Η 20η Σεπτεμβρίου ήταν μια νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πέρα από κάθε ορθολογισμό, το εκλογικό σώμα, παρά την προβληματική επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσθεσε νέα δεινά στην ήδη καθημαγμένη οικονομία της χώρας, του έδωσε εντολή να ολοκληρώσει το έργο που υποτίθεται ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς διαμεσολαβητές και με τον ίδιο σύμμαχο. Από μια άποψη ίσως είναι και καλύτερα. Γιατί τώρα ο κος Τσίπρας δεν θα μπορεί να επικαλεστεί τα γνωστά, δεν ήξερα, δεν το περίμενα, αιφνιδιαστήκαμε και άλλες αστείες δικαιολογίες που επικαλέσθηκε για την 7μηνη διακυβέρνησή του και το σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε.

Είναι πολύ νωρίς για να βγάλει κανείς συμπεράσματα από τις χθεσινές εκλογές. Ωστόσο, κάποιες πρώτες επιφυλακτικές παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις κεντρικές πολιτικές συμπεριφορές που εκφράστηκαν στην κάλπη, με κύριο βέβαια το πρόβλημα της πρωτοφανούς αποχής αλλά και το πρόβλημα της Χρυσής Αυγής. Και τα δύο μεγεθύνουν την κρίση της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης και επιτείνουν την απαξίωση του πολιτικού συστήματος ∙ στοιχεία που δείχνουν ότι το «δημοκρατικό τόξο» δεν διαθέτει ακόμη αρκετά βέλη στη φαρέτρα για να βρει το στόχο του. Ας μείνουμε όμως στο «άλλο μισό» του κοινωνικού σώματος, που εξακολουθεί να θεωρεί ότι οι εκλογές είναι η γιορτή της δημοκρατίας.