Θυμίζω δύο βασικά δεδομένα. Πρώτο, δεν είναι αληθές ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο. (α) Μόλις προ ολίγων ημερών συμφωνήθηκε η 4η επικαιροποίηση του δευτέρου Μνημονίου, η οποία προβλέπει δημοσιονομικά μέτρα για το 2015 και για το 2016 και, άρα, το «Μνημόνιο που έληξε» είναι το Μνημόνιο που ανανεώθηκε για δύο χρόνια. (β) Ετσι ή αλλιώς, επίσης, το Μνημόνιο ισχύει ως υποχρέωση έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έως το πρώτο τρίμηνο του 2016, διότι έως τότε θα δανειζόμαστε με δόσεις από το ΔΝΤ τα περίπου 16 δισ. ευρώ που απομένουν –εκτός κι αν βγούμε στις αγορές για 16 δισ. ευρώ με μη βιώσιμα επιτόκια, όπερ αποκλείεται

Πιστεύω ότι η κυβέρνηση, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, υιοθέτησε ένα σχέδιο προσεταιρισμού των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, στο οποίο, όπως αποκαλύπτεται, πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε ο Τ. Μπαλτάκος. Η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας σε μία σειρά εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, θεωρώ πως υπήρξε καρπός αυτού του σχεδίου. Η Δημοκρατική Αριστερά το κατήγγειλε από τότε, αλλά πολλοί παράγοντες του δημοσίου βίου που σήμερα παριστάνουν τους έκπληκτους, μας καταλόγιζαν τότε "αριστερίστικες υπερευαισθησίες". Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ποιοι είχαν δίκιο και ποιοι αρνούνταν να αντικρύσουν τη ζοφερή πραγματικότητα.

Τον ιδιαιτέρως παρεμβατικό ρόλο του στην κυβερνητική ατζέντα, πλην των οικονομικών, τον είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή. Από τον Φεβρουάριο του 2013, όμως, όταν πλέον είχε δρομολογηθεί μια πορεία, όπου η χώρα μέσα από τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού διασφαλίζονταν από την αποφυγή της πτώχευσης και χρεοκοπίας, είχε αρχίσει να βάζει την ακροδεξιά σφραγίδα του στα άλλα μείζονα ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η τρικομματική κυβέρνηση. Αναφέρομαι, κυρίως, στον αντιρατσιστικό νόμο, την ιθαγένεια, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι παρεμβάσεις του ήταν καθοριστικές, ως μη όφειλε εκ των καθηκόντων του. Προφανώς δεν θα μπορούσε χωρίς τη γενική συγκατάθεση του πρωθυπουργού.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι υπεύθυνη δύναμη και δεν επενδύει στην πολιτική των αδιεξόδων. Σήμερα, οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα διχαστικά διλήμματα και τάσσονται με συντριπτικά ποσοστά υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας. Κανείς, επομένως, δεν μπορεί να αποκλείσει μία κυβέρνηση ευρείας συνεννόησης, εάν το απαιτήσουν οι περιστάσεις και τα συμφέροντα της χώρας. Μία διακομματική κυβέρνηση συνεννόησης προγραμματικού χαρακτήρα, η οποία είναι αδύνατο να προωθηθεί χωρίς την εξισορροπητική παρουσία ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου, της «Δημοκρατικής Αριστεράς - Προοδευτικής Συνεργασίας».

Τη στρατηγική του κόμματος εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών, τα βασικά σημεία της εκλογικής καμπάνιας και το ευροψηφοδέλτιο του σχήματος «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική Συνεργασία» ενέκρινε ομόφωνα στην σημερινή της συνεδρίαση η Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ.

Η σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου, που θα παρουσιαστεί επίσημα στις 13 Απριλίου

Τα 39 ονόματα των υποψηφίων.

Μέσα σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης και προκειμένου η χώρα να ακολουθήσει ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής ανασυγκρότησης οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί είναι το πιο βασικό εργαλείο τόσο για την παραγωγική ανασυγκρότηση των χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών , όσο και για να λειτουργήσει σαν ομπρέλα προστασίας του αγρότη μέσα στο δύσκολο οικονομικό και Κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε .
Κατά συνέπεια κάθε ολιγωρία και εγκατάλειψη αυτού του στόχου σημαίνει Πολιτική ανεπάρκεια και εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων από όσους θέλουν να λένε ότι τους ενδιαφέρει η παραγωγική ανασύνταξη της χώρας και η αξιοποίηση του αγροτικού παραγωγικού δυναμικού.Υπάρχει μια αναγκαιότητα για τη μικρομεσαία αγροτιά, η συλλογικότητα και η συνεργασία.

Επειτα από σκέψη αποφάσισα να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς - Δημοκρατική Παράταξη στις εκλογές του Μαΐου για την ανάδειξη των νέων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Γιατί; Πέρα από την αναγκαιότητα να στηριχθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς ως όρος ομαλής πολιτικής πορείας της χώρας, για δύο βασικούς άλλους λόγους: Πρώτον, γιατί συμβαίνει να γνωρίζω δυο-τρία πράγματα γύρω από την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), πώς συγκροτείται, πώς λειτουργεί, πώς επιτυγχάνεις στόχους, πώς διαπραγματεύεσαι.

Ντεϊσελμπλούμ, Ντράγκι, Ρεν και ο απαραίτητος Σόιμπλε. Το κουαρτέτο των πρωταγωνιστών στη συνεδρίαση του Ecofin στην Αθήνα είχε την ίδια γραμμή και την ίδια συμπεριφορά. Πρώτα τα χαμόγελα. Μετά οι έπαινοι. Και στο τέλος οι αστερίσκοι. Και οι τέσσερις είπαν τα ίδια πράγματα - που θα ήταν το θέμα της ημέρας αν δεν προέκυπτε ο Μπαλτάκος: η Ελλάδα πέτυχε εντυπωσιακή δημοσιονομική προσαρμογή, έβαλε σε καλό δρόμο τις δομικές αλλαγές και πλησιάζει προς την ανάκαμψη και τις αγορές αλλά...

Πολλά χρόνια πριν η χώρα μας φτάσει στη δύσκολη σημερινή κατάσταση σε κάθε συζήτηση για την Νέα ΚΑΠ έμπαινε και το θέμα της αλλαγής της σχέσης Ακαθαρίστου. Εθν. Προϊόντος Φυτικής προς Ζωϊκή Παραγωγή.
Πάντοτε έμπαινε σαν στόχος η ανατροπή αυτής της σχέσης προς όφελος της Ζωϊκής Παραγωγής γιατί η Ζωϊκή παραγωγή δημιουργεί βιώσιμες Αγροτικές Εκμεταλλεύσεις και βελτιώνει το αρνητικό για την Ελλάδα ισοζύγιο ζωικών προιόντων μειώνοντας τις εισαγωγές Κρέατος και Γάλακτος.

Σήμερα μάλιστα που η χώρα μας πρέπει να έχει σαν στόχο την Παραγωγική Ανασυγκρότηση για να δημιουργήσει νέες θέσεις Εργασiας και να βγεί από την Ύφεση που βρίσκεται εδώ και 5 χρόνια κάθε λογικός άνθρωπος και κάθε ΄΄κοινός νούς΄΄ δεν μπορεί να αγνοεί αυτό το στόχο δηλαδή την υποστήριξη της Κτηνοτροφίας , έφ΄όσον μιλάμε για την Πρωτογενή –Αγροτική Παραγωγή.

Το να διαπιστώνει κανείς σήμερα τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν στην καθημερινότητα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι μεγάλη ανακάλυψη. Το ζητούμενο είναι να διευκρινιστεί γιατί αυτά κυριαρχούν. Η κυριαρχία τους έρχεται ως απάντηση στο κοινωνιολογικό πρόβλημα που αφορά την κατάρρευση του κόσμου των διαμεσολαβήσεων. Αυτός είναι ο κόσμος της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας και στοιχεία του είναι μεταξύ άλλων τα κόμματα, οι ηγέτες, τα μέλη, τα συνδικάτα, η διανόηση, οι αστοί, οι εργάτες, οι αγρότες, γενικώς τα διαμορφωμένα και στέρεα κοινωνικά σύνολα.

Ένα Μανιφέστο για μια πολιτική ένωση της Ευρωζώνης (“Manifeste pour une union politique de l’euro”) δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Le Monde στις 16 Φεβρουαρίου 2014. Το κείμενο υπέγραφαν 15 φιλόσοφοι, πολιτειολόγοι, νομικοί, οικονομολόγοι, ιστορικοί, συγγραφείς και άλλοι διανοούμενοι. (Ταυτοχρόνως δημοσιεύθηκε ανάλογο κείμενο από τον «Όμιλο Άιφελ», με τίτλο “Pour une Communauté politique de l’euro”).

Εντυπωσιάζομαι από την στάση πολλών αριστερών και ενεργών πολιτών που παινεύουν το Ποτάμι, χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πώς ’ανάβλυσε’ και το πώς κυλά.

Εννοώ ότι το κόμμα αυτό ιδρύθηκε από έναν άνθρωπο, ο οποίος προέκυψε από δική του πρωτοβουλία. Δεν υπήρξε κάποια πρωτοβουλία πολιτών, δεν εκλέχθηκε από κάποια συνέλευση. Και σήμερα, έναν μήνα μετά την εμφάνισή του, αν και προβλέπεται από το καταστατικό που δημοσιεύει στις σελίδες του, ΔΕΝ έχει κανένα όργανο, εκλεγμένο ή έστω διορισμένο, παρά μόνο έναν αρχηγό.

Ρίχνοντας μια ματιά στην ’φόρμα πρότασης υποψήφιου ευρωβουλευτή’ (http://topotami.gr/pion-thelis-stin-evrovouli/), διαπιστώνει κανείς τα εξόχως αντι-δημοκρατικά, ηθικιστικά (και άρα λαϊκιστικά) και εξόχως μηντιοκρατικά κριτήρια που ζητάει το ποτάμι: