Αν παρακολουθήσουμε την οικονομία της χώρας μεταπολιτευτικά, αναδεικνύεται μια εξαιρετική εικόνα περιοδικότητας, που αφορά τις δαπάνες και τα σταθεροποιητικά προγράμματα, τις σπατάλες και τη λιτότητα. Ο ίδιος ο Α.Παπανδρέου από το 1985 ήδη διαπίστωνε «δαπανάμε περισσότερα απ’ ότι παράγουμε». Η χώρα εγκλωβισμένη σε αυτήν την περιοδικότητα, δεν προχώρησε ποτέ σε ρυθμίσεις που θα ενίσχυαν την παραγωγική αποδοτικότητα και επιδιδόταν μόνιμα σε λογιστικές τακτοποιήσεις κλείνοντας τα μάτια στις απαραίτητες δομικές ρυθμίσεις.
Θυμάμαι από τη δεκαετία του ‘90 ο Γρηγόρης Γιάνναρος στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ φώναζε: «τα σταθεροποιητικά μέτρα πρέπει να ολοκληρωθούν με αναπτυξιακές πολιτικές. Από μόνα τους δεν αρκούν για την ανάπτυξη.

Ως Βορειοελλαδίτης σκέφτομαι ότι πλέον έχει παρέλθει ήδη το ένα τεταρτημόριο του αιώνα, ζώντας με το ηρωικό «το όνομα μας είναι η ψυχή μας» στην υπόθεση του μακεδονικού. Τρεις γενιές περίπου μεγάλωσαν με αυτό. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να αναζητήσουμε κάτι πιο σύγχρονο και κοντά στην πραγματικότητα. Ας πούμε, θα μου άρεσε «για το όνομα, πουλάμε και την ψυχή μας».