Στη διάρκεια της προηγούμενης 10ετίας, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη βίαιη εξαγωγή της σε όλο τον κόσμο με τη χρεοκοπία της Lehman στις 15.9.2008, οι αγορές ξεχείλιζαν από πληθώρα κεφαλαίων που με τρέλα αναζητούσαν επικερδείς τοποθετήσεις. Ολοι δανείζονταν εύκολα και φτηνά. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, που είχε φτάσει να δανείζεται με επιτόκιο περίπου όσο ήταν αυτό που δανειζόταν η Γερμανία. Σήμερα, στις διεθνείς αγορές υπάρχει πάλι πληθώρα κεφαλαίων, εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου (quantitative easing), επιχειρώντας να υποστηρίξουν και να διευκολύνουν τη διεθνή ανάκαμψη.

Το «Ποτάμι» είναι ένα αποτέλεσμα της κρίσης εκπροσώπησης . Όταν η κρίση αυτή αντιμετωπισθεί και η πολιτική ξαναμπεί στην κοίτη της υπευθυνότητας και της αξιοπιστίας, τα πάσης φύσεως ποτάμια θα επανέλθουν στη φυσιολογική τους στάθμη. Μην το ξεχνάμε, άλλωστε… Μπορεί η πολιτική να βρίσκεται σε βαθιά κρίση, παραμένει, ωστόσο, το μοναδικό όπλο που έχουν στα χέρια τους οι κοινωνίες για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Ούτε η τηλεδημοκρατία θα μας σώσει, ούτε η ουδέτερη τεχνοκρατία ούτε οι μιντιακές επαναστάσεις…

Στη ΔΗΜΑΡ μελετούμε με προσοχή την εικόνα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις τόσο για εμάς όσο και για τα άλλα κόμματα. Θα σας πρότεινα, ωστόσο, να μην εστιάζουμε μόνο στην πρόθεση ψήφου, αλλά και στα ευρήματα που προϊδεάζουν για το πώς μπορεί να συμπεριφερθεί η μερίδα εκείνη της κοινής γνώμης που αρνείται να τοποθετηθεί ή δηλώνει αναποφάσιστη. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η ΔΗΜΑΡ παραμένει μετά τον ΣΥΡΙΖΑ το δεύτερο κόμμα σε δημοφιλία ή το ότι κατατάσσεται επίσης δεύτερη όταν οι πολίτες, αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι, ερωτώνται ποιος ασκεί καλύτερη αντιπολίτευση, μας δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι άλλη θα είναι η τελική εκλογική εικόνα.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αυξανόμενη δυσαναλογία ανάμεσα σε μια συστημικά ομογενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία και τον κατακερματισμό του κόσμου των κρατών, ο οποίος παραμένει απαράλλαχτος. Αυτό οδηγεί σε δύο σημαντικά προβλήματα. Τα κράτη που ενσωματώνουν τη θέληση και συνείδηση των πολιτών τους αποτελούν όπως πάντα τις μοναδικές συλλογικότητες, οι οποίες στη βάση της δημοκρατικής διαμόρφωσης της βούλησης των πολιτών μπορούν να δρουν αποτελεσματικά και να επηρεάζουν συνειδητά τις κοινωνίες τους.

Στην Ουκρανία και για την Ουκρανία, πρέπει να πάψουμε να μιλάμε με όρους «νίκης» και «ήττας» και, κυρίως, με όρους ηθικούς. Ως μέλος της Task Force της Ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ουκρανία, δεν εκτιμώ ότι το «καλό» και το «κακό» είναι σαφές.

Είναι να σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά με αυτά που δείχνουν τους τελευταίους μήνες οι δημοσκοπήσεις, είτε αποδειχθεί ότι οι καταγραφές αυτές θα έχουν αντιστοίχηση προς την τελική, την εκλογική προτίμηση των πολιτών είτε όχι, πράγμα αδιάφορο εν προκειμένω, αν δεχθούμε ότι οι μετρήσεις καταγράφουν πάντα τις διαθέσεις της στιγμής.

Τον Δεκέμβριο του 2013 η κίνηση των «58» στο ξεκίνημά της εφθανε σε ποσοστά έως και 16 % και τρείς μήνες μετά, αθροιζόμενη με το ΠΑΣΟΚ, καταγράφει ως «Ελιά» το ποσοστό που είχε μόνο του το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή 5-6 %.

Το πρόσφατο «Ποτάμι» ξεκίνησε με παρόμοιες επιδόσεις και μολονότι είναι ακόμη πρόωρο, μπορούμε να στοιχηματίσουμε με βεβαιότητα για την ανάλογη συνέχεια, αν και ίσως να μη βρούμε πρόθυμους παίκτες με την αντίθετη επιλογή.

...Μια διάταξη που συντάχθηκε για να περιορίσει το φαινόμενο της βίας κατά των μεταναστών κατέληγε να είναι το αντίθετό της: ένα προσκλητήριο στη βία, με τη βεβαιότητα ότι κανένα θύμα δεν θα τολμήσει να κάνει μια καταγγελία που θα του στοιχίσει την άμεση απέλαση.

Αρχίζουμε να είμαστε μάρτυρες ενός παραδόξου στην καρδιά του καπιταλισμού, που τον οδήγησε σε επιτυχία αλλά τώρα απειλεί το μέλλον του: Η ισχύς των ανταγωνιστικών αγορών μειώνει τα κόστη τόσο πολύ, που πλέον πολλά αγαθά και υπηρεσίες προσφέρονται σχεδόν δωρεάν, χωρίς περιορισμό και χωρίς να υπόκεινται στις δυνάμεις της αγοράς.

Οι έμμονες ιδέες στην πολιτική δεν είναι σπάνιες. Μία από αυτές εσχάτως περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «εξαφανίζεται η ΔΗΜΑΡ». Εως τώρα θα την κατάπιναν οι «58» - προτού καταπιούν τον εαυτό τους. Εν πάση περιπτώσει, αυτό είχε μια λογική βάση. Στον χώρο της Κεντροαριστεράς κινείται η ΔΗΜΑΡ, εκεί προσπάθησαν να παρέμβουν οι 58, θα μπορούσε να προκύψει ανασύνταξη δυνάμεων εις βάρος της. Αλλά απεδείχθη ότι η ΔΗΜΑΡ μπορούσε να υπάρχει χωρίς τους 58, οι 58 χωρίς τη ΔΗΜΑΡ όχι.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι από τους παρεμβατικότερους αρθρογράφους που έχει η χώρα. Καταρτισμένος, με σταθερή και γενναία άποψη που δεν τη στρογγυλεύει, παρ’ όλα αυτά συγκαταλέγεται στους δημοσιογράφους που έχουν δεχτεί τις περισσότερες επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές, ενώ το Διαδίκτυο βρίθει προσβλητικών αναφορών εναντίον του. Χθες, λέει, όταν μίλαγε σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας τού έσπασαν το αυτοκίνητο έξαλλοι που δρουν στο όνομα της Αριστεράς. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ντροπιάζουν την Αριστερά.

...Με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη η τάση να μην προτείνουμε κάτι χειροπιαστό –και δεν εννοώ αν στην κυβέρνηση πρέπει ή όχι να υπάρχουν υφυπουργοί– αλλά να φιλοτεχνούμε εξωραϊσμένες ή δαιμονοποιημένες ταυτότητες, από επικοινωνιακή τακτική έγινε το κεντρικό επιχείρημα. Η ιδρυτική διακήρυξη και οι πρώτες εμφανίσεις του Στ. Θεοδωράκη εξέπεμψαν το σαφέστατο μήνυμα «Δεν είμαι πολιτικός». Και εφόσον για τα σημερινά δεινά υποτίθεται ότι ευθύνονται οι πολιτικοί –στο διάστημα ανάμεσα στην «τεράστια» και την «αποκλειστική» ευθύνη των πολιτικών κρύβεται ολόκληρος ο ψηφοθηρικός λαϊκισμός– όποιος με την εκφορά του λόγου του, την εμφάνιση (σακίδιο) και το ύφος του δείχνει μη πολιτικός, έχει κερδίσει τις εντυπώσεις.

Την ημέρα ακριβώς που δημοσιοποιήθηκε το ναυάγιο της κίνησης των «58», ο Σταύρος Θεοδωράκης, γνωστός δημοσιογράφος του Mega, εξήγγειλε την ίδρυση νέου κόμματος με το όνομα «Ποτάμι». Η εξαγγελία έλαβε τεράστια δημοσιότητα από τα κατεστημένα ΜΜΕ. Υπήρξε δε αρκετά πρωτότυπη, αφού ο «ηγέτης» (όπως αυτοχαρακτηρίσθηκε) του κόμματος δεν παρουσίασε πρόγραμμα ή ιδρυτική διακήρυξη, αλλά διάσπαρτες θέσεις σε συνεντεύξεις ή με τη μορφή απαντήσεων σε ερωτήματα. Επίσης δεν παρουσιάσθηκαν τα ιδρυτικά μέλη της κίνησης, αλλά ένας κατάλογος τριάντα ονομάτων με τους ο οποίους ο Θεοδωράκης «συζητά» (και από τους οποίους τρεις-τέσσερεις στη συνέχεια διέψευσαν ότι συμμετέχουν στο νέο κόμμα).