H αβάσταχτη δυσκολία του …δημοκρατικού δρόμου!
Κατερίνα Επιτροπάκη, Δημοσιευμένο: 2009-04-07
Έχουμε συνηθίσει πια πολλά από αυτά που μας πληγώνουν. Στον κόσμο, στη χώρα μας, στην Αριστερά μας. Αυτά τα τελευταία όμως είναι τα πιο οδυνηρά και μάλλον δεν συνηθίζονται εύκολα.
Στις 2 Απριλίου ήταν η μεγάλη απεργία και η συγκέντρωση-πορεία που οργάνωναν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και στην οποία συμμετείχε πλήθος κόσμου.
Ανάμεσα στα πολλά μπλοκ και πανό με μια πλειάδα συνθημάτων περισσότερο ή λιγότερο επαναστατικών και αγωνιστικών, υπήρξε και μια ομάδα διαδηλωτών, κάτω από ένα προβοκατόρικο, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, πανό. Ήταν οι απολυμένοι από τις εργασίες του Βοτανικού, που πρόσφατα σταμάτησαν μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που προέκυψε από τους επιτυχημένους αγώνες που έδωσε η δημοτική μας κίνηση «Ανοιχτή Πόλη», αλλά και ολόκληρο το κόμμα μας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πανό έγραφε πως το ΣτΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ τους άφησαν άνεργους, ενώ υπήρχαν και αφίσες κατά μήκος της Πατησίων με το σύνθημα «η μόνη ρύπανση είναι η ανεργία», ή κάπως έτσι. Πριν μερικές εβδομάδες, άλλωστε, τέτοιες ομάδες διαδηλωτών περικύκλωσαν το κτήριο της Κουμουνδούρου όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΝ φωνάζοντας συνθήματα εναντίον του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα και του Αλέκου Αλαβάνου.
Δεν είναι πρωτοφανές το φαινόμενο αυτό. Οι περισσότερες μάχες που δόθηκαν και δίνονται καθημερινά για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, προσκρούουν σε τέτοιες αντιδράσεις.
Άλλωστε η οικολογία ως ολιστική αντίληψη που εδώ και πολλά χρόνια διεκδικούμε να είναι στην πολιτική της δικής μας Αριστεράς, αναδεικνύεται κυρίως στις περιπτώσεις όπου συγκρούονται δύο αγαθά: η προστασία του περιβάλλοντος από τη μια, η εξασφάλιση θέσεων εργασίας από την άλλη. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα, μόνο καλά ή μόνο κακά.
Ρωτήστε τους φίλους και συντρόφους που δίνουν καθημερινά μάχες ενάντια στα εργοστάσια λιθάνθρακα τι αντιμετωπίζουν από τοπικές κοινωνίες που προβάλλουν το θεμιτό αίτημά τους για θέσεις εργασίας.
Κάτι αντίστοιχο ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση του Βοτανικού, που πέρα από τις όποιες τυχόν υποκινήσεις του Βωβού, της Παπαρήγα, του Κακλαμάνη, των μεγαλοεργολάβων, των μεγαλοσυμφερόντων κλπ., υπάρχει ένα αντικειμενικό θέμα. Της απώλειας κάποιων μεροκάματων.
Σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να υποσταλεί το οικολογικό πρόκριμα στο όνομα του «δίκιου του εργάτη». Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ το βαθμό δυσανεξίας που αντίκρισα σοκαρισμένη από την πλευρά συντρόφων μας και μάλιστα νεολαίων, στην εμφάνιση των διαδηλωτών αυτών. Εκτός του ότι προκάλεσαν συμπλοκή – που ευτυχώς με επέμβαση ψυχραιμότερων δεν πήρε διαστάσεις – παρέμειναν για πολύ ώρα μπροστά τους φωνάζοντας …εκδικητικά συνθήματα με τρόπο που ως εικόνα τουλάχιστον θύμιζε κάτι μεταξύ γηπέδου και σχολικού προαυλίου με συμπλοκές μαθητικών συμμοριών!
Έφτασα δε να ακούσω – και μάλιστα όχι από νεολαίο – σύντροφο να ενίσταται με ιερή αγανάκτηση για το «πώς τόλμησαν να διαδηλώνουν στη δική του απεργία»!
Δεν ξέρω πόσο μας ανησυχούν τα φαινόμενα αυτά.
Η ελεύθερη έκφραση διαφορετικής άποψης και προσέγγισης στα πράγματα αποτελεί «καθολική αρχή», ή εφαρμόζεται μόνο για όσους «συμφωνούν μαζί μας»; Ισχύουν ιδιοκτησιακές αντιλήψεις για τους μαζικούς χώρους και τις απεργίες;
Από πότε η κριτική (δίκαιη ή άδικη) είναι θεμιτή όταν την ασκούμε εμείς στους άλλους και αθέμιτη όταν μας την ασκούν; Μπορείτε να φανταστείτε εάν είχαν την ίδια αντίδραση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Παπανδρέου ή Καραμανλής στα διάφορα που κατά καιρούς γράφονται γι’ αυτούς σε πανό και όχι μόνο; Φαντάζεστε να μας την «πέφταν» στις πορείες διαβάζοντας τα εναντίον τους συνθήματα;
Δεν ξέρω αν «στο δρόμο, στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις», αλλά βλέπω πως πολλάκις (και) στο δρόμο, οι (νεοσταλινικές) συνειδήσεις αποκαλύπτονται!
Στις 2 Απριλίου ήταν η μεγάλη απεργία και η συγκέντρωση-πορεία που οργάνωναν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και στην οποία συμμετείχε πλήθος κόσμου.
Ανάμεσα στα πολλά μπλοκ και πανό με μια πλειάδα συνθημάτων περισσότερο ή λιγότερο επαναστατικών και αγωνιστικών, υπήρξε και μια ομάδα διαδηλωτών, κάτω από ένα προβοκατόρικο, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, πανό. Ήταν οι απολυμένοι από τις εργασίες του Βοτανικού, που πρόσφατα σταμάτησαν μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που προέκυψε από τους επιτυχημένους αγώνες που έδωσε η δημοτική μας κίνηση «Ανοιχτή Πόλη», αλλά και ολόκληρο το κόμμα μας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πανό έγραφε πως το ΣτΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ τους άφησαν άνεργους, ενώ υπήρχαν και αφίσες κατά μήκος της Πατησίων με το σύνθημα «η μόνη ρύπανση είναι η ανεργία», ή κάπως έτσι. Πριν μερικές εβδομάδες, άλλωστε, τέτοιες ομάδες διαδηλωτών περικύκλωσαν το κτήριο της Κουμουνδούρου όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΝ φωνάζοντας συνθήματα εναντίον του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα και του Αλέκου Αλαβάνου.
Δεν είναι πρωτοφανές το φαινόμενο αυτό. Οι περισσότερες μάχες που δόθηκαν και δίνονται καθημερινά για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, προσκρούουν σε τέτοιες αντιδράσεις.
Άλλωστε η οικολογία ως ολιστική αντίληψη που εδώ και πολλά χρόνια διεκδικούμε να είναι στην πολιτική της δικής μας Αριστεράς, αναδεικνύεται κυρίως στις περιπτώσεις όπου συγκρούονται δύο αγαθά: η προστασία του περιβάλλοντος από τη μια, η εξασφάλιση θέσεων εργασίας από την άλλη. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα, μόνο καλά ή μόνο κακά.
Ρωτήστε τους φίλους και συντρόφους που δίνουν καθημερινά μάχες ενάντια στα εργοστάσια λιθάνθρακα τι αντιμετωπίζουν από τοπικές κοινωνίες που προβάλλουν το θεμιτό αίτημά τους για θέσεις εργασίας.
Κάτι αντίστοιχο ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση του Βοτανικού, που πέρα από τις όποιες τυχόν υποκινήσεις του Βωβού, της Παπαρήγα, του Κακλαμάνη, των μεγαλοεργολάβων, των μεγαλοσυμφερόντων κλπ., υπάρχει ένα αντικειμενικό θέμα. Της απώλειας κάποιων μεροκάματων.
Σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να υποσταλεί το οικολογικό πρόκριμα στο όνομα του «δίκιου του εργάτη». Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ το βαθμό δυσανεξίας που αντίκρισα σοκαρισμένη από την πλευρά συντρόφων μας και μάλιστα νεολαίων, στην εμφάνιση των διαδηλωτών αυτών. Εκτός του ότι προκάλεσαν συμπλοκή – που ευτυχώς με επέμβαση ψυχραιμότερων δεν πήρε διαστάσεις – παρέμειναν για πολύ ώρα μπροστά τους φωνάζοντας …εκδικητικά συνθήματα με τρόπο που ως εικόνα τουλάχιστον θύμιζε κάτι μεταξύ γηπέδου και σχολικού προαυλίου με συμπλοκές μαθητικών συμμοριών!
Έφτασα δε να ακούσω – και μάλιστα όχι από νεολαίο – σύντροφο να ενίσταται με ιερή αγανάκτηση για το «πώς τόλμησαν να διαδηλώνουν στη δική του απεργία»!
Δεν ξέρω πόσο μας ανησυχούν τα φαινόμενα αυτά.
Η ελεύθερη έκφραση διαφορετικής άποψης και προσέγγισης στα πράγματα αποτελεί «καθολική αρχή», ή εφαρμόζεται μόνο για όσους «συμφωνούν μαζί μας»; Ισχύουν ιδιοκτησιακές αντιλήψεις για τους μαζικούς χώρους και τις απεργίες;
Από πότε η κριτική (δίκαιη ή άδικη) είναι θεμιτή όταν την ασκούμε εμείς στους άλλους και αθέμιτη όταν μας την ασκούν; Μπορείτε να φανταστείτε εάν είχαν την ίδια αντίδραση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Παπανδρέου ή Καραμανλής στα διάφορα που κατά καιρούς γράφονται γι’ αυτούς σε πανό και όχι μόνο; Φαντάζεστε να μας την «πέφταν» στις πορείες διαβάζοντας τα εναντίον τους συνθήματα;
Δεν ξέρω αν «στο δρόμο, στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις», αλλά βλέπω πως πολλάκις (και) στο δρόμο, οι (νεοσταλινικές) συνειδήσεις αποκαλύπτονται!
