Η σημαία του Ουζμπεκιστάν

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεξιώθηκε τους Ολυμπιονίκες και μεταξύ πολλών άλλων βαθυστόχαστων απόψεων υποστήριξε πως «είμαστε υπερήφανοι γιατί, χάρη σε σας, η Γαλανόλευκη έχει φτάσει στα πέρατα της Οικουμένης. Και μάλιστα με τον πιο εμβληματικό τρόπο: Τον συμβολισμό του τι σημαίνει Ελλάδα, τι σημαίνει Νέα Γενιά της Ελλάδας, τι σημαίνει πραγματικό Ολυμπιακό Πνεύμα, τι σημαίνει Ελληνικό Πνεύμα».

Και ενώ διαβάζοντας τον λόγο του Προέδρου βρισκόμουν σε πελάγη εθνικής ανάτασης και αυτοεπιβέβαιωσης, τι με τσίμπησε και κοίταξα τον πίνακα των μεταλλίων; Και εκεί είδα πως το Ουζμπεκιστάν κατέκτησε τέσσερα χρυσά και συνολικά δεκατρία μετάλλια, ενώ το Καζακστάν πήρε τρία χρυσά και δεκαεπτά στο σύνολο. Οι δυο χώρες κατέλαβαν την 21η και 22η θέση αντίστοιχα έναντι της 26ης θέσης της χώρας μας. Και τότε ένα κενό γεννήθηκε εντός μου. Δεν αισθάνθηκα να έφτασε στην Οικουμένη η σημαία του Ουζμπεκιστάν και του Καζακστάν. Ούτε θυμόμουν να απέκτησα ξαφνικά κάποια επαφή ‒δυστυχώς για μένα βεβαίως βεβαίως‒ με το Πνεύμα των συμπαθών Ουζμπέκων και Καζάκων.

Μάλλον η Οικουμένη, εγώ, όλοι εσείς ‒που μάλλον και εσείς δεν γνωρίσατε παρά τις επιτυχίες των αθλητών αυτών των δυο χωρών‒ τι σημαίνει Ουζμπέκικο και Καζάκικο Πνεύμα, είμαστε ηλίθιοι. Ίσως γι’ αυτό το έλλειμμα γνώσεών μας να φταίνε και οι Πρόεδροι των δυο χωρών (χώρες με ιδιαίτερα αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα, παραλλαγές της διοίκησης της σοβιετικής ΚΑ.ΓΚΕ.ΜΠΕ και του υπαλλήλου της Πούτιν) που δεν φρόντισαν να μάθουμε ότι κάλεσαν και αυτοί τους Ολυμπιονίκες τους για να τους εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, επειδή αυτοί μετέφεραν τη σημαία των χωρών τους σε όλη την Οικουμένη. Γιατί δεν μπορεί, είμαι σίγουρος ότι κάτι ανάλογο έκαναν και αυτοί. Εξάλλου όλοι οι εθνικισμοί έτσι οφείλουν να κάνουν, αν δεν θέλουν να βρεθούν χαμένοι.

Δηλαδή αν καταλάβαμε καλά ‒και καταλάβαμε καλά‒, μόνο μετά την κατάκτηση των τριών χρυσών η σημαία της χώρας μας έφτασε σε όλη την Οικουμένη. Τώρα τι να πιστέψουμε για αυτήν την έρμη την Οικουμένη που έπρεπε να περιμένει τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να μάθει την ελληνική σημαία; Αυτή η χώρα έχει δώσει ένα σωρό επιστήμονες που έχουν αφήσει ανεξίτηλα το όνομά τους σε πολλές επιτυχίες της Επιστήμης και όμως η Οικουμένη περίμενε τους Ολυμπιακούς για να την μάθει. Η Πληροφορική, η Φαρμακολογία, η Μοριακή και Κυτταρική Φυσιολογία, η Ιατρική, η Φυσική είναι μερικοί τομείς που μεταξύ άλλων πρωταγωνιστούν και Έλληνες. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να γνωρίσει η Οικουμένη το Ελληνικό Πνεύμα και σημαία! Κρίμα γι’ αυτήν, και την νόμιζα πιο έξυπνη. Μόνο μετά τα ελληνικά μετάλλια έμαθε αυτή η ανόητη, η Οικουμένη, τι σημαίνει πραγματικό Ολυμπιακό Πνεύμα, τι σημαίνει Ελληνικό Πνεύμα.

Θα μου αντιτείνετε ότι δυστυχώς ή ευτυχώς με κάτι τέτοιες κοινοτοπίες έχουν μάθει οι πολιτικοί να αντιμετωπίζουν τις αθλητικές επιτυχίες. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Η επιδίωξη να φανούν ως ανωτερότητα του Έθνους, της Φυλής, του Κράτους κτλ οι όποιες ατομικές ή και συλλογικές επιτυχίες δεν εκφράζει τίποτα άλλο παρά μόνο το «πνεύμα» κάθε πολιτικού και ιδεολογικού ολοκληρωτισμού. Το «πνεύμα» του εθνικισμού, του γερμανικού ναζισμού και του σοβιετικού κομμουνισμού.

Πίσω από την όποια πολιτική και εθνικιστική εκμετάλλευση καθαρά ατομικών ή και συλλογικών επιτυχιών, κρύβεται η αντίθεση στο πραγματικό Πνεύμα αυτών των επιτυχιών. Αυτό δεν είναι άλλο από την αναγνώριση της δύναμης του ατόμου ή και των συλλογικοτήτων που θέτουν και επιτυγχάνουν στόχους. Πίσω από τις επιτυχίες των Ολυμπιονικών δεν κρύβεται η ψυχή των Ελλήνων, των Ουζμπέκων, των Καζάκων, αλλά η ατομική προσπάθεια και ο αγώνας των ιδίων των αθλητών και μόνο. Μίλησε η ψυχή και η ατομική προσπάθεια του Πετρούνια, της Κορακάκη, της Στεφανίδη. Και πάνω από όλα μίλησε το ατομικό Πνεύμα και το Ήθος του αργυρού Ολυμπιονίκη Σπύρου Γιαννιώτη, ο οποίος αρνήθηκε να μπει στη λογική εκείνων των ανόητων που τον παρότρυναν να κάνει ένσταση, αμφισβητώντας την πρωτιά του Ολλανδού συναθλητή του.

Ευτυχώς όμως που, κάπου βαθιά μέσα του, ο αστός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας το γνωρίζει αυτό, γι’ αυτό και φρόντιζε αυτές τις εθνικιστικές ανοησίες να τις συνοδεύσει και με μια ιδιαίτερα σωστή παρατήρηση. Είπε μεταξύ των προηγούμενων εθνικιστικών κοινοτοπιών και στερεοτύπων: «Είστε η ζωντανή έκφραση της Αριστείας γι’ αυτό που πετύχατε. Γιατί το πετύχατε με τεράστια προσπάθεια, μοναδική προσπάθεια, η οποία ανήκει σχεδόν αποκλειστικά σε εσάς. Όπως επίσης και στους γονείς σας και στους προπονητές σας που πρέπει να είναι περήφανοι για εσάς. Σας ευχαριστούμε λοιπόν γι’ αυτή την παρουσία μαζί με τις διακρίσεις που επιτύχατε».

Έτσι ακριβώς κύριε Πρόεδρε. Αν μένατε μόνο στα εθνικιστικά στερεότυπα περί ελληνικής ψυχής και πνεύματος, θα την παθαίνατε σαν αυτούς τους δύο στην βλακώδη ταινία «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος». Αυτοί ευρισκόμενοι στην έρημο της Αριζόνα, ενώ νομίζουν ότι βρίσκονται στα Βραχώδη Όρη, κοιτούν αριστερά δεξιά και λένε ο ένας στον άλλον «τελικά τα Βραχώδη Όρη δεν είναι και τόσο βραχώδη». Τελικά η ελληνική ψυχή δεν είναι και τόσο ελληνική, είναι η ψυχή του Σπύρου Γιαννιώτη. Είναι η ψυχή της προτεραιότητας του αυτόνομου και αυτοκαθοριζόμενου Ατόμου και των συλλογικοτήτων που προκύπτουν από τον ανταγωνισμό, τη συνεργασία και την μεταξύ ανεξάρτητων ατόμων κοινωνική αλληλεγγύη.