΄Οταν έκλεισαν οι αγορές, το 2010, στις δεδομένες συνθήκες μιας νεοφιλελεύθερης, ανέτοιμης και διστακτικής Ευρώπης, δύο δρόμοι υπήρχαν. Ενας ήταν η έξοδος από το ευρώ, με αλλεπάλληλες υποτιμήσεις του νέου νομίσματος και ακαριαία επιβολή ακραίας σκληρότητας πολιτικών, ενός ακραία σκληρού «Μνημονίου». Ο άλλος ήταν η παραμονή στην Ευρωζώνη, η εσωτερική υποτίμηση, ο δανεισμός με χαμηλά επιτόκια στη βάση μιας συμφωνίας με την Ευρώπη και η επεξεργασία ενός εθνικού σχεδίου πραγματικών ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων με στόχο ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα βιώσιμης ανάπτυξης και την αναγέννηση της δημοκρατίας, με την απαλλαγή της από το πελατειακό πλέγμα. Αργήσαμε πολύ να τα κατανοήσουμε αυτά. Με κόστος..

Ενα από τα μείζονα ζητήματα που σχετίζονται με αυτές τις εκλογές είναι κατά την άποψή μου το ακόλουθο:
Γιατί παραμένει σε ισχύ ένα αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό εκλογικό σύστημα, το οποίο ταυτόχρονα αλλοιώνει καθοριστικά τον εκάστοτε συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων και νοθεύει τους βασικούς όρους της εκλογικής διαμάχης;
Ας συγκεκριμενοποιήσουμε όμως αυτό το ερώτημα:
Α. Είναι δημοκρατικά θεμιτό και συνταγματικά ανεκτό ένα σύστημα που εισάγει δυσμενή μεταχείριση των συνασπισμών ως προς το πριμ των 50 εδρών και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για προεκλογικές συνεργασίες βάσει επεξεργασμένων προγραμματικών συγκλίσεων;