως ενδιαφέρονται για κυβερνήσεις συνεργασίας.

Σύμφωνα με το Πρωτοδικείο Αθηνών, η κατάταξη των υποψηφίων ευρωβουλευτών με το ψηφοδέλτιο της συμπαράταξης «Δημοκρατική Αριστερά - Προοδευτική Συνεργασία» έχει ως εξής:

1. ΧΑΤΖΗΣΩΚΡΑΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ 10746
2. ΚΟΠΠΑ ΜΑΡΙΛΕΝΑ, ΕΠΙΚΟΥΡΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ – ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ 9260
3. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ 6524
4. ΑΜΟΙΡΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 5663
5. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 4105
6. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ – ΠΡΩΗΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΠΡΩΗΝ ΠΡΥΤΑΝΗΣ 3891
7. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ, ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ 3498
8. ΑΡΣΕΝΗ ΕΥΓΕΝΙΑ (ΤΖΕΝΗ), ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΣ – ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ 3326
9. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΓΙΑΤΡΟΣ – ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΧΑΝΙΩΝ 2806
10. ΑΛΕΒΙΖΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 2596