...Η «γενιά» μας, με εισαγωγικά γιατί ποτέ δεν υπήρξε καμία γενιά ενιαία, όπως η γενιά της Αντίστασης είχε και τον Γλέζο είχε και τους ταγματασφαλίτες Κουρκουλάκο ή Παπαδόγκωνα, η «γενιά» μας, λοιπόν, αυτοί δηλαδή που αγωνίστηκαν στη δικτατορία έχουν, εφόσον σεβάστηκαν τους κώδικες που διαμορφώσαμε, ανεξάρτητα την πολιτική ή κοινωνική μετέπειτα ένταξή τους, έναν δικό τους συναισθηματικό νήμα που τους τυλίγει.

Τα πανεπιστήμιά μας έχουν την ανάγκη μιας «κανονικότητας», για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή έκφραση του συρμού... Να γίνουν, επιτέλους, πανεπιστήμια με φυσιολογικές λειτουργίες, εκπαιδευτικές διαδικασίες, ακαδημαϊκές ελευθερίες, πνευματικές και ερευνητικές λειτουργίες! Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι δεν είναι «όλα μαύρα» και αρνητικά στα ελληνικά πανεπιστήμια. Γίνεται δουλειά και παράγεται έργο. Οχι ίσως τόσο καθολικά όσο θα έπρεπε, αλλά σε αρκετές εκπαιδευτικές περιοχές και τομείς.

Τη διαφορά ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά, δηλαδή τη λογική του νου και την ορμή του συναισθήματος, όλοι την ξέρουμε. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να καθορίσουμε ποια έχει κατά περίσταση το πάνω χέρι, πώς συμπλέκονται και κυρίως πώς αυτές οι δύο αντίρροπες δυνάμεις διαμορφώνουν τις αντιδράσεις και γενικότερα τις απόψεις μας. Αλλά αν βάλουμε κατά μέρος την ατομική ψυχολογία, στην πολιτική τα πράγματα αποδεικνύονται σχετικώς απλά: τα κόμματα απευθύνονται στους ψηφοφόρους με ένα λόγο που συνδυάζει το επιχείρημα της ανάλυσης με την υποδαύλιση έντονων συναισθημάτων, τα οποία μας ωθούν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Δεν ξέρω ποιος πρώτος έσπειρε τον σπόρο. Αλλά ο σπόρος βλάστησε και θέριεψε. Και έπνιξε τους κυβερνητικούς κήπους, εμποδίζοντας τους ενοίκους τους να δουν πέρα από τον αυλόγυρό τους. Ο σπόρος ήταν η θεωρία του «τέλους του Μνημονίου». Το τέλος του Μνημονίου - όχι ως πολιτικός ή εθνικός στόχος ή όπως αλλιώς τον προσδιορίσει κανείς. Αλλά ως επικοινωνιακή - εκλογική στρατηγική.

Θα το πράξουμε καλύτερα αν διαμορφώσουμε μια πολιτική συμπαράταξη στην οποία η ΔΗΜΑΡ θα συμμετέχει με το δικό της στίγμα σε μια ευρύτερη προοδευτική συμμαχία. Αυτή η πολιτική συμπαράταξη προϋποθέτει τη συνάντηση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας, της ριζοσπαστικής αριστεράς. Στο πλαίσιο αυτό, η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει ισότιμα στο διάλογο με κόμματα, με ανεξάρτητες κινήσεις, με ανένταχτους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες, για να εξασφαλιστεί η ισχυρή παρουσία μιας τέτοιες συμπαράταξης στις πολιτικές εξελίξεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς απέπεμψε από την κυβέρνησή του έναν ακόμη ακροδεξιό γόνο, τον υφυπουργό Παιδείας (;) κύριο Στύλιο, κρυφό οπαδό, όπως αποδείχτηκε, της αντίληψης Μπαλτάκου για τη Χρυσή Αυγή. Η φράση αυτού του κυρίου προς τη βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, «θέλετε να με κάνετε Κασιαδιάρη, αλλά δεν θα γίνω», είναι ένα ακόμη δείγμα του επιπέδου της σημερινής Βουλής.
Βεβαίως με εξέπληξε και η αντίδραση της βουλευτού του Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία όταν αυτός ο κύριος τής ανέφερε ότι πήγε σχολείο στην Αρτα και άλλα τέτοια φολκλορικο-βουκολικά τού ανταπάντησε ότι «εφόσον εκείνος θέτει ταξικά ζητήματα δεν επιθυμεί να συμμετάσχει πλέον στη συζήτηση».

Εχω μια ειλικρινή απορία: δεν ντράπηκε ο κ. Θέμις Κοτσιφάκης όταν η νεαρή μαθήτρια αναρωτήθηκε μπροστά του «ποια είναι η διαφορά της σημερινής κατάστασης από τη χούντα»; («Ανατροπή», Mega 10.11.2014) Δεν ρωτάμε αν ντράπηκε ως πρόεδρος των Λειτουργών (μεγάλη κουβέντα αυτή!) Μέσης Εκπαίδευσης. Ρωτάμε αν ντράπηκε ως δάσκαλος (άλλη μεγάλη κουβέντα κι αυτή!) για το γεγονός ότι είχε απέναντί του μια μαθήτρια της Β΄ Λυκείου -δική του μαθήτρια ή έστω κάποιου συναδέλφου του- η οποία δεν διδάχθηκε και δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά Δημοκρατίας και χούντας.

Την προσπάθεια κατάθεσης πρότασης μομφής κατά του προέδρου της Κομισιόν εκ μέρους της ομάδας της Αριστεράς στο ευρωκοινοβούλιο ανήγγειλε στην ελληνική κοινή γνώμη ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης. Η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα της Αριστεράς δεν μπορεί η ίδια να καταθέσει πρόταση μομφής με τους δικούς της και μόνο ευρωβουλευτές

Ο Π. Ροζανβαλόν αποδίδει ιδιαίτερη θέση στις πολιτικές αναδιανομής, τομέα στον οποίο θεωρεί ότι απέτυχε ιστορικά η Ευρώπη, ενώ θεωρεί παραπλανητική την ιδέα της «ισότητας των ευκαιριών», την οποία χαρακτηρίζει υπεύθυνη για τη συγκάλυψη των σημερινών γιγάντιων ανισοτήτων που προκύπτουν «από την κοινωνική δομή αφ’ εαυτής»

Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Έχει κανείς ακόμα την αυταπάτη ότι η Ελλάδα που έχασε μέσα σε 4 χρόνια το 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της και βλέπει την ανάπτυξη από την κλειδαρότρυπα των μνημονίων, μπορεί να ε​ξυπηρετήσει χρέος που σκαρφάλωσε ήδη στο 176% του ΑΕΠ και να ανταποκριθεί σε τοκοχρεολύσια που τρέχουν με 6 δις το χρόνο;
Οι αναλυτές των περισσότερων αμερικανικών και ευρωπαϊκών think tanks και πολλοί εγχώριοι συνάδελφοί τους – ή, έστω, αυτοί που δεν συναρτούν τις εκτιμήσεις τους με κυβερνητικούς σχεδιασμούς – βάζουν στοίχημα τα διδακτορικά τους ότι, αν δεν υπάρξει μια γενναία αναδιάρθρωση, η διαχείριση του χρέους θα παραπέμπει μονίμως στο μύθο του Σίσυφου .