Μήπως; Λέω μήπως...

Ο Μίλτος Φρίντμαν ήταν ο μεγάλος γκουρού του αχαλίνωτου καπιταλισμού, ο άνθρωπος στον οποίον χρεώνεται το κανονιστικό πλαίσιο της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας.

Έμαθε να εκμεταλλεύεται ένα μεγάλης κλίμακας ΣΟΚ ή μία κρίση για να επιβάλλει μέσα σε 6 η 9 μήνες μείζονες αλλαγές όπως μείωση των φόρων στο μεγάλο κεφάλαιο, ιδιωτικοποίηση κοινωφελών υπηρεσιών, περιστολή των κοινωνικών δαπανών.

Η πρώτη ακραία καπιταλιστική μεταμόρφωση που επιχειρήθηκε ποτέ ήταν στη Χιλή του Πινοσέτ τη δεκαετία του 1970 με τους χιλιάδες νεκρούς και εξαφανισθέντες. Ακολούθησε η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Ουρουγουάη.

Υπόψη ότι αυτές οι χώρες λειτουργούσαν κατά τα πρότυπα δυτικών κρατών με Δημόσια υγεία και παιδεία, με συνδικαλιστικές ελευθερίες, με δημοκρατικό έδαφος λειτουργίας.

Αργότερα το δόγμα δοκιμάσθηκε με επιτυχία στην Αγγλία της Θάτσερ, έχοντας την ευκαιρία του πολέμου στα Φωκλαντ, στην κομμουνιστική Κίνα όπου προσεκλήθη ο Φρίντμαν για να δώσει τα φώτα του στη ζώνη του εμπορίου, όπως επίσης στη Ρωσία και τελευταία στο Ιράκ.

Υπάρχει η "Αγία τριάδα" του δόγματος. Πρώτο η εξάλειψη της δημόσιας σφαίρας, δεύτερο απόλυτη ελευθερία των εταιριών, τρίτο μικρές δημόσιες δαπάνες.

Όπως αναφέρει η Naomi Klein στο βιβλίο της "Το δόγμα του σοκ" η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σε ζάπλουτους και αναλώσιμους φτωχούς. Και για όσους βρίσκονται μέσα στη φυσαλίδα του τεράστιου πλούτου που δημιουργεί αυτός ο διακανονισμός, δεν μπορεί να υπάρξει πιο επικερδής τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Έχοντας υπ’ όψη μας τα παραπάνω και γνωρίζοντας ότι οι συσχετισμοί των δυνάμεων στη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ευνοούν τις προοδευτικές αντιλήψεις, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία έχουν συντηρητικές κυβερνήσεις, λέω μήπως αυτή η λαίλαπα που εδώ και εννέα μήνες σαρώνει την Ελλάδα, την αποδομεί σε όλα τα μέτωπα, είναι ένα "πείραμα" ακραίου φιλελευθερισμού εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια "δοκιμασία" των αντιδράσεων και των αντοχών του κόσμου, που τα αποτελέσματα του <<πειράματος>> θα δοκιμασθούν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης όπως Πορτογαλία, Iσπανία, Iταλία κ.α Για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας υπάρχουν μερικά ερωτηματικά. Όχι ότι την κύ ρια ευθύνη δεν την έχουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η Ν.Δ ,που επί σειρά ετών τάιζαν το θnρίο του χρέους με σπατάλες διαφθορά, ρεμούλες και κυρίως με τις πελατειακού τύπου προσλήψεις στο Δημόσιο.

Όμως οι <<σοφοί>>, οι "φωστήρες" της Ε.Ε. δεν έβλεπαν αυτό το διαχρονικό καρκίνωμα που κατέτρωγε τις σάρκες της ελληνικής οικονομίας και υποθήκευε το μέλλον της χώρας μας; Κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι αδύνατον να μη τα έβλεπαν. Και το ερώτημα που αυθόρμητα μπαίνει, είναι, γιατί δεν προσπάθησαν να μας "επαναφέρουν στη τάξη"; Γιατί τηρεί σιγή ιχθύος ο λαλίστατος τέως πρωθυπουργός κύριος Καραμανλής, για την επιλογή του να προκηρύξει εκλογές, ενώ ήταν βέβαιος ότι θα τις έχανε; Αλήθεια δεν γνώριζε ο νυν πρωθυπουργός κύριος Παπανδρέου την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, και έλεγε ως άλλος Πινόκιο ψέματα, σύροντας επί 6μηνο την Ελλάδα στο αδιέξοδο της οικονομικής χρεοκοπίας; Μήπως υπήρξε συμπαιγνία με τα ανώτερα κλιμάκια του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε για λήψη ανάλγητων και μακροχρονίως αντιδραστικών μέτρων; Εν τω μεταξύ τα κατώτερα στρώματα δέχονται όλη την οικονομική πίεση, γίνεται άρον άρον εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, οι κοινωνικές παροχές μειώνονται, ο συνδικαλισμός είναι υπό κατάρρευση. Και όλα αυτά με συνενόχους τα Μ.Μ.Ε που αποπροσανατολίζουν και δημιουργούν στρεβλώσεις στην κοινή γνώμη. Το πλέγμα των σχέσεων εξουσίας-Μ.Μ.Ε-πλουτοκρατίας είναι ισχυρό, έχοντας στο άλλο άκρο μια αριστερά να αναπολεί και να ανοητεύει.

Η Δημοκρατική Αριστερά θα πρέπει να απαντήσει και να υπερασπίσει απλά πράγματα όπως:

Θα υπάρχει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δημόσια παιδεία, έλεγχος από το κράτος μέρους της οικονομίας; Οι εταιρείες θα πληρώνουν αξιοπρεπείς μισθούς, θα σέβονται το δικαίωμα των εργαζομένων να συνδικαλίζονται; Θα μπορεί να φορολογείται και να αναδιανέμεται ο πλούτος ώστε να μειώνονται οι μεγάλες ανισότητες των πολιτών; Ποιες ρυθμίσεις χρειάζονται; Ποιοι συμβιβασμοί; Η ανανεωτική Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να πει αλήθειες. Και μέχρι τώρα τα πήγε καλά. Λέει αυτά που πρέπει χωρίς μισόλογα και σκοπιμότητες, που ίσως δεν είναι αρεστές στις οικονομικά εύρωστες συντεχνίες, όμως είναι αρεστός και αποδεκτός από την υπόλοιπη κοινωνία.

Το δύσκολο είναι να βρεθούν οι τρόποι για να ακουστούν αυτές οι αλήθειες. Οι άλλοι έχουν τα πάντα. Κράτος, ψηφοφόρους, εφημερίδες, Τ.V, στρατιές αυλοκολάκων και κραδαίνουν στα χέρια τους την απειλή της χρεοκοπίας.

Η πορεία της ανανεωτικής αριστεράς πάντα ήταν δύσκολη και είχε μια απόχρωση ρομαντισμού. Και όπως λέει μια γνωστή μου ποιήτρια:

"Στις λόγχες υπερεθνών και διαφημιστών

διαφεντεύοντας τον ιό του προϊόντος

θ΄αναπολήσω θαρρώ τελάληδες

ποιώντας την αισθητική του καλού κ’ αγαθού