Ο Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε ότι δεν χρειάζεται τώρα διαπραγμάτευση για το χρέος και ότι θα ήταν καλύτερο αυτή να γίνει όταν η Ελλάδα θα είναι ισχυρή. Είναι όμως αυτό το καλύτερο για τη χώρα; Μπορούμε άραγε να απαλλαγούμε έστω προσωρινά από το χρέος και να επανέλθουμε σε δεύτερο χρόνο για να το ρυθμίσουμε;
Είναι κοινή πεποίθηση ότι το χρέος βαραίνει την ελληνική οικονομία, δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ένα ογκόλιθο που μπορείς να τον αφήσεις στην άκρη του δρόμου και να επανέλθεις μετά με “μοχλούς και φορτηγά” για να τον ρυμουλκήσεις.

Η Ελλάδα είχε μπει σε πρόγραμμα διάσωσης (Μνημόνιο) αφού είχε δανειστεί, για τελευταία φορά, με περίπου 6%, σε μια εποχή που υπήρχε σπάνις κεφαλαίων διεθνώς, εξαιτίας της μεγάλης κρίσης. Υστερα από 4 ½ χρόνια, σήμερα, παρότι υπάρχει αφθονία διεθνών κεφαλαίων που αναζητούν κερδοφόρες τοποθετήσεις, η χώρα μας βρίσκεται πάλι στη μαύρη λίστα των διεθνών αγορών.
Αυτό δείχνουν τα στοιχεία: προχθές, οι αποδόσεις του ελληνικού 3ετούς ομολόγου ήταν 6,85% ενώ της Πορτογαλίας ήταν 1,06%, της Ιταλίας 0,73% και της Ισπανίας 0,57%. Του ελληνικού 5ετούς ήταν 7,1%, της Ιρλανδίας 0,44%, της Πορτογαλίας 1,63%. Και οι αποδόσεις του 10ετούς ομολόγου κινούνται σταθερά στην περιοχή του 8% συν, ενώ του πορτογαλικού στην περιοχή του 3% και του ιταλικού και ισπανικού στη ζώνη του 2%.

Σε άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής» (5.10.2014) πρότεινα την αναθεώρηση του συνταγματικού άρθρου 110 γιατί «κλειδώνει» το Σύνταγμα και εμποδίζει αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Επίσης υποστήριξα ότι το Ελληνικό Σύνταγμα είναι μεγάλο (27.000 λέξεις), κλειδωμένο (άρθρο 110) και κακό. Επιπλέον δείχνω με στατιστικές αναλύσεις δεδομένων από τις χώρες του ΟΟΣΑ ότι τέτοια συντάγματα συνδυάζονται με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και μεγάλη διαφθορά.

Το ελληνικό Σύνταγμα του 1864 υπήρξε η σημαντικότερη κατάκτηση του δημοκρατικού φιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική ζωή του 19ου αιώνα. Η σημασία του ως μνημείου πολιτικού λόγου και πολιτικής σκέψης ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου και οπωσδήποτε δεν μπορεί να αξιολογηθεί αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας φορμαλιστικής νομικής προσέγγισης.

Τον Ιούλιο του 2013 ο Γιάννης Αντετονκούμπο εγκατέλειπε την Ελλάδα για τον μαγικό κόσμο του NBA. Ο πρωθυπουργός μας τον ξεπροβόδισε με μια εικόνα της Παναγίας και τις ευχαριστίες εκ μέρους του ελληνικού λαού επειδή «τιμούσε τα εθνικά χρώματα». Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1994 και όπως χιλιάδες άλλα παιδιά μεταναστών, μέχρι να δεχθεί την υπερατλαντική κλήση δεν ήταν έλληνας πολίτης.

Η διαπίστωση είναι κοινή: αυτό που ονομάζεται «πολιτική αβεβαιότητα» ρίχνει μια βαριά σκιά πάνω από τη χώρα. Δυσκολεύει την έξοδό της από την εξαετή υφεσιακή δοκιμασία. Αδυνατίζει τη διαπραγματευτική της θέση. Αδικεί την τεράστια και βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή που πέτυχε - με υπερβολικά μεγάλη δόση λιτότητας και ασυγχώρητα άδικη κατανομή των βαρών.

Οι συνηθισμένοι πολιτικοί όταν υφίστανται μια μεγάλη ήττα διορθώνουν την πορεία τους επί το συντηρητικότερο, το συμβατικότερο, το ασφαλέστερο. Ελπίζουν να ικανοποιήσουν έτσι τον μέσο πολίτη, που είναι κατά τεκμήριο συντηρητικός. Αλλά ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είναι συνηθισμένος πολιτικός. Είναι ένας οραματιστής

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καμιάς εθνικής επετείου ο εορτασμός δεν έχει εκφυλιστεί τόσο πολύ όσο αυτός του Πολυτεχνείου. Κάτι με το ψυχόδραμα της τελετουργικής βίας των αντιεξουσιαστών, κάτι με τις λιτανείες που λέγονται πορείες και ψάλλουν το «Νίκας τοις ευσεβέσι» σε αριστερίστικη μετάφραση, κάτι με τις γλυκερές ρητορείες

Ας πούμε ότι δεν ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, ότι ζούμε κάπου όπου δεν θεωρούνται όλες οι δαπάνες εμπόδια στην ανάπτυξη. Ας υποθέσουμε επίσης ότι εκεί δεν επικρατεί η νεοκλασική θεωρία, η οποία αντιμετωπίζει τα δημόσια οικονομικά όπως τα οικονομικά μιας οικογένειας ή μιας επιχείρησης.
Ας υποθέσουμε ότι ζούμε σε μια χώρα που οι αριστερές πολιτικές της δυνάμεις δεν υποτιμούν την ανάγκη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, οι οποίοι βεβαίως δεν μπορούν να επιτυγχάνονται εις βάρος της κοινωνικής πρόνοιας. Ας υποθέσουμε τελικά ότι ζούμε σε μια ιδανική σοσιαλδημοκρατική χώρα.

Η κυβέρνηση καταβάλλει το κόστος λανθασμένων επιλογών και βεβιασμένων τακτικών κινήσεων. Έχοντας υιοθετήσει εδώ και καιρό το σενάριο του “success story”, επιχείρησε να βγει στις αγορές χωρίς να έχει διασφαλίσει το αναγκαίο περιβάλλον. Επαναλαμβάνοντας μάλιστα σε όλους τους τόνους ότι το χρέος είναι βιώσιμο, απομάκρυνε την πιθανότητα αναδιάρθρωσής του. Το αποτέλεσμα ήταν – εκεί που το κυβερνητικό επιτελείο διαφήμιζε το «τέλος των μνημονίων» – να βρεθεί απέναντι σε νέες πιεστικές απαιτήσεις των δανειστών και να καλείται να υιοθετήσει επιλογές που προσβάλλουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, απονομιμοποιούν την κοινοβουλευτική τάξη και τραυματίζουν την κοινωνική συνοχή.

Σήμερα  στοχεύουμε και θα επικεντρωθούμε στο χρέος και στα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, που έχει έλθει, επιτέλους, και από την κυβέρνηση σε πρώτο πλάνο και υποχρεώνει και τους εταίρους για αποφάσεις επ΄ αυτού.

Προτάσεις για το χρέος, την αναδιάρθρωση, τη διαχείριση ή και την απάλοιψή του έχουν διαμορφώσει όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θεώρησε και θεωρεί ότι για το ζήτημα αυτό, που υπερβαίνει χρονικά τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις και θα καθορίζει το μέλλον των πολιτών της χώρας, τουλάχιστον για την επόμενη 30ετία, οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου της χώρας οφείλουν να συνεννοηθούν και να διαμορφώσουν την ελάχιστη κοινή συμφωνία.

Παρά το μέγεθος, τη βιαιότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής, το δημόσιο χρέος παραμένει σε εξαιρετικά υψηλό λειτουργώντας αποτρεπτικά για την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά και την προσέλκυση επενδύσεων.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις του προσχεδίου του Προϋπολογισμού 2015, το ύψος του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί το 2014 στα 322,4δις € ή 176,9% του ΑΕΠ (οριακή αύξηση έναντι του 2013) και για το 2015 θα διαμορφωθεί στα 320,2δις € ή 170,1% του ΑΕΠ, σχετική μείωση έναντι του 2014.