Αγαπητό «ΝΕΟ»,

Με λύπη βιώνω τη διάσπαση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που σηματοδοτεί η αυτόνομη κάθοδος του «ΝΕΟΥ» στις εκλογές – με τις όποιες εκδοχές του. Θα ήθελα να είμαστε μαζί. Όπως είναι οδυνηρό για μένα να ακούω τα επιχειρήματα σου και να εγείρονται μέσα μου απαντήσεις αντιπαράθεσης για θέματα που είναι περισσότερο ζητήματα εσωτερικού διαλόγου στον ευρύτερο χώρο. Και ακόμα πιο οδυνηρό είναι το γεγονός ότι η αντιπαράθεση αυτή καταλήγει να γίνεται με ανθρώπους που ξέρω ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά.

Λοιπόν «ΝΕΟ» δεν είσαι εσύ το νέο και όλοι εμείς το παλιό.

Η ΔΗΜ.ΑΡ αντέχει στην τρομερή πίεση που ασκούν τα υπόλοιπα κόμματα .
Σταθεροποιεί τις θέσεις της, συσπειρώνει τους ανθρώπους της σ, έναν κόσμο που αλλάζει σε μια κοινωνία που συγκλονίζεται.
Ανοιχτή σε καινούργιες αναζητήσεις μέσα από την συνεισφορά της στις καθημερινές πολιτικές δραστηριότητες, διαμορφώνει ένα καινούργιο τρόπο σκέψης και πολιτικής συμπεριφοράς, μια νέα αντίληψη συλλογικότητας που συμβάλει στην αποτελεσματική οργάνωση της πολιτικής ζωής της χώρας.
Αντανακλώντας τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης συμμετέχει σε μια εκλογική και μετεκλογική Συμπαράταξη και μάχεται με την δική της δυναμική για μια κοινωνία των πολιτών και όχι των κομμάτων.

Η δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης από το ΠαΣοΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία αναδιαμόρφωσης του πολιτικού τοπίου της χώρας με προοπτικές και μέλλον.

Οι μετρήσεις δείχνουν ότι η Συμπαράταξη μπορεί να ξεπεράσει το νεοναζιστικό μόρφωμα και να αποτελέσει την τρίτη δύναμη. Να αποτελέσει τη δύναμη-καταλύτη για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σε ένα νέο προοδευτικό μοντέλο παραγωγής και διακυβέρνησης. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη μπορεί και πρέπει να είναι η μεγάλη έκπληξη των εκλογών αλλά και της επόμενης ημέρας.

Από τα πολλά που έγιναν και ειπώθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες, εντύπωση μου έκανε ένα συμβάν που πέρασε στα ψιλά και δεν σχολιάστηκε όσο θα ‘πρεπε: αναφέρομαι στις επαφές μεταξύ της ΛΑ.Ε. και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με στόχο την εκλογική συνεργασία, οι οποίες τελικά αποδείχτηκαν άγονες.

Περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι η συνεργασία μεταξύ τους θα ήταν απολύτως φυσιολογική. Αμφότεροι τοποθετούνται στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκουν τη ριζική ανατροπή, αποδέχονται

Ας μη μας κάνουν οι εκλογές και ο κομματικός ανταγωνισμός να χάσουμε το μείζον της περιόδου. Ζούμε την ήττα του αντιμνημονίου και τη διάλυση του αντιμνημονιακού ρεύματος. Επειτα από επτά μήνες διακυβέρνησης κατέληξε σε φιάσκο, έφερε το τρίτο Μνημόνιο γυρίζοντας τη χώρα στο 2012 με κόστος δεκάδες δισ. Η κατάληξη ήταν μοιραία και προβλέψιμη.

Η ελπίδα ταυτίζεται με τον δρόμο της εξόδου από την κρίση και από τα Μνημόνια με αδιαπραγμάτευτο το ιστορικό και ασφαλές κεκτημένο της ισότιμης και ενεργής συμμετοχής της στο γίγνεσθαι της Ενωμένης Ευρώπης και της ευρωζώνης.

Η «λεπίδα» ταυτίζεται με τον δρόμο του Grexit, την άτακτη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, που ισοδυναμεί με εθνική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή.

Στην παρούσα εκλογική περίοδο, μονοπωλεί την πολιτική συζήτηση η διαίρεση του πολιτικού συστήματος σε παλαιό και νέο. Ο Σύριζα έχει κάνει σλόγκαν τη νίκη του νέου στα προεκλογικά σποτάκια και διάφορα στελέχη του αποκλείουν τις συνεργασίες με το «παλιό πολιτικό σύστημα». Τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτό τον «ανόητο» διαχωρισμό είναι πολλά.
Καταρχάς, οποιοσδήποτε αποδέχεται αυτό το διαχωρισμό οφείλει να κατατάξει σε αυτό το πλαίσιο τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι δυνατόν, να αποφεύγουν κάποιοι να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση γιατί είναι κομμάτι της επιχειρηματολογίας της ίδιας της Χρυσής Αυγής

Δείτε το διάγγελμα Ομπάμα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Δείτε μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους «τζούνιορ» για το Αφγανιστάν, λίγες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τέλος, εάν αντέξατε, δείτε και το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου για το Ιράκ και την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» το 1991.

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και προθέσεις των «ισχυρών» αυτού του κόσμου για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Είναι φανερό ότι οι εν εξελίξει εκλογές διεξάγονται σε ένα πολιτικό τοπίο, που χαρακτηρίζεται από την διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, μετά την νέα Συμφωνία, την ριζική αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων καθώς και την περιθωριοποίηση της παραπλανητικής και ψευδεπίγραφης αντίθεσης μνημόνιο – αντιμνημόνιο (που υποστηρίζεται πλέον μόνον από περιορισμένης ισχύος και ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις).

Αν κάποιοι στην πολιτική έχουν αστέρι ανάμεσα τους βρίσκεται και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Αν ο Φώτης Κουβέλης δεν έκανε διαδοχικά σφάλματα για τον εαυτό του, δεν θα γινόταν αρχηγός κόμματος μόλις στα 35 του. Και αν ο Παπανδρέου δεν είχε διασπάσει το ΠΑΣΟΚ δεν θα διεκδικούσε την είσοδο του στη Βουλή μόλις μερικούς μήνες αργότερα, ως εταίρος της Φώφης Γεννηματά και πρώτος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας.

Ο διδάκτωρ Αγροτικής Οικονομίας από τη Βέροια έχει κάποια πολιτικά χαρακτηριστικά που σπανίζουν στον σύγχρονο δημόσιο βίο.