Από την αρχή του καλοκαιριού έχουν αυξηθεί και πάλι σε μεγάλο βαθμό οι αμφιβολίες για το κατά πόσον είναι στέρεες οι βάσεις της ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας.

Λίγοι οικονομικοί υπεύθυνοι κι ακόμα λιγότεροι οικονομολόγοι τολμούν σήμερα να μας διαβεβαιώσουν ότι έχουμε πλέον ξεπεράσει τις δυσκολίες.

Προσφάτως έχει ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με το «δόγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Τίθεται, συνήθως από πανεπιστημιακούς, η ανάγκη ενός επαρκούς ορισμού της έννοιας «δόγμα». Προτείνονται, ως συγγενείς έννοιες, λέξεις όπως πλαίσιο, προσανατολισμός, στρατηγική και άλλες. Και αυτές οι λέξεις, με τη σειρά τους, απαιτούν πρόσθετους ορισμούς, οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο αοριστολογίας.

ΠΡΙΝ από λίγους μήνες οι οικονομολόγοι του ΙΟΒΕ- του κέντρου μελετών των βιομηχάνων- υπολόγισαν πως αν η Ελλάδα προχωρούσε σε πλήρη απελευθέρωση των αγορών και των επαγγελμάτων, το εθνικό μας εισόδημα θα αυξανόταν κατά 17%.

ΧΑΡΑΣ ευαγγέλια δηλαδή. Ποια ύφεση; Μέσα σε λίγα χρόνια θα μπορούσαμε να αντισταθμίσουμε όλη την απώλεια από το πρόγραμμα της τρόικας και να βγούμε και κερδισμένοι. Δυστυχώς η εκτίμηση του ΙΟΒΕ δεν μοιάζει να έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.

Εκτός τόπου και χρόνου οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εμμένουν στην ακραία δημοσιονομική λιτότητα. Εν μέσω δραματικών εξελίξεων στην Ιρλανδία και υπόκωφων απειλών στην Ιβιρική, προωθούν ένα νέο, αυστηρότερο Σύμφωνο Σταθερότητας, όταν το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αμφισβητεί τη σκοπιμότητα δραστικής μείωσης των ελλειμμάτων στην παρούσα φάση, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας επιδεινώνει τις προβλέψεις για την ανεργία, ενώ ανησυχίες εκφράζονται πλέον όχι μόνο για την οικονομική, αλλά συνολικά για την κοινωνική και πολιτική συνοχή της Ευρώπης.

ΤΙ ΕΙΠΕ τελικά ο Δ. Χριστόφιας στην Ουάσιγκτον και ξέσπασε τέτοιος σάλος; Γιατί ενεπλάκη και η Ν.Δ. από την Αθήνα με πρωτοφανή επεμβατική διάθεση; Γιατί έχει αλλάξει το κλίμα μετά την ήττα του Μ. Ταλάτ στις τουρκοκυπριακές εκλογές;

ΑΙΦΙΝΙΑΣΤΙΚΑ μάθαμε από τις ανακοινώσεις των κυπριακών κομμάτων και δημοσιεύματα ότι ο Κύπριος πρόεδρος μιλώντας στο Ινστιτούτο Μπρούκινγκς -που πρόσκειται στον χώρο του Δημοκρατικού κόμματος- εξίσωσε Ελλάδα και Τουρκία και δικαιολόγησε την εισβολή.

Τέλη Αυγούστου του 2010, της δίσεκτης χρονιάς του ακατονόμαστου Μνημονίου και του τέλους των ψευδαισθήσεων για τη χώρα μας, μια ομάδα ακτιβιστών της ALF (Animal Liberation Front) απελευθέρωσε πάνω από 50.000 γουνοφόρα μινκ από εκτροφεία της βορειοδυτικής Ελλάδας. Πράξη συμβολική που δεν απέβλεπε στη σωτηρία των έτσι κι αλλιώς καταδικασμένων σε φριχτό θάνατο και γδάρσιμο ζώων (που περνούν τη σύντομη, αφύσικη και θλιβερή ζωή τους σε μικροσκοπικά κλουβιά-κελιά), πράξη δολιοφθοράς απέναντι στον «εχθρό», τους εκτροφείς και τους γουνοποιούς, που σε αυτό τον ακήρυκτο καθημερινό πόλεμο θανατώνουν εκατομμύρια γουνοφόρα για ένα και μόνο σκοπό: την οικονομική εκμετάλλευση

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που ενοποιήθηκαν και επισήμως η Ομοσπονδιακή (Δυτική) και η Λαοκρατική (Ανατολική) Δημοκρατία της Γερμανίας και η επέτειος δεν φαίνεται να συγκλονίζει πια τους Γερμανούς πολίτες. Η μία Γερμανία είναι πλέον «κανονικότητα», οι διαφορές μεταξύ Δυτικογερμανών και Ανατολικογερμανών μειώνονται αργά αλλά σταθερά.

Πριν από μερικά χρόνια είχαμε γενικώς την αίσθηση ότι η κεντροδεξιά στην Ελλάδα έκανε κάποια βήματα προς τα εμπρός, ότι πήγαινε να μοιάσει με τα ευρωπαϊκά κόμματα της ίδιας ιδεολογίας. Την αίσθηση αυτή είχε ενισχύσει η εμφάνιση στο προσκήνιο του Κώστα Καραμανλή: το ήπιο ύφος του, ο συγκρατημένος πολιτικός του λόγος, η αντιπάθειά του για τα ακροδεξιά σχήματα, οι υποσχέσεις του για πάταξη της διαφθοράς και για σοβαρές μεταρρυθμίσεις, σε έπειθαν ότι η «νέα» Νέα Δημοκρατία μπορούσε να βοηθήσει στην αλλαγή του γενικού πολιτικού κλίματος, και εν πάση περιπτώσει στην απομάκρυνσή της από την παλιά δεξιά της μισαλλοδοξίας, του πελατειακού κράτους, της πολιτισμικής καθυστέρησης.

Η 4Η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα για τα Δικαιώματα των Ζώων. Η στρεβλή αντίληψη ότι το ανθρώπινο είδος είναι επικυρίαρχο, με δικαίωμα κατά βούληση νομής και εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος και των άλλων μη-ανθρώπινων ζώων, αποτελεί μία από τις βασικές αιτίες της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής, οικολογικής –και όχι μόνο– κρίσης.

Η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είμαστε συγκάτοικοι και όχι ανεξέλεγκτοι επικυρίαρχοι του πλανήτη μας τον οποίο οφείλουμε, ως κορυφή της εξελικτικής πυραμίδας, να διαχειριζόμαστε υπεύθυνα, χωρίς αλαζονεία, για το δικό μας όφελος αλλά και για το όφελος των υπόλοιπων πλασμάτων που τον μοιράζονται μαζί μας.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει υπογραμμίσει την αναγκαιότητα να υπάρξουν άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα μας.

Το μνημόνιο συνεργασίας με την Κίνα, εφόσον καταλήξει σε συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια, μπορεί να έχει θετικές προοπτικές και για την ανάπτυξη και για την απασχόληση.

Η κυβέρνηση οφείλει να αποδείξει, ακόμη και στη μεγάλη μας ανάγκη, ότι παράλληλα με τη διεκδίκηση της αποτελεσματικότητας, παραμένουμε μια χώρα που σέβεται την υφιστάμενη νομοθεσία, το περιβάλλον, τους απλούς πολίτες. Μια χώρα που επιδιώκει να διαμορφώνει για τις λίγες μεγάλες, αλλά και για τις πολλές μικρές επενδύσεις ένα ευνοϊκό πλαίσιο χωρίς να δημιουργεί μια διπλή νομιμότητα. Μια χώρα που διαθέτει ένα δικαιικό σύστημα που οφείλει να «τρέξει», να επιταχύνει, αλλά και να μην παραβλέψει πτυχές και δικαιώματα.

Η Βουλή πρέπει χωρίς καθυστέρηση να ολοκληρώσει το έργο της διερεύνησης των σκανδάλων. Οι επιτροπές της Βουλής, που εξετάζουν τις υποθέσεις, οφείλουν, με σεβασμό στην αλήθεια και στους κανόνες δικαίου, να καταθέσουν το πόρισμά τους και να καταλήξουν στο συμπέρασμά τους.

Η αποκάλυψη της αλήθειας και η απόδοση πολιτικών ή και ποινικών ευθυνών είναι υποχρέωση και ευθύνη της Βουλής έναντι της κοινωνίας, η οποία αξιώνει να μάθει, να πληροφορηθεί, να δει να εφαρμόζεται ο νόμος και να υπάρξει ποινικός κολασμός εκείνων, βέβαια, που έχουν ευθύνες.

Την περασμένη Τρίτη, το Κοινοβούλιο της Ισλανδίας αποφάσισε να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας, ενεργοποιώντας, για πρώτη φορά, έναν νόμο περί ευθύνης υπουργών που θεσπίστηκε το 1905! Είχα την τύχη να παρακολουθήσω αυτήν την ιστορική, πιστεύω, ψηφοφορία.