Για να αποτιμήσει κανείς νηφάλια και σε βάθος το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου, πρέπει κατά την άποψή μου να ανατρέξει στις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012. Και τούτο διότι θεωρώ –και το είχα επισημάνει από τότε με σχετική αρθρογραφία– ότι οι εκλογές εκείνες σηματοδότησαν την νέα κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία, που δεν είναι η αντίθεση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», της οποίας η σημασία είχε εξ αρχής υπερτιμηθεί, αλλά η αντίθεση «καθεστωτισμός – αντικαθεστωτισμός», σε όλες τις παραλλαγές της.

Ένας από τους λίγους νικητές αυτών των εκλογών είναι αναμφισβήτητα και η Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, όχι μόνον γιατί αύξησε αισθητά τη δύναμή της (και μάλιστα όχι μόνο σε ποσοστά αλλά και σε αριθμό ψήφων) αλλά και γιατί αναδείχθηκε σε βασική έκφραση των πολιτών που αυτοπροσδιορίζονται μεν ως «προοδευτικοί» ή «κεντροαριστεροί» ή και «αριστεροί» αλλά δεν πείθονται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Υπήρξαν αρκετoί επί μέρους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτήν την άνοδο. Η συνεργασία των δύο χώρων, η αλλαγή της ηγεσίας τους και η απογοήτευση κάποιων ψηφοφόρων (ιδίως από τον πολιτικά αντιφατικό και κυβερνητικά προβληματικό ΣΥΡΙΖΑ και από το πολιτικά ερμαφρόδιτο και βαθύτατα αρχηγικό Ποτάμι), φαίνεται να είναι οι σημαντικότεροι.