Ξεφυλλίζοντας τις προηγούμενες μέρες το «Manifesto», τράβηξε την προσοχή μου ένα ολοσέλιδο, σχεδόν, άρθρο με τον τίτλο «Μελπινιάνο- Πράσινη Ταραντέλα: το ενάρετο φωτοβολταϊκό». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν κάπως έτσι: τι σχέση έχει η ταραντέλα με πράσινο δηλ. με την green economy. Για όσους δεν ξέρουν η Ταραντέλα συμβολίζει τις κινήσεις δηλ. χορό που πρέπει να κάνουν αυτοί που τους έχει τσιμπίσει η δηλητηριώδης αράχνη (Lykosa tarentula), ώστε με την κίνηση, τον ρυθμό και τον ιδρώτα να εξουδετερώσουν τις επιπτώσεις του δηλητηρίου.

«Η παραγωγή απορριμμάτων αποτελεί προνόμιο των τελευταίων γενεών. Όπως η φύση δεν γνωρίζει τι σημαίνει απορρίμματα, έτσι και οι προηγούμενες γενιές επαναχρησιμοποιούσαν, ανακύκλωναν, ανακτούσαν υλικά από όποιο αντικείμενο (χρήσης, τροφής κτλ) ολοκλήρωνε την πρωτογενή του αξιοποίηση.

Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης για να δικαιολογήσει την πολιτική της είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και όσες προτάσεις έχουν κατατεθεί από κόμματα και προσωπικότητες είτε δεν είναι ρεαλιστικές είτε κινούνται συμπληρωματικά στην κυβερνητική πολιτική και διαφέρουν μόνο ως προς την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.

Εχουν βάση οι ισχυρισμοί της; Εν μέρει.

Ποιος είπε ότι η ελληνική κρίση χτυπά μόνο τους Ελληνες; Η δυστοκία στην εκπλήρωση των οικονομικών υποχρεώσεών μας δεν κάνει διακρίσεις: για του λόγου το αληθές, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα κρατάει ομήρους δεκάδες επιστήμονες από φημισμένα ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Βαλκανίων. Για «διασυρμό» της ελληνικής ερευνητικής κοινότητας διεθνώς κάνουν λόγο οι επιστήμονες.

Δικαιολογείται ηθικά η ξένη ανθρωπιστική παρέμβαση σε μια χώρα; Η ίδια η αναφορά στην ηθική σε ό,τι αφορά τη διεθνή πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις δημιουργεί αμέσως επιφυλάξεις και σκεπτικισμό, αν όχι μειδιάματα και ειρωνεία. Θεωρείται δεδομένο ότι τα κράτη στη διεθνή σκηνή ενεργούν με βάση ένα στενά νοούμενο ίδιον συμφέρον, ότι η διεθνής πολιτική δεν είναι παρά συσχετισμός ισχύος και ότι η τυχόν επίκληση της ηθικής από τους διεθνείς παίκτες δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού που κρύβει τη σκληρή επιδίωξη ιδιοτελών στόχων.

Μετά δύο εβδομάδες, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 24-25 Μαρτίου, παρέπεμψαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης τη λήψη αποφάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους. Αγνοώντας την επιδείνωση των τελευταίων ημερών στις αγορές, την εντεινόμενη απειλή κατά της Πορτογαλίας ιδίως, προχθές περιορίστηκαν στις βασικές γραμμές ενός «Συμφώνου για το ευρώ», για έναν πιο στενό συντονισμό των οικονομικών πολιτικών μεταξύ των χωρών μελών.

 

Η ταυτότητα της αριστερής απάντησης στη κρίση είναι ο αγώνας για την αύξηση - επιπλέον - του δημόσιου δανεισμού ή μήπως αριστερή ταυτότητα είναι κυρίως η ανακατανομή του κόστους της κρίσης και η διεκδίκηση μεγαλύτερου μεριδίου αμοιβής για την εργασία, εθνικά και διεθνώς;

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι πραγματικό και προφανώς σημαντικό. Η επιλογή, η απάντηση προσδιορίζει την τρέχουσα πολιτική δράση, τη στάση απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές και τη στρατηγική στόχευση.

Το δημοκρατικό ντόμινο που ξεκίνησε από την Τυνησία, σαρώνοντας τον πρόεδρο Μπέν Αλί και στη συνέχεια τον Αιγύπτιο ομόλογό του, Χόσνι Μουμπάρακ, πολιορκεί στενά τον Μουαμάρ Καντάφι, αλλά παράλληλα φαίνεται ότι έχει μεταδοθεί και σε άλλες χώρες της περιοχής (Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής). Εκεί μονάρχες και πρόεδροι επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να προλάβουν ενδεχόμενες εξελίξεις όπως αυτές της Τυνησίας, της Αιγύπτου ή ακόμη και της Λιβύης.

Συγκλονισμένη η ανθρωπότητα παρακολουθεί την εναγώνια προσπάθεια των Ιαπώνων να αποσοβήσουν την ολέθρια τήξη των πυρηνικών αντιδραστήρων στο εργοστάσιο Φουκουσίμα που επλήγησαν από τον κολοσσιαίο σεισμό που έπληξε την χώρα.
Ο μύθος των ασφαλών εγκαταστάσεων των πυρηνικών εργοστασίων της σεισμογενούς Ιαπωνίας, οι οποίες άντεχαν ακόμη και σε σεισμό 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, αποδεικνύοντας ότι καμία πυρηνική εγκατάσταση και ιδιαίτερα σε σεισμογενείς ζώνες, δεν είναι ασφαλής.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει απορρίψει την πυρηνική ενέργεια ως «εναλλακτική» πηγή ενέργειας.

Είμαστε σε πολιτικό αδιέξοδο; Ένα ερώτημα που ταλανίζει τον Έλληνα πολίτη. Η αποχή στις τελευταίες εκλογές αλλά και όπως πρόσφατες έρευνες καταδεικνύουν ρήγμα στις σχέσεις πολιτών και εκπροσώπων του κοινοβουλίου. Οι πολίτες αντιδρούν, στρέφουν την πλάτη στα πολιτικά κόμματα, αποστασιοποιούνται από την συμμετοχή στα κοινά και απέχουν σε μεγάλο ποσοστό από τις εκλογικές διαδικασίες.

Τα σημερινά κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή εμφανίζουν σημεία κόπωσης και φαίνεται ότι έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους, δυστυχώς όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Όταν αναφερόμαστε στην επικράτηση μιας γενικής στάσης συντήρησης και εθνικής αναδίπλωσης στην Ευρώπη δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα απόδειξης από το πώς αντιμετωπίζουμε όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και οι κοινωνίες τη σφαγή της Λιβύης.

Τελικά καταφέραμε και πήραμε περισσότερα από όσα περιμέναμε. Η συμφωνία και κυρίως η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό αποτελεί ασπίδα κατά των κερδοσκόπων και διασφάλιση απέναντι στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας.