Από τα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, συνάγεται εικόνα του πολιτικού τοπίου αλγεινή. Mε τη χώρα κατεστραμμένη και τον πληθυσμό σε απόγνωση, οι νοο-τροπίες ίδιες και ανάλλαχτες σε ολόκληρο το κομματικό φάσμα, η όραση μυωπική, η ιδιοτέλεια αυτονόητη.

Ο σκεπτικισμός έναντι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει θετικές και αρνητικές όψεις. Οι θεμελιακά αρνητικές απόψεις υπάγονται στον όρο ευρωφοβία, οι μερικά αρνητικές στον όρο ευρωσκεπτικισμός. Από τη μια, μόνο το ένα τρίτο του πληθυσμού φοβάται τους μετανάστες.

Στα τέσσερα χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης και το σπάσιμο της ελληνικής φούσκας, το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να λέει παραμύθια. Αρχικά, όταν οι αγορές μας έκοψαν, είπε το παραμύθι ότι κάποιος «θείος» από την Κίνα ή τη Ρωσία θα μας δάνειζε άνευ όρων όσα χρειαζόμαστε. Μετά, ακούστηκαν τα παραμύθια του Ζαππείου, που «προσέφεραν» 18 δισ., μηδένιζαν το έλλειμμα σε 18 μήνες και έστηναν νέο παραγωγικό μοντέλο με ατμομηχανή την... οικοδομή. Το 2012 η χώρα βομβαρδίστηκε με το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης: Θα άλλαζαν το Μνημόνιο κι ο λαός θα απολάμβανε τους καρπούς της σκληρής διαπραγμάτευσής τους. Μετά ενάμιση χρόνο επιβολής μιας καταστροφικής πολιτικής, εμφανίζεται νέο παραμύθι: Αιτία όλων των δεινών είναι το «κούρεμα» που δεν έγινε το 2010...

Η χώρα δεν χρειάζεται συνεχώς εκλογές, αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι αλλαγή πολιτικής. Να υπάρξει τώρα διαπραγμάτευση για το χρέος ώστε να λυθεί το πρόβλημα του χρηματοδοτικού κενού. Νέα μέτρα δεν πρέπει να ληφθούν, δεν τα αντέχει η κοινωνία. Απαιτείται υλοποίηση εκτεταμένων δράσεων υποστήριξης των ανέργων. Να μην υπάρχει επιμονή σε αναποτελεσματικά μέτρα όπως η εξίσωση του φόρου πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης. Είναι απαραίτητη η δημιουργία πλαισίου κοινωνικής προστασίας. Αυτή είναι η αλλαγή πολιτικής σε προοδευτική κατεύθυνση που απαιτείται για να μην οδηγηθούμε σε εκλογές. Αν η αλλαγή αυτή δεν συντελεστεί, τότε αυτή η ίδια αδιέξοδη πολιτική θα οδηγήσει σε εκλογές μέσα στο 2014.

...Στο πλαίσιο της ευρωομάδας συναντώνται κόμματα τυπικά σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά, αριστερά και εν γένει προοδευτικά, πολλά από τα οποία δεν ανήκουν στη σοσιαλιστική Διεθνή. Εμείς εντασσόμαστε με τη δική μας ταυτότητα, τις δική μας κληρονομιά και την πολιτική μας αυτονομία.Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά. Το αίτημα για αλλαγή πολιτικών στη χώρα μας θέλουμε να εκφραστεί με την υποστήριξη στο ευρωψηφοδελτίο με το οποίο θα συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ και οι σύμμαχοι της, με στόχο να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Η πολιτική μας πρόταση είναι σε αντιπαράθεση και με το ΠΑΣΟΚ που στήριξε και στηρίζει συντηρητικές πολιτικές στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υποψηφιότητα του κ. Θ. Καρυπίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ, για την Περιφέρεια Δ. Μακεδονίας, ήταν μια λάθος επιλογή. Δημιούργησε δικαιολογημένα αρνητικές εντυπώσεις και έντονες ενδοκομματικές αναταράξεις.Πέρα όμως από αυτά και τη σχετική πολιτική εκμετάλλευση (που συνηθίζεται απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, σε τέτοιες περιπτώσεις), το «λάθος» έφερε στην επιφάνεια ορισμένα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα.

Το ερώτημα είναι ερεθιστικό και το συζητάμε συχνά στις παρέες - μάλιστα πολλές φορές φορτισμένο και ιδεολογικά -, δεν είμαι όμως βέβαιος ότι νοηματοδοτούμε πάντοτε με τον ίδιο τρόπο τις λέξεις.

Ας αρχίσω από δύο επιμέρους ερωτήματα. Πρώτο, ποιος πληρώνει για το σύστημα υγείας. Και δεύτερο, ποιος και πώς παρέχει τις υπηρεσίες του.

Η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ριζική φορολογική μεταρρύθμιση με στόχο την απλοποίηση του συστήματος, τον εξορθολογισμό των προστίμων, την αναδιοργάνωση του εισπρακτικού μηχανισμού και πλέγμα μέτρων για τον δραστικό περιορισμό της φοροδιαφυγής.

...Είναι πιστεύω καιρός η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (όπως και της κίνησης των "58") να συνειδητοποιήσει πως η αναγόρευση της ΔΗΜΑΡ σε κύριο αντίπαλο με όρους παλαιοκομμουνιστικών συγκρούσεων δεν ωφελεί κανένα. Ούτε αυτούς σίγουρα, ούτε εμάς, ούτε τη δημοκρατική αριστερά συνολικά. Ωφελεί τον νέο διπολισμό, καθώς οι πολίτες απομακρύνονται από ομάδες που καυγαδίζουν ως γκρουπούσκουλα. Και δεν πολυψάχνουν ποιος "φταίει". Αν λοιπόν στόχος είναι πραγματικά ο "τρίτος πόλος" και όχι η ενίσχυση του πρώτου, ας αποδεχθούν το προφανές πως –σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον- δεν θα υπάρξει ενιαίος "κεντροαριστερός" φορέας, πως η ΔΗΜΑΡ δεν θα συμπτύξει κοινό εκλογικό σχήμα με το ΠΑΣΟΚ.

 

Μια φορά, ένα γερμανικό περιοδικό, επειδή ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είχε για κύριο θέμα ότι οι Έλληνες και Κύπριοι συνταξιούχοι είναι πλουσιότεροι των Γερμανών. Στο εξώφυλλο μάλιστα είχε ένα κυπριακό γαϊδουράκι με τα κοφίνια στο πλάι να ξεχειλίζουν από ευρώ.

Η ιδεολογική διάσταση, η συμβολική αξία αλλά και η πολιτική ουσία της πρότασης του Πόλου Συσπείρωσης που προτείνει η ΔΗΜΑΡ κινούνται σε μια μετα-μεταπολιτευτική κομματική λογική (άρνησης του δικομματισμού, των αρχηγικών κομμάτων, των μεγάλων πλειοψηφιών ή των κυβερνητικών αυτοδυναμιών).
Αυτοί που την «κατηγορούν» κινούνται περισσότερο στη γραμμή της Παλινόρθωσης ή της Αναδρομικής Δικαίωσης παρά στην αποδέσμευση από τις κακές (μέχρι καταστροφικές) αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος που συνέβαλαν στην απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος (ίσως και της ίδιας της Δημοκρατίας).

Στην πρόσφατη πολιτική ιστορία, πολλά από τα κόμματα που συγκροτήθηκαν και προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, είτε εξαφανίστηκαν από τον κομματικό χάρτη αποτυγχάνοντας στις εκλογικές μάχες που έδωσαν, είτε επιβίωσαν για λίγα χρόνια και αυτοδιαλύθηκαν.

Ένα κόμμα που δεν ανήκει ούτε στην πρώτη, ούτε στη δεύτερη κατηγορία είναι το «Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών» (ΚΕΠ), που ίδρυσε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος τον Μάρτιο του 2001 και ανέστειλε τη λειτουργία του έναν χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2002. Διαλύθηκε χωρίς να λάβει μέρος σε κάποια εκλογική μάχη ενώ οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά, που έφταναν ακόμη και διψήφια νούμερα.