«Πόλεμος, πόλεμος. Ενας πόλεμος είναι εφικτός. Πόλεμος εμφύλιος, κομμουνιστικός». Ακουσα το σύνθημα την προπαραμονή των Χριστουγέννων, βαδίζοντας δίπλα στην τελευταία πορεία που διοργανώθηκε πριν από τις γιορτές, στο ύψος της Πλατείας Κλαυθμώνος. Πώς φτάσαμε σ’ αυτό;

Άσχημα τελειώνει το 2008 και το 2009 μπαίνει απόψε ακόμα πιο ζοφερό. Στην παγκόσμια οικονομία οι προβλέψεις για το ΑΕΠ, την απασχόληση και τα εισοδήματα αναθεωρούνται και πάλι προς τα κάτω, καθώς οι δημόσιες παρεμβάσεις που έχουν αποφασιστεί μέχρι στιγμής είναι ανεπαρκείς για να αναχαιτίσουν την κρίση. Η ύφεση κινδυνεύει να διαρκέσει περισσότερο και να γίνει βαθύτερη από όσο αναμενόταν έως τώρα. Και αυτό σημαίνει δεκάδες εκατομμύρια πρόσθετους ανέργους, εξάπλωση της φτώχειας παντού.

..Για το πανό στην Ακρόπολη θα ήθελα να μιλήσω. Πέρα από κομματικά στελέχη έχουμε και προσωπικές ευθύνες στο πλαίσιο του συνολικού αγώνα και ένταξής μας σε αυτόν. Όταν πριν από δύο χρόνια το ΠΑΜΕ ανάρτησε πανό στην Ακρόπολη το θεώρησα μεγάλο λάθος. Βεβαίως αυτή η μορφή αγώνα διασφάλιζε ισχυρή μετάδοσης μηνύματος. Θεωρώ το ίδιο και τώρα. Φοβάμαι - και γι΄ αυτό το λέω από τώρα μήπως και γίνει μια ευρύτερη συζήτηση για αποτροπή- πως η επόμενη πιο ισχυρή επιλογή μετάδοσης παγκόσμιου μηνύματος- και δεν βλέπω άλλη πιο εντυπωσιακή- θα είναι η ανάρτηση πανό που θα καλύπτει τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ!

Το πόσο... σοβαρό ήταν το θέμα αν θα ανοίξουν ή όχι τα μαγαζιά την τελευταία Κυριακή του χρόνου, το αντιλαμβάνεται κάθε λογικός άνθρωπος. Οι υπέρ του ανοίγματος, κυρίως μικρομεσαίοι καταστηματάρχες, για να δώσουν βαρύτητα στο αίτημά τους χρειάστηκε νε επικαλεσθούν τις ζημίες που μερικές ή όλες οι επιχειρήσεις υπέστησαν κατά τα τελευταία επεισόδια.

Πέραν από τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα και την αβεβαιότητα για την επόμενη ημέρα, μια εμπλοκή αορίστου χρόνου φαίνεται να έχει σκιάσει την κεντρική σκηνή του Μεσανατολικού, την αραβοϊσραηλινή διένεξη με κεντρικό παράγοντα το Ιράν και τον ρόλο του στις περιφερειακές ισορροπίες!

Είτε το θέλουμε είτε όχι το 2009 είναι το τελευταίο έτος της πρώτης δεκαετίας της τρίτης χιλιετίας. Η δεκαετία αυτή τα είχε σχεδόν όλα... Εκεί που θα περίμενε κανείς μετά τις παγκόσμιες ανακατατάξεις στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές της δεκαετίας του 90, η τρέχουσα δεκαετία να σημαδευτεί από την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ και την κυριαρχία τους σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και οικονομικής ζωής βλέπουμε ότι κάθε άλλο παρά έτσι έγιναν τα πράγματα.

Οι αριστεροί, στις ανά την ιστορία αναφορές μας, συχνά καταφεύγουμε στον κώδικα των γενιών για τον συνοπτικό χαρακτηρισμό πολιτικοκοινωνικών κινημάτων και την απόδοση των βασικών ιδεολογικών σταθερών της φυσιογνωμίας τους.

Γενιά του ’30, γενιά του ’40, γενιά της Εθνικής Αντίστασης, γενιά του 114, γενιά των Λαμπράκηδων, γενιά του Πολυτεχνείου, γενιά της Μεταπολίτευσης, γενιά των 700 ευρώ...

Όταν πριν από 20 ημέρες, στην επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη, μιλούσα στους μαθητές του Λυκείου του Πειραματικού Αμπελοκήπων και τους καλούσα για «της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία», κανείς μας -ακροατές/τριες και ομιλητής- δεν φανταζόμασταν, μετά τη δολοφονία του Αλέξη, την οργή και τον θυμό που θα κατέκλυζε το κέντρο της Αθήνας αλλά και τις άλλες πόλεις ως έκφραση μιας γνήσιας νεανικής ριζοσπαστικής αμφισβήτησης στα κοινωνικά δρώμενα ...

Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην πολιτική της αριστεράς, είναι χρήσιμες η ιστορία και η θεωρία. Και η ιστορία των θεωριών. Φωτίζουν τα γεγονότα. Στη συζήτηση λοιπόν που διεξάγουμε για τη νεανική έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου, θα δοκιμάσω να δω διαχρονικά τον ρόλο της βίας στην πολιτική της αριστεράς και την απάντηση της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου.

"Έμπρακτη κάθαρση" και όχι "ανώδυνες αντικειμενικές ευθύνες" ζητά ο Νίκος Τσούκαλης για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής και με ορατή την πρόταση για προανακριτική επιτροπή. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της εξεταστικής, διάβασε δεκάδες χιλιάδες σελίδες πρακτικών και άκουσε δεκάδες μάρτυρες. Το πολιτικό του συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική ευθύνη φθάνει "μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο".

Η Ελλάδα δοκιμάζεται από τη διεθνή κρίση έχοντας σοβαρές εσωτερικές στρεβλώσεις που κλείνουν τον δρόμο στην ανάπτυξη. Χρειάζεται ένα μακρόπνοο πρόγραμμα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, στην ουσία ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, τονίζει στην τελευταία του έκθεση το ΙΟΒΕ. Την επομένη της ψήφισης του προϋπολογισμού αναδεικνύει το ανησυχητικό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και ανασκευάζει όλες τις κυβερνητικές εκτιμήσεις για την υποτιθέμενη αντοχή της ελληνικής οικονομίας.

Ο Λεωνίδας Κύρκος συνδέεται με πολλές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας, για μας τους Ρηγάδες όμως ο Κύρκος δεν είναι η ΕΠΟΝ και η Κατοχή, η ΕΔΑ και το 1-1-4, ή ο σημερινός κήρυκας της Κεντροαριστεράς, ο δικός μας Κύρκος είναι ο Κύρκος του ΚΚΕ εσωτερικού. Για αυτόν θέλω να σας μιλήσω σήμερα, δηλαδή θέλω ουσιαστικά να μιλήσω για το ΚΚΕ εσωτερικού και τον Ρήγα.