6 χρόνια λιτότητας: Oύτε ο πόνος απαλύνθηκε, ούτε τα ερωτηματικά απαντήθηκαν

Η φάση των αναζητήσεων, του προσανατολισμού, της διερεύνησης και της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, ή του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις κυβερνητικές ευθύνες, λήγει σιγά-σιγά με τον πιο επίσημο και οδυνηρό για την κοινωνία τρόπο. Είμαστε στον έκτο χρόνο της λιτότητας. Κι όμως, ούτε ο πόνος απαλύνθηκε, ούτε η ντροπή αποπλύθηκε, ούτε τα ερωτηματικά απαντήθηκαν, ούτε τα θύματα της οικονομίας δικαιώθηκαν, ούτε η γνώση έχει εμπλουτιστεί.

Θα πρέπει πια να έχει γίνει περισσότερο από κατανοητό ότι η κοινωνική, πολιτική και εθνική πορεία της χώρας δεν θα σταθεροποιηθεί ποτέ, όσο υπάρχει η εκκρεμότητα ενός μεγάλου, κεντροαριστερού, προοδευτικού, ανανεωτικού και μεταρρυθμιστικού αριστερού χώρου, ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας. ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝΉΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΏΝ, ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ, έκαναν ήδη το πρώτο βήμα. Όμως, ένας λαός κι ένα έθνος που διέρχονται μια τέτοια κρίση – που δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και ηθική – είναι λαός καίρια τραυματισμένος και έθνος που αναζητεί με αγωνία την κοινωνική αντίληψη. Πολλές δυνάμεις έχουν υποθηκευτεί, έχουν περιστείλει τις δυνατότητές τους. Γι’ αυτό και χρειάζεται η ολόπλευρη λαϊκή επαγρύπνηση, χρειάζεται η πολιτική εκείνη συμπαράταξη που θα συγκρατήσει κατ’ αρχήν τα αποτελέσματα της βαθιάς κρίσης. Είναι θετικό ότι η κοινωνία και πολιτικές δυνάμεις ήδη αντιδρούν ώστε να μην είναι δυνατό να «αξιοποιηθεί» η δραστηριότητα της άλλης πλευράς, εκείνης της Δεξιάς.

Από μιαν άλλη σκοπιά, δεν είναι δυνατόν η χώρα μας να τελεί υπό την δαμόκλειο σπάθη, που ακούει στο φριχτό απόφθεγμα: «αρκετές φορές Δεξιά – πρώτη φορά Αριστερά». Δεν είναι επιτρεπτό η πολιτική μας ζωή να βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια άκρων ή δυνάμεων που δεν είναι πια πιστευτές. Θα πρέπει λοιπόν να σημειωθεί πως οι ενέργειες της δημιουργίας μιας πλατιάς, μιας ακόμη πιο πλατιάς δημοκρατικής συμπαράταξης, επιχειρούνται διότι η μέχρι σήμερα πολιτική που ασκήθηκε ήταν πολύ υποδεέστερη των πραγματικών αναγκών του πολίτη και του μεγέθους των ποικίλων εθνικών κινδύνων.

Μέχρι σήμερα, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της κυβερνώσας παράταξης, ή, αν θέλετε, των δύο παρατάξεων, του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι φαύλοι κύκλοι, που έχουν γίνει αντικείμενα κριτικής από δυνάμεις μέσα κι έξω από τις κυβερνώσες παρατάξεις, αποτέλεσαν, παρ’ όλα αυτά, ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματά τους. Επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πραγματοποιήσει αλλεπάλληλους ελιγμούς, ενισχύοντας την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ χάρη στην ελκτική δύναμη που ασκεί στα πλατιά λαϊκά στρώματα, ιδίως όταν είναι τραυματισμένα, η «υπόσχεση». Τώρα όμως βρισκόμαστε σε μια καμπή, όπου τα «πλεονεκτήματα» των υποσχέσεων, μετατρέπονται πια σε μειονεκτήματα, ιδίως όταν μια παράταξη, από αντιπολίτευση κάποτε, διανύει την περίοδο της <υπεύθυνης> διακυβέρνησης της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία εξ αιτίας αυτής της κρίσης, και οπωσδήποτε επειδή υποσχέθηκε – και έπεισε – ότι είναι σε θέση να δαμάσει και να υπερβεί την κρίση.

Για τη χώρα ο μόνος πια δρόμος είναι πράγματι ο άλλος δρόμος, εκείνος που οδηγεί στην ανανεωτική Αριστερά, στη σοσιαλδημοκρατία. Απ’ αυτή τη σκοπιά, η όποια λιτότητα θα είναι αποδεκτή αν είναι κοινωνικά δίκαιη και σταδιακά ολιγότερη, και μόνο αν συνοδεύεται από ένα πλατύ και συγκεκριμένο πλέγμα μέτρων που θα θέτουν τις βάσεις για μια πραγματικά νέα αντίληψη της οικονομικής – αλλά και της ηθικής – πορείας της χώρας.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ο κεντροαριστερός χώρος, καλεί όλους εκείνους, φορείς ή κινήσεις πολιτών ή πρόσωπα, που έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές μαζί της, ή ότι κάποιες επιμέρους διαφορές δεν θεωρούνται εμπόδιο για τη δημιουργία ενιαίου μετώπου της αδέσμευτης σοσιαλιστικής προοδευτικής κεντροαριστεράς. Μένει να διευκρινιστεί αν και πώς θα σχηματοποιηθούν οι διάφορες ομάδες και τάσεις που κινούνται αυτόνομα στον γενικότερο χώρο της Προοδευτικής Αριστεράς. Της προοδευτικής Αριστεράς που θα στηρίζεται σε οργάνωση και πρόγραμμα και όχι στο κράτος. Το κράτος δεν μπορεί να αποσπαστεί, δίκην εργαλείου, όπως συμβαίνει σήμερα, από την κοινωνία και να υψωθεί υπεράνω των αναγκών της.

Κάποιοι συνηθίζουν να φαντάζονται ότι ο σοσιαλισμός είναι θέμα υποκειμενικής βούλησης εκείνου που κόβει την πίτα. Εμείς αισιοδοξούμε ότι το μέλλον μπορεί να γίνει καλύτερο, χωρίς την υποκειμενική βούληση στον σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός, η πολιτική της προοδευτικής αριστεράς, δεν είναι αντικείμενο ψηφοθηρικής καπηλείας αλλά άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής. Απ’ αυτήν ακριβώς την αρχή ξεκινά η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Θέλουμε να δείξουμε ότι στη ζωή έχουν δικαιωματικά θέση όλα όσα και μας συνιστούν. Κανείς δεν δικαιούται, μπροστά σε μια πολιτική κίνηση τόσης σημασίας, όπως αυτή της διεύρυνσης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, να υιοθετεί μια μίζερη στάση, αν αισθάνεται βαθιά μέσα του τον μαρασμό και την αγωνία ενός ολόκληρου λαού. Πιστεύω ότι και η κοινωνία πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται κοινωνικά και πολιτικά με διαφορετικούς όρους απ’ αυτούς που μέχρι σήμερα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του επιφυλάσσει η σημερινή πολιτική ζωή. Η πολιτική ιστορία δεν γράφεται με ανεδαφικές υποσχέσεις και αστήρικτες δικαιολογίες, όπως εκείνες που ακούστηκαν το βράδυ της 8ης Μαΐου 2016 από τη Βουλή.