Μια κραυγή των νέων (πότε θα ακουστεί;)

Συνεχίζουμε έβδομο χρόνο μνημονίων και ένατο χρόνο ύφεσης και από όσα πληροφορούμαστε έχουμε μπροστά μας άλλα τρία τουλάχιστο χρόνια στο ίδιο καθεστώς. Πολλά έγιναν αυτό το διάστημα, κάπως μαζεύτηκε η κατάσταση που είχε λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις αλλά σίγουρα δεν έγιναν όλα όσα έπρεπε, με τους ρυθμούς και την ένταση που έπρεπε. Αποφεύχθηκαν κυρίως οι μεταρρυθμίσεις και επιλέχθηκαν δημοσιονομικά μέτρα – περικοπές και αύξηση φορολογίας. Δεν αλλάξαμε αυτά που έπρεπε και πρέπει να αλλάξουμε με αποτέλεσμα να επιμηκυνθεί η κρίση, να βαθύνει και να θέσει εν αμφιβόλω τις προοπτικές εξόδου και ανάκαμψης.

Παράλληλα το κοινωνικό κόστος είναι πολύ μεγάλο και έχει επιπτώσεις με πολλές πτυχές. Αυτά, λίγο πολύ, έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί από πολλούς εκτενώς. Μία διάσταση όμως αυτού του είδους της διαχείρισης της κρίσης που έχει κάπως υποεκτιμηθεί είναι η διαγενεακή. Θα περίμενε κανείς ένα κόμμα της Αριστεράς που στηρίχθηκε μαζικά από τη νεολαία να άλλαζε κάπως αυτό το δεδομένο και να προχωρούσε σε μια επανιεράρχηση στόχων και αναδιανομή πόρων προς τη νέα γενιά. Όπου πόροι μπορεί να είναι ευκαιρίες, άρση εμποδίων, προνομιακή χρηματοδότηση, ποιοτικότερο εκπαιδευτικό σύστημα, στοχευμένες φοροαπαλλαγές και διάφοροι άλλοι τρόποι που δυνητικά οδηγούν τόσο στη μείωση της ανεργίας όσο όμως και στην αλλαγή παραγωγικού μοντέλου της χώρας και επανατοποθέτησης αυτής στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Αντί όμως μιας τέτοιας διαχείρισης και τέτοιων επιλογών βλέπουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να αναπαράγει τις πιο γκρίζες πολιτικές της Μεταπολίτευσης υπέρ του ηλικιακού status quo. Βλέπουμε να κόπτεται για την προστασία των προστατευμένων και προνομιακά ενταγμένων στο διαμορφωθέν οικονομικό κοινωνικό πλέγμα. Βλέπουμε να φορτώνει τα βάρη του ασφαλιστικού στους νέους εργαζόμενους για να διασφαλίσει μία παράταση μη περικοπών στους baby boomers. Βλέπουμε να αυξάνει τη φορολογία για να διατηρήσει ανέπαφες ( και οριακά μεγεθυμένες ) αχρείαστες κρατικές δομές.

Δεν είναι αφελείς στην κυβέρνηση. Ξέρουν πως οι νέοι υποεκπροσωπούνται στο εκλογικό σώμα. Αριθμητικά είναι λιγότεροι. Πολιτικά είναι αδιάφοροι ή πολιτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια με έναν απολίτικο τρόπο – τον αντιμνημονιακό – με αποτέλεσμα να ταυτιστούν με την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ ( και δευτερευόντως της Χρυσής Αυγής). Ξέρουν ότι οι baby boomers και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι επαρκείς δεξαμενές για να διατηρήσουν το κόμμα ως κόμμα εξουσίας. Όσο οι νέοι της χώρας δεν μπορούν να δουν ξεκάθαρα ποιες πολιτικές και ποιες επιλογές είναι αυτές που τους ευνοούν και αποκαθιστούν στοιχειωδώς ένα περίγραμμα διαγενεακής αλληλεγγύης, θα στηρίζουν πολιτικές δυνάμεις που τοποθετούνται υπέρ του status quo. Όσο οι νέοι υπερασπίζονται τις συντάξεις, τις απολαβές, τις προνομιακές ρυθμίσεις των γονιών τους, τόσο σκάβουν το λάκκο τους. Είναι μια εύκολη διαδικασία η διαδικασία απεγκλωβισμού; Μπορούνε εύκολα και γρήγορα να ξεδιαλύνουν την κατάσταση και να βρούνε την άκρη του μίτου; Η απάντηση είναι αρνητική για πολλούς λόγους.

Primum vivere, deinde philosophari (πρώτα να ζει κανείς και μετά να φιλοσοφεί) και με 50% ανεργία των νέων προτεραιότητα είναι αναμφίβολα η εύρεση εργασίας και μετά η όποια πολιτική δράση, πόσο μάλλον σήμερα που καλείται κανείς να κατανοήσει μηχανισμούς και διεργασίες που δεν είναι απλές και ευκολονόητες.

Brain drain με πολλούς νέους να αναζητούν λύση του βιοποριστικού τους ζητήματος στο εξωτερικό. Επιστήμονες αλλά και εργατικό δυναμικό κατά χιλιάδες έχουν μεταναστεύσει. Αποδυναμώνονται έτσι οι νεότερες ηλικιακές ομάδας

Πολιτική και πολιτισμική κυριαρχία των baby boomers που αποτυπώνεται τόσο στα ενημερωτικά προγράμματα της τηλεόρασης όσο και στο κοινοβούλιο, στα συνδικάτα, στις εταιρείες, στα πάσης φύσεως κέντρα λήψης αποφάσεων.

Αντιμνημονιακό αφήγημα που αντί να ξεδιαλύνει την κατάσταση την περιέπλεξε, συσκότισε, προέταξε απλοϊκές ανεφάρμοστες λύσεις και εν τέλει ευνόησε τους ήδη κυρίαρχους αν και επαγγελλόταν ριζοσπαστικές αλλαγές. Κατέληξε στρατηγική επανεπιβεβαίωσης του status quo.

Αποτέλεσμα των ανωτέρω μια κραυγή αγωνίας των νέων υπόκωφη, μια αντίδραση αόρατη. Μια ζωή σε νοικιασμένα σπίτια των 35τμ, με μισθούς των 400 ευρώ, χωρίς προοπτικές, με ελάχιστες προσδοκίες, λίγες ευκαιρίες, εξάρτηση από το οικογενειακό περιβάλλον ( μεγάλη στρέβλωση), κυνισμός, απογοήτευση αποπολιτικοποίση. Αν δεν ξυπνήσει η νέα γενιά να διεκδικήσει τα σωστά τότε είναι χαμένη από χέρι. Και πρέπει να τα διεκδικήσει και από τους γονείς της.