Εάν επαναληφθούν οι παρενοχλήσεις από την Τουρκία εντός της κυπριακής ΑΟΖ θα αποχωρήσω από τις συνομιλίες, προειδοποιεί ο πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, σε συνέντευξή του στην «Κ». Στην εκτενή συζήτηση που έγινε στο γραφείο του στο Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία, με τη συμμετοχή και της «Κ» Κύπρου, ο κ. Αναστασιάδης μιλά για τις νέες συνθήκες που δημιουργεί η ανακάλυψη φυσικού αερίου, η οποία ανατρέπει τη γεωπολιτική εξίσωση και εκ των πραγμάτων προσφέρει ευκαιρίες, αλλά εγκυμονεί και κινδύνους.

Η καταστροφή είναι δεδομένη, το ίδιο και η απόγνωση. H πρώτη δεν είναι για όλους ευδιάκριτη, η δεύτερη ακόμα δεν κραυγάζει. Eπιτείνεται συνεχώς η οικονομική ανισότητα, η άδικη μεταχείριση των πολιτών από το κράτος – και η αδικία είναι το πιο εύφλεκτο υλικό, προσάναμμα για το χάος.

Ο Όλι Ρεν μας είπε χθες, ότι «τα τελευταία δυο χρόνια πετύχαμε πολλά στον τομέα των δημοσιονομικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, δήλωσε τις προάλλες πως «από άποψη δημοσιονομικής πολιτικής, η ελληνική κυβέρνηση έπραξε πολλά και κατάφερε πολλά, καθώς πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα για πρώτη φορά επί πολλά, πολλά χρόνια».

Καθώς βαδίζουμε προς τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όλα τα κόμματα επιχειρούν να «χτίσουν» ένα γενικότερο «πολιτικό προφίλ» αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιούργησε η κρίση και μέσα σʼ αυτό να εντάξουν τη δική τους παρουσία. Είναι αξιοσημείωτο ότι σʼ όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων υπάρχει ένας «κοινός τόπος», παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις: Το τέλος των μνημονίων! Ουδείς Ελλην πολιτικός δηλώνει διατεθειμένος για μία νέα μνημονιακή δέσμευση, συμπεριλαμβανομένων και των «θεωρητικών» της αναγκαιότητας και της θετικότητας για τη χώρα, των μνημονιακών επιλογών. Το πόσο είναι εφικτό αυτό για την Ελλάδα στη σημερινή Ευρώπη είναι ένα άλλο ερώτημα. Ομως το σίγουρο είναι ότι η «έξοδος από τα μνημόνια» είναι -τουλάχιστον- κοινή επικοινωνιακή και πολιτική τακτική των κομμάτων:

Η συγκυρία των διεθνών αγορών χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία που η Ελλάδα θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αξιοποιήσει. Πρώτον, «ξεχειλίζουν» από κεφάλαια, που τους προσφέρουν πάμφθηνα οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες (κυρίως ΗΠΑ, Ιαπωνίας) μέσω «quantitative easing», σε μια απόπειρα να στηριχτεί η ανάκαμψη. Δεύτερον, έχει αναστραφεί η ροή των διεθνών κεφαλαίων. Ενώ από το 2007 κατευθύνονταν από τις ανεπτυγμένες στις αναδυόμενες οικονομίες, μετά το 2010 αλλάζουν ρότα και κατευθύνονται προς τις οικονομίες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Η αλλαγή οφείλεται κυρίως (α) στην άρση των μεγάλων αβεβαιοτήτων για την εξυπηρέτηση του χρέους και την οικονομία των ΗΠΑ, (β) στις ισχυρές ενδείξεις ότι ο ανοδικός κύκλος στην Κίνα εξαντλεί τη δυναμικότητά του και (γ) στη βεβαιότητα ότι στον ευρωπαϊκό νότο κρύβονται μεγάλα κοιτάσματα υποτιμημένων αξιών.

Ασχέτως της γνώμης που έχει ο καθένας για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, θα σας έλεγα ότι η κίνηση των «58» δημιουργήθηκε για να ρυμουλκήσει τα κόμματα της κεντροαριστεράς στην προοπτική μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. ΄Έτσι έλεγαν, τουλάχιστον, οι εμπνευστές της… Ε, αυτή η προοπτική δεν βγαίνει, όσο βολονταρισμό και να κουβαλά κανείς στις αποσκευές του. Αυτό που βγαίνει, μετά την κατάργηση της λίστας και την επιλογή της σταυροδοσίας στις ευρωεκλογές, είναι ότι το όλο εγχείρημα καταλήγει σε ένα σχήμα ΠΑΣΟΚ – συνεργάτες. Το ήθελαν αυτό οι «58»; Καλύπτει αυτή η εξέλιξη το κενό μιας νέας συμπαράταξης, που θα αρθρώσει τη νέα πρόταση απέναντι στο νέο διπολισμό; Δεν το νομίζω…

Τη λύση μιας «ευρείας διακομματικής συνεννόησης», στην οποία καταλυτικό ρόλο θα έχει η ΔΗΜΑΡ, περιγράφει για πρώτη φορά ο κ. Φώτης Κουβέλης, σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης στις επόμενες εθνικές εκλογές. Συγκεκριμένα, μιλάει για μια «διακομματική κυβέρνηση συνεννόησης προγραμματικού χαρακτήρα» με αναγκαία «την εξισορροπητική παρουσία ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου» και αφήνει έτσι να εννοηθεί ότι η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμη και τη γέφυρα μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, αν τούτο χρειαστεί.

Kαθώς η χώρα βαδίζει στις εκλογές, οφείλουμε να αναζητήσουμε την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού τοπίου. H συζήτηση που κυριαρχεί και η οποία αφορά σε εσωκομματικά ζητήματα και ανταγωνισμούς, εντάσσεται στον χώρο της παραπολιτικής και του πολιτικού «θεάματος». H πολιτική ουσία βρίσκεται αλλού. Aφορά στις διαχρονικές παθογένειες με τις οποίες συνεχίζει να πορεύεται όλο το κομματικό σύστημα.

Φίλος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο με μακρά διδακτική πείρα και μελετητής της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, άνθρωπος δηλαδή που έχουν δει τα μάτια του πολλά και έχει νιώσει ο νους του περισσότερα από τα σκληρά και ερεβώδη του κοινού μας βίου, μου τηλεφώνησε το περασμένο Σάββατο.

Είναι τελείως διαφορετικό μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα να έρχονται εκ των υστέρων να την υποστηρίξουν τα κόμματα, και τελείως διαφορετικό να συνεδριάζει ένα κομματικό όργανο ή να αποφασίζει ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος και να τοποθετεί ως υποψήφιο δήμαρχο ένα κομματικό μέλος. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο για τον υποψήφιο. Το πρόβλημα είναι κυρίως για τη λογική με την οποία αντιμετωπίζουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση οι κομματικοί μηχανισμοί και τα κομματικά επιτελεία. Βρισκόμαστε απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να μπλέξουν τους δήμους στην κομματική αριθμητική.

Σε όλες αυτές τις έρευνες που γίνονται για την Κεντροαριστερά, θα είχε ενδιαφέρον να ενταχθούν δύο ερωτήματα που αποφεύγουν οι εκλογολόγοι. Ερώτημα πρώτο: Πιστεύετε ότι στη σημερινή Ελλάδα έχει λόγο ύπαρξης ένα «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα»; Ή το ΠΑΣΟΚ (όπως το λέμε εν συντομία) μάς έχει αφήσει χρόνους και απλά τα στελέχη του αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν; Και καθώς η απάντηση είναι μάλλον προφανής, πάμε στο δεύτερο: Eχετε καταλάβει ποια ακριβώς λύση προτείνουν οι περιβόητοι «58» για να βγούμε από την κρίση;

Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ με θέμα τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, καθώς και τη συγκρότηση του προοδευτικού πόλου. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, στο τέλος των εργασιών, ενέκριναν ομόφωνα τη σχετική εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ.

Η Ομιλία του Φ. Κουβέλη στην Κεντρική Επιτροπή