Γιατί δεν «τρέχει» η χώρα, γιατί διαρκώς παραπαίει σε δρόμο ολισθηρό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γιατί δεν εξελίσσονται ομαλά οι υποθέσεις της και γιατί οι πολιτικοί μας πάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί;
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ελληνικές υποθέσεις εκπλήσσονται από τις συνεχείς δολιχοδρομίες, από την κυριαρχία των ατελείωτων διλημμάτων, από τις μόνιμες ταλαντεύσεις.

Τα «μαντάτα» από το προχθεσινό Eurogroup δεν επιβεβαιώνουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και δεν διευκολύνουν τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς χειρισμούς της κυβέρνησης εν όψει της εκλογής Προέδρου.
Κατ’ αρχάς υιοθετήθηκε η πιστωτική γραμμή ενισχυμένης -και όχι απλής- εποπτείας (ECCL), που πρακτικά σημαίνει δέσμευση (MOU) με μνημονιακού τύπου όρους (λάιτ Μνημόνιο) και ενισχυμένη εποπτεία. Είναι η δεύτερη κυβερνητική υποχώρηση. Αφού πρώτα εγκαταλείφθηκε η «καθαρή έξοδος» (Πορτογαλία, Ιρλανδία) με τη λήξη του προγράμματος, εγκαταλείφθηκε και η ενδιάμεση «υβριδική λύση», που προσπάθησε να προωθήσει η κυβέρνηση.

Η ανάπτυξη θα είναι ισχνή, το ισχνό αυτό δεν θα βελτιώσει καν τη θέση των πιο αδύναμων, το πρόσθετο κόστος που έχει η καθυστέρηση της ανάπτυξης οφείλεται καθαρά σε εθνικά πολιτικά αίτια και η Ευρώπη ας μη μιλήσει ξανά για «αστοχίες στις προβλέψεις» ή για «ελληνική δημιουργική λογιστική». Θα «εκτεθεί», σύμφωνα με τη γνωστή έκφραση.

Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είχαν τεστάρει τις αγορές κι είχαν λάβει εξιτήριο από τα προγράμματά τους πολύ πριν βγουν από αυτά. Δεν βγήκαν στις αγορές ξυπόλητες. Κι όχι μόνο είχαν βγει, αλλά είχαν ήδη δανειστεί από αυτές σχεδόν όλα τα κεφάλαια που θα χρειάζονταν τον πρώτο χρόνο από τη λήξη των προγραμμάτων τους. Οι αποφάσεις ΔΝΤ και Eurogroup για την έξοδό τους από τα Μνημόνια, απλά επικύρωναν τη διαπιστωμένη πραγματικότητα: Οτι μπορούσαν να βγουν στις αγορές και να δανειστούν φθηνά.
Ευτυχώς για την Πορτογαλία, που είχε πάρει από τις αγορές όλα τα λεφτά που θα χρειαστεί φέτος.

Τι έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης, πέντε χρόνια χρεοκοπίας και Μνημονίων; Αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη ερώτηση τώρα που ολοκληρώνεται ο κύκλος τής πιο μακριάς ύφεσης που γνώρισε η Ελλάδα από τη μεταπολεμική περίοδο. Η απάντηση δυστυχώς δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Πολύ λίγα και ασφαλώς λιγότερα απ’ ό,τι χρειάζετα

It’s the economy, stupid! Από τότε που ο Τζέιμς Κάρβιλ πρόφερε τη μαγική αυτή φρασούλα, αποδίδοντας τη νίκη του Κλίντον - στις εκλογές του 1992 - στην πορεία της αμερικανικής οικονομίας, το μότο έχει πάρει διαστάσεις δόγματος: τις εκλογές τις κρίνει η οικονομία.

Αλλά τότε τι εξηγεί τη συντριβή των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο;

Η Γαλλία και η Ιταλία αναγκάστηκαν πρόσφατα να τροποποιήσουν τους προϋπολογισμούς τους προκειμένου να ευθυγραμμισθούν με τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε εφαρμογή της νέας νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (γνωστής ως two pack)

Η Γερμανία του 2014 θυμίζει σε ανησυχητικό βαθμό τη Γερμανία του 1954. Στο Βερολίνο, κυβέρνηση, πολιτική ελίτ και ΜΜΕ έχουν καταληφθεί από το γαλλικό σύνδρομο: Να προτείνεις ένα ισχυρό ευρωπαϊκό θεσμό, να μάχεσαι για την ανεξαρτησία του και στο τέλος να θεωρείς απειλή για τα εθνικά σου συμφέροντα αυτό το οποίο πρότεινες και επέβαλες!

Σε μια Ευρωζώνη που βρίσκεται σε αδιέξοδο, όπου Γαλλία και Ιταλία αδυνατούν να είναι συνεπείς με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και όπου η Γερμανία δεν βλέπει ύφεση, παρά τα σήματα κινδύνου που έρχονται από παντού, ο Γιούνκερ δηλώνει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποφευχθεί η επερχόμενη μετωπική σύγκρουση.

Η ελληνική οικονομία και κοινωνία βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Σταθεροποιούνται μεν τα δημόσια οικονομικά, όμως αυτό γίνεται με τρόπο που έχει αποσταθεροποιήσει τη ζωή των πολιτών. Η αδυναμία του κράτους σε κρίσιμους τομείς παγιώνει μια εικόνα κατακερματισμένης κοινωνίας. Η εμφανής αναποτελεσματικότητα προς την κατεύθυνση της ανάταξης δημιουργεί μια ροπή σε λαϊκιστικές πολιτικές και ενισχύει τον ευρωσκεπτικισμό. Η τεχνητή πόλωση και ο υπέρμετρα συγκρουσιακός λόγος επιτείνουν την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης.
Η χώρα χρειάζεται μια διαφορετική πολιτική εξόδου από την κρίση που θα διασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική, με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής και θα την ανασυγκροτεί σε προοδευτική κατεύθυνση.