Το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι πως οι πολίτες, και πολλοί άνθρωποι που συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, συνειδητοποιούν πως πρέπει να μπούμε σε έναν κύκλο νέας μεταπολίτευσης, που σημαίνει να απαλλαγούμε από τα στερεότυπα του λαϊκισμού και να ξεφύγουμε από τη λογική που έβαζε το κομματικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η κινητικότητα θα μεγεθυνθεί και θα εκδηλωθεί... Εγώ πολλές φορές λέω προκλητικά ότι αν είναι να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δε χρειαζόμαστε ούτε μια τέτοια ενωμένη αριστερά, ούτε ένα τέτοιο ενωμένο ΠΑΣΟΚ, ούτε μια τέτοια ενωμένη Νέα Δημοκρατία.

Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα - είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρόλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπόψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας).

«Ευθύνη για τη χώρα», σημαίνει ότι ενώ οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισαν το Μνημόνιο, αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις σε συνθήκες κρίσης και Μνημονίου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας. Η κατάσταση της οικονομίας, μετά και την τεράστια υστέρηση των εσόδων, είναι δεδομένο ότι θα επιφέρει νέα μέτρα, απόρροια και των πρόσφατων εξελίξεων για τη χώρα στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα «κάτι έδωσε» για να πάρει τη μείωση του επιτοκίου και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου.

Η Δημοκρατική Αριστερά από υπεύθυνη θέση αντιμετωπίζει όλα εκείνα που προσδιορίζουν την δύσκολη κατάσταση της κοινωνίας και της χώρας.
Ασκούμε προγραμματική αντιπολίτευση. Κρίνουμε το περιεχόμενο των ρυθμίσεων στη βάση των θέσεων και των επιλογών μας. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό από μια αντιπολίτευση περιχαρακωμένη στην κομματική σκοπιμότητα.
Η Δημοκρατική Αριστερά, όποτε κι’ αν γίνουν εκλογές, θα έχει την αυτόνομη παρουσία της. Με τις δικές της δυνάμεις, το πρόγραμμά της, τις θέσεις της.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες και πολιτικές συμπτώσεις. Συγκλίσεις χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορούν να μετακινήσουν την πολιτική από τη συντηρητική θέση που βρίσκεται σε ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για κυβέρνηση συνεργασίας και συμμετοχή μας σ’ αυτή.

Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία τα κόμματα λειτουργούν ανταγωνιστικά και συνεπώς είναι υποχρεωμένα να τονίζουν τις μεταξύ τους διαφορές για να διαλαλήσουν στη συνέχεια «ψηφίστε εμάς που έχουμε δίκιο κι όχι εκείνους που έχουν άδικο».

Επόμενο ήταν λοιπόν, μετά τη γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς, να αρχίσουν οι αψιμαχίες ανάμεσα στο νέο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίες, λένε πολλοί, επιτείνουν την πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Αλλά όπως και να ’χει το πράγμα, από αυτή την αντιδικία σίγουρα βγαίνει κάτι καλό: ορισμένες επιλογές που έχουν γίνει πολεμικές ιαχές μπαίνουν στο μικροσκόπιο της κριτικής σκέψης και αποσαφηνίζονται.

Μερικές φορές η ζωή (και η πολιτική) βάζουν δύσκολα ερωτήματα, κι ακόμα δυσκολότερα διλήμματα.

Ένα τέτοιο δίλημμα -θα το θυμάστε- ήταν, πριν από μερικά χρόνια, αυτό που παρουσιάστηκε στην Αλγερία. Μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο, στον οποίο οι φονταμενταλιστές έκαναν επίδειξη της αγριάδας τους, μερικές φορές αφανίζοντας ολόκληρα χωριά και σκοτώνοντας με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους μόνους εναπομείναντες σε αυτά, τις γυναίκες και τα παιδιά, προκηρύσσονται εκλογές.

Για το ευρώ είχε προγραμματιστεί από πέρυσι αυτή η «εαρινή» Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 24-25 Μαρτίου: για αποφάσεις που θα θωράκιζαν τις οικονομίες που μοιράζονται το ευρώ απέναντι στις αγορές και την κρίση του χρέους. Μεσολάβησε ο μεγάλος σεισμός της Ιαπωνίας με τις τρομακτικές του συνέπειες, ωθώντας την Ευρώπη να αναθεωρήσει την μέχρι τώρα πολιτική ανοχής των πυρηνικών αντιδραστήρων σε όσες χώρες τους θέλουν. Επίσης οι εξελίξεις στη Λιβύη, οι πολεμικές επιχειρήσεις σε εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που έσπειραν διαφωνίες στους κόλπους των "27".

Τα στοιχεία για τη δραματική υστέρηση των δημοσίων εσόδων το πρώτο δίμηνο θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει σε σειρά δραστικών αποφάσεων και νέων επιλογών. Δυστυχώς μόνον μια αντικατάσταση έγινε στο υπουργείο Οικονομικών και... συζητούνται αλλαγές στις ΔΟΥ!
Ο ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟΣ δεν κρύβεται. Η μείωση εσόδων φθάνει σχεδόν το 10% όταν είχε προυπολογιστεί αύξηση άνω του 8%! Το μέγεθος της απόκλισης θέτει τόσο πολύ εκτός τροχιάς τους σχεδιασμούς της οικονομικής πολιτικής -της κυβέρνησης και της τρόικας- γι’ αυτό και οδηγηθήκαμε στη “σωτηρία” της πώλησης ή “αξιοποίησης” ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.

Η αγωνία που θα νιώθουν τα στρατηγεία των κομμάτων στο Βερολίνο, το βράδυ της Κυριακής, την ώρα που θα αρχίσει η καταμέτρηση των ψήφων στη Βάδη Βυρτεμβέργη, θα είναι ανάλογη με την έξαψη που επικρατεί συνήθως τη νύχτα των ομοσπονδιακών εκλογών. Από τις επτά τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2011 στη Γερμανία αυτή είναι η κρισιμότερη, καθώς από την έκβασή της μπορεί να εξαρτηθεί η επιβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ και το πολιτικό μέλλον του αντικαγκελάριου, υπουργού Εξωτερικών και προέδρου των Φιλελευθέρων, Γκίντο Βεστερβέλε.

Επί μήνες όλοι έλεγαν ότι είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία, επί μήνες αντιστεκόταν με νύχια και με δόντια στις πιέσεις των αγορών, τώρα βυθίστηκε σε μείζονα πολιτική κρίση και το πιθανότερο είναι ότι οι αντιστάσεις της θα καταρρεύσουν. Το θέμα δεν είναι πλέον εάν, αλλά πότε θα ζητήσει η Πορτογαλία την ένταξή της στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.

Βαθύς γνώστης της αραβικής πραγματικότητας (ένας από τους λίγους πανεπιστημιακούς που γνωρίζουν άπταιστα αραβικά) ο Αλέκος Κούτσης, ομότιμος καθηγητής μεσανατολικών σπουδών στο Πάντειο, "αποκρυπτογραφεί" στην "Αυγή" της Κυριακής το πώς φθάσαμε σήμερα στην εμπόλεμη κατάσταση στη Λιβύη και πώς εξηγείται η στάση της Δύσης.

Η Μανσουριά Μοκεφί, ερευνήτρια, υπεύθυνη προγράμματος για τη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ στο γαλλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, περιγράφει τα διακυβεύματα της διεθνούς επέμβασης στη Λιβύη.