Ο νόμος του 2010 για την Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα, υπήρξε η μεγαλύτερη ίσως καμπή της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής των τελευταίων είκοσι ετών. Από κοινωνικής, πολιτικής και νομικής πλευράς αυτός ο νόμος αναγνώρισε την ύπαρξη μίας ομάδας πληθυσμού, η οποία μέχρι τότε παρέμενε εγκλωβισμένη σε μία γκρίζα ζώνη αμφίβολου δικαίικού καθεστώτος. Δεν ήταν απλά αποκλεισμένη από την «ιδιότητα του πολίτη», δηλαδή από την αναγνώριση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων συνδεδεμένων με την κρατική οντότητα, αλλά και από τη γενικότερη θεσμική υπόστασή τους απέναντι στην Πολιτεία.

Τέσσερις μεγάλες αβεβαιότητες αναφορικά με την Ελλάδα είναι αντικείμενο συζητήσεων στις εν Αθήναις πρεσβείες, σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (κυρίως στο Βερολίνο...), στο Λονδίνο και σε άλλα μητροπολιτικά κέντρα των διεθνών αγορών. Αβεβαιότητες που ερμηνεύουν γιατί τα ξένα κεφάλαια (με εξαίρεση διάφορα μικρά κερδοσκοπικά funds που μπαινοβγαίνουν στο Χρηματιστήριο με βραχύτατο ορίζοντα ενός μηνός...) επιλέγουν να μένουν εκτός της Ελλάδας για το επόμενο προβλεπτό διάστημα.

- Στη σημερινή συγκυρία, για όλους όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως σοσιαλδημοκράτες, το ερώτημα είναι ποιος πολιτικός χώρος διατηρεί μια αυτονομία και κριτική στάση απέναντι στη Ν.Δ. και το ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας μια άλλη προοδευτική πολιτική πρόταση. Ο εναγκαλισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ., συχνά στην πιο δεξιά εκδοχή του, του στερεί αυτό το ηθικό, πρωτίστως, πλεονέκτημα. Η ΔΗΜ.ΑΡ., σύμφωνα με τις δηλώσεις της ηγεσίας της και τις αποφάσεις του Συνεδρίου, θέλει να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δυνάμεις του χώρου. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ –μ’ αυτήν του την ηγεσία, τις πολιτικές του επιλογές και επειδή έχει χάσει τη διακριτότητά του από τη Ν.Δ.- δεν μπορεί. Από την άλλη, εάν ο χώρος εξαφανιστεί, εάν έχουμε μια μετωπική σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., τότε η βιαιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης θα είναι πρωτόγνωρη. Ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος είναι αναγκαίος για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Σ” αυτό το πλαίσιο, κι εάν δεν υπήρχε η ΔΗΜ.ΑΡ. ως χώρος θα έπρεπε να την εφεύρουμε.

Η πρώτη πειστική απάντηση στο ερώτημα εάν η ελληνική οικονομία θα μπορέσει το 2014 να επιστρέψει σε αναπτυξιακή τροχιά δόθηκε χθες.

Οπως ανακοίνωσε η Στατιστική Αρχή, η ύφεση στο τέταρτο τρίμηνο του 2013 περιορίστηκε στο 2,6% από 3% στο τρίτο τρίμηνο. Έτσι, η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας για το σύνολο του 2013 περιορίστηκε στο 3,7%.

Είμαστε μια ανάδελφη χώρα.
Κατά μια δοξασία το ελληνικό πρόβλημα γεννήθηκε το 2010. Έχοντας το μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ευρώπη, το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, τις δημόσιες δαπάνες να ’χουν αγγίξει το 52% του ΑΕΠ και τα έσοδα να ’χουν καταρρεύσει στο 39%. Σε καμία κανονική χώρα δεν συνέβαινε ό,τι στην πατρίδα μας. Με ένα αδηφάγο και υπερδιογκωμένο Δημόσιο. Το έλλειμμα ήταν αδύνατο να μειωθεί χωρίς αντίστοιχη μείωση του μισθολογικού κόστους.

Αν θεωρήσει κανείς πως ο μεσαίος χώρος εκφράζει το μέτρο, τούτο πλέον δεν ισχύει. Οι ψηφοφόροι αυτοί δεν κατευθύνονται πρωτίστως από πολιτικά κριτήρια, αλλά από έντονα συναισθήματα. Αυτά είναι αρνητικά: Απογοήτευση, δυσφορία και συχνά τυφλή οργή.

Ολοι μαζί, δεξιοί, αριστεροί, σοβαροί ή γυρολόγοι της πολιτικής, κεντρώοι ή σοσιαλιστές, αναρχικοί αλλά και φασίστες, όλοι ομνύουν στον ίδιο «Θεό» και προσπαθούν με όπλο μια αντιμνημονιακή φρασεολογία να αναρριχηθούν σε αυτοδιοικητικό θώκο

Καθώς ακούστηκαν όλες οι εκδοχές για τον σταυρό προτίμησης στις ευρωεκλογές, μπορεί να διακινδυνεύσει κάποιος μια αποτίμηση στον «διάλογο» που ακολούθησε και αυτή είναι εις βάρος της κυβερνητικής πρωτοβουλίας.

Από την Καλαμάτα ώς την Κοζάνη και από τους Λειψούς ώς την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τα κόμματα φαίνεται πως δυσκολεύονται να βρουν υποψηφίους να καρφώσουν τα κομματικά τους λάβαρα στα πάλαι ποτέ «κάστρα της Αυτοδιοίκησης».

Η άποψη ότι οι τεχνοκράτες της ΕΕ εμπαίζουν τις εθνικές δημοκρατίες κερδίζει έδαφος και υποσκάπτει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ συζητάει με τον Αλέν Φινκελκρότ για το μέλλον της Ευρώπης και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν.

 

Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, είναι ένα κόμμα μεταρρυθμιστικό. Είναι ένα κόμμα με βαθιά την προσήλωση του στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Το έχω πει επανειλημμένα. Ούτε ανοίγουμε παράθυρο, ούτε κλείνουμε μάτι, ούτε ανοίγουμε πόρτες προς το ΣΥΡΙΖΑ. Έχω μιλήσει για το λαϊκότροπο δημαγωγικό τους λόγο, τον αριστερότροπο λαϊκισμό τους. Έχουμε διαφωνήσει και διαφωνούμε με όλα αυτά που καταγράφουν ως πολιτική πρόταση στην ελληνική κοινωνία για την πορεία και την εξέλιξη της χώρας, αλλά κάποιοι ή δεν θέλουν να ακούν ή κάνουν πως δεν ακούν.

Το Σύνταγμα δεν προβλέπει προληπτική λογοκρισία. «Και αλίμονο, αν οι δημοσιογράφοι έπρεπε να πάρουν άδεια από τους δικαστές για να ερευνήσουν ένα θέμα». Τότε, για να μιλήσω μόνο για τους «Πρωταγωνιστές», δεν θα είχαμε κάνει εκπομπή ούτε για την Μαρφίν, ούτε για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, ούτε για τον Παύλο Φύσσα, ούτε για τους Locοs της Χίου, ούτε για τους VIP κρατούμενους της κρίσης.